എനിക്ക് ദൈവത്തിന്റെ അനുമതി വേണ്ടേ?

 

Shalom Times, 02 July 2013
Written by  ജോബി എടത്താഴെ സി.എസ്.റ്റി 

ലോകപ്രശസ്ത എഴുത്തുകാരൻ പൗലോ കൊയ്‌ലോയുടെ 'ഫിഫിത് മൗണ്ടൻ' എന്ന നോവലിൽ ഏലിയാ പ്രവാചകന്റെ ഒരനുഭവം പങ്കുവയ്ക്കുന്നുണ്ട്. കുട്ടി പ്രവാചകനോട് ചോദിക്കുന്നു: ''പട്ടാളക്കാരെല്ലാം കാര്യമായി പരിശീലനം നടത്തുന്നുണ്ടല്ലോ; എന്താ കാരണം?'' അദ്ദേഹം മറുപടി നല്കി: ''പട്ടാളക്കാർ മാത്രമല്ല സ്വന്തം മനഃസാക്ഷിയനുസരിച്ച് ജീവിക്കുന്ന എല്ലാവരും നിരന്തരം പരിശീലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കണം. അതാണ് ജീവിതത്തിന്റെ രീതി.'' ''അപ്പോൾ ഒരു പ്രവാചകനും ഇങ്ങനെ പരിശീലനം നടത്തണമോ?'' കുട്ടി ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.
''വേണം... എന്നാലേ മാലാഖമാരുടെ വെളിപാടുകൾ കേൾക്കുവാനാകൂ.''

 സാധാരണയായി അവരോട് സംസാരിക്കാനാണ് മനുഷ്യർക്ക് കൗതുകം. അവർ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കാനല്ല. പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോൾ തെറ്റുകൾ ഏറ്റുപറയുന്നു; അവനവന്റെ മോഹങ്ങളും പ്രതീക്ഷകളും നിരത്തുന്നു. പക്ഷേ, അതൊക്കെ ദൈവത്തിനറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്. ദൈവം നമ്മോട് പറയുന്നത് ഇതാണ്: ''ഈ പ്രപഞ്ചത്തെ കണ്ടുപഠിക്കൂ; ക്ഷമയോടെ ധൃതി കൂട്ടാതെ.'' എളിമയോടെ ദൈവത്തിൽ ആയിരിക്കുക. അതാണ് പ്രധാനം.

ജീവിതം ഒരു നിരന്തര പരിശീലനക്കളരിയാണ്. വ്യക്തികളും അനുഭവങ്ങളും സാഹചര്യങ്ങളും നമ്മെ രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ പ്രധാന പങ്കുവഹിക്കുന്നു. തിരക്കേറിയ ജീവിതയാത്രയിൽ ഒന്നു നില്ക്കാൻ, ദൈവഹിതം തിരിച്ചറിയാൻ പലപ്പോഴും സമയമില്ല. പരിഭവങ്ങൾ പറഞ്ഞ് ദൈവത്തി ൽനിന്നും പടിയിറങ്ങുമ്പോൾ അവൻ പറയുന്നത് കേൾക്കാൻ (യോഹ. 2:5) ചെവികൊടുക്കാത്തതെന്തേ? അതിന് തയാറാവുകയാണെങ്കിൽ ആകുലതകൾക്കും ഉത്ക്കണ്ഠകൾക്കും മധ്യേ പ്രത്യാശയോടെ ജീവിക്കാൻ മനസ് ശക്തമാകും. കാരണം കർത്താവ് പറയുന്നത്: ''ധൈര്യമായിരിക്കൂ, ഞാൻ നിന്റെ കൂടെയുണ്ട്; നിന്റെ ഭാരങ്ങൾ എന്നെ ഏല്പിക്കുക...'' പ്രാർത്ഥനയുടെ അടിസ്ഥാനകാര്യം കൂടെയായിരിക്കലാണ്. അപ്പോൾ പ്രതിസന്ധികളെ വിശ്വാസത്തോടെ തരണം ചെയ്യാൻ നമുക്ക് സാധിക്കും. കാരണം, യേശുക്രിസ്തു എന്നെ സ്വന്തമാക്കിയിരിക്കുന്നു; എന്നെയും എനിക്കുള്ള സർവവും. ഏലിയാ പിന്നീട് പറയുന്നു: ''മറ്റുള്ളവർക്കൊക്കെ സ്ഥലം വിട്ടുപോവുക എത്ര എളുപ്പമാണ്. ലോകത്തിന്റെ ഏതു കോണിലേക്കു വേണമെങ്കിലും അവർക്ക് പോകാം. ഭാഷയും ദേശവും അവർക്ക് പ്രശ്‌നമാകില്ല. എന്നാൽ എന്റെ കാര്യം അങ്ങനെയല്ലല്ലോ. എന്തിനും ഏതിനും എനിക്ക് ദൈവത്തിന്റെ അനുമതി വേണ്ടേ?''

ദൈവത്തിന്റെ അനുമതിക്കായി നിരന്തരം കാത്തുനില്‌ക്കേണ്ടവരാണ് വിശ്വാസികൾ. പക്ഷേ, തിരക്കേറിയ ജീവിതത്തിൽ 'എങ്ങനെ?'എന്നതായിരിക്കും ചോദ്യം. സ്വന്തം താല്പര്യങ്ങളെയും ആശയങ്ങളെയും ദൈവഹിതമെന്ന് വ്യാഖ്യാനിക്കാനാണ് ഇന്ന് മനുഷ്യൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് ജീവിതത്തെ ദൈവികപദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി കാണാൻ സാധിക്കാത്തത്? പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതും സ്വപ്നം കാണുന്നതും സ്വന്തമാക്കുവാനുള്ള ആഗ്രഹത്തിൽനിന്നും എന്താണ് ദൈവം എനിക്കായി ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത് എന്ന് കണ്ടെത്തുന്നതിന് ഞാൻ ഇനിയും ശാന്തനാകേണ്ടതുണ്ട്; എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങളോട് വിടപറയേണ്ടതുണ്ട്. ഏകാന്തതയുടെ അനുഭവങ്ങളിലേക്ക് പിൻവാങ്ങുന്നത് നിരാശയിലേക്കല്ല, പ്രത്യാശയിലേക്കാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളിൽ, ഒറ്റപ്പെടുത്തപ്പെടുന്ന അവസരങ്ങളിൽ ഈ ചോദ്യം നമ്മിൽ ഉണരട്ടെ- ദൈവമേ, എന്താണ് നിന്റെ ഹിതം?

ജീവിതത്തെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കാൻ കഴിയണമെങ്കിൽ അവന്റെ ഹിതം തിരിച്ചറിയണം; അവിടെയാണ് ദൈവരാജ്യാനുഭവം രൂപപ്പെടുന്നത്. അതിന് പ്രാർത്ഥനയുടെ കരങ്ങളും ശാന്തമായ മനസും കൂട്ടിനുണ്ടാകണം. അതുകൊണ്ടാകാം ഈശോ പ്രകൃതിയിൽ നോക്കി പഠിക്കുവാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നത്.

ശാന്തമായി ഒഴുകുന്ന കാട്ടരുവിയും പച്ചനിറഞ്ഞ കാടുകളും പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ പൂന്തോട്ടവും നീലാകാശവും കുഞ്ഞുകിളികളും നമ്മിൽ വിസ്മയങ്ങൾ തീർക്കുന്നില്ലേ... നിസാരമായ ഒരു ചിത്രശലഭത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചുനോക്കൂ- അതിന്റെ രൂപവും ഭാവവും പുള്ളിയും പാണ്ടും എത്ര മനോഹരമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് ഈശോ പറഞ്ഞത്: ''ഇന്നുള്ളതും നാളെ അടുപ്പിൽ എറിയപ്പെടുന്നതുമായ പുല്ലിനെ ദൈവം ഇപ്രകാരം അലങ്കരിക്കുന്നെങ്കിൽ, അല്പവിശ്വാസികളേ നിങ്ങളെ അവിടുന്ന് എത്രയധികം അലങ്കരിക്കുകയില്ല'' (മത്താ. 6:30). സാധാരണ പറയാറുണ്ടല്ലോ- പ്രകൃതിയിൽനിന്നും പഠിക്കുക എന്ന്. പ്രകൃതിയോടൊത്തായിരിക്കുമ്പോൾ, അതിനെ ദൈവം ക്രമീകരിച്ചത് എത്ര ഉന്നതമായാണെന്ന് മനസിലാക്കുമ്പോൾ വിഷമതകളെല്ലാം ഇല്ലാതാകും. ശാന്തതയും സന്തോഷവും വളരും. ദൈവം ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് മനസിലാകും.

''ഒരിക്കൽ മഞ്ഞുകാലം പകുതിയായപ്പോൾ ഒരു ബദാംമരം പൂ ചൂടി. അതുകണ്ട് ചുറ്റുംനിന്ന മറ്റു മരങ്ങൾ ആക്രോശിച്ചു: ഓ... എന്തൊരു നിഗളം... എന്തൊരു അഹങ്കാരം... വസന്തത്തെ ഇങ്ങനെ വിളിച്ചുവരുത്താമെന്നാണോ നിന്റെ ഭാവം.'' ബദാംപൂക്കൾ നാണിച്ചു. ക്ഷമിക്കണം സഹോദരിമാരേ, ഞാൻ പൂ ചൂടണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചതല്ല. പക്ഷേ, എന്റെ ഉള്ളിൽ വസന്തത്തിന്റെ അതീവ ഹൃദ്യമായ ഒരിളങ്കാറ്റു വീശി. അപ്പോൾ എനിക്ക് പൂക്കാതിരിക്കാൻ വയ്യാതെയായി....