ഫ്രാൻസീസ്
ഫർണാണ്ടസ് ഡി കാപ്പിലസ്
ചൈനയിലെ ആദ്യ രക്തസാക്ഷി
Written by
രഞ്ചിത്ത് ലോറൻസ്
ഫ്രാൻസീസ്
ഫർണാണ്ടസ് ഡി കാപ്പിലസ് എന്ന ഡൊമിനിക്കൻ വൈദികനാണ് ചൈനയി ലെ ആദ്യ
രക്തസാക്ഷി. പീഡനങ്ങൾ ശാന്തമായി സഹിച്ചുകൊണ്ട് പീഡകരെ പോലും അമ്പരപ്പിച്ച
ഫാ. ഫ്രാൻസീസ് ഡി കാപ്പിലസിന്റെ ജനനം സ്‌പെയിനിലെ പാലൻസിയാ രൂപതയിലാണ്.
ഡീക്കനായിരിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മിഷനറി പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കായി അധികാരികൾ
അദ്ദേഹത്തെ ഫിലിപ്പിൻസിലെ മനിലയിലേക്കയച്ചു. അവിടെ വച്ചാണ് അദ്ദേഹം
വൈദികപട്ടം സ്വീകരിച്ചത്. ഫിലിപ്പിൻസിൽ പ്രവർത്തിച്ച പത്തു വർഷം ചൈനയിൽ
നടത്താൻ പോകുന്ന പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കുള്ള ഒരുക്കം എന്ന നിലയിലാണ് വിശുദ്ധൻ
കണ്ടിരുന്നത്. കഠിനമായ പ്രായശ്ചിത്ത പ്രവർത്തികൾ ചെയ്തിരുന്ന ഫാ. ഫ്രാൻസിസ്
താപസജീവിതമാണ് നയിച്ചിരുന്നത്. തന്റെ ദേഹത്ത് കടിക്കുന്ന പ്രാണികളെ പോലും
ഓടിക്കുവാനോ പ്രതിരോധിക്കുവാനോ അദ്ദേഹം തുനിഞ്ഞില്ല. വിശ്രമത്തിനായി ഒരു
മരക്കുരിശാണ് ആ വൈദികൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്.
1642-ൽ ഫ്രാൻസിസ്‌കോ ഡയാസ് എന്ന വൈദികനുമൊത്ത് അദ്ദേഹം ചൈനയിലെത്തി. നേരത്തെ തന്നെ ചൈനയിലെത്തി പല പീഡനങ്ങളെയും അതിജീവിച്ച മറ്റൊരു ഡൊമിനിക്കൻ വൈദികനാണ് അവിടെ സഹായത്തിനായി ഉണ്ടായിരുന്നത്. 1644 മുതൽ 1646 വരെ മിഷൻ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടമായിരുന്നു. അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലപ്രാപ്തിയുടെ അടയാളമെന്നവണ്ണം ഡൊമിനിക്കൻ മൂന്നാം സഭ ചൈനയിൽ സ്ഥാപിതമായി. ഗ്രാമങ്ങളിലും ടൗണുകളിലുമുള്ള നിരവധിയാളുകൾ ഈ വൈദികരുടെ പ്രവർത്തനഫലമായി ക്രിസ്തുമതത്തിൽ ചേർന്നു. 'നിരപ്പായ സ്ഥലങ്ങലിൽ നടക്കുന്നതിനേക്കാൾ ആയാസരഹിതമായിട്ടാണ് ആ പുരോഹിതൻ മല കയറുന്നത്- എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രേഷിതതീക്ഷണത കണ്ട് മറ്റുള്ളവർ പറഞ്ഞിരുന്നത്.
ഡയാസച്ചന്റെ മരണശേഷം ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞാണ് ഫാ. കാപ്പിലസ് അധികാരികളുടെ പിടിയിലാവുന്നത്. അദ്ദേഹം താമസിച്ചിരുന്ന ഗ്രാമത്തിൽ ലഹള നടക്കുന്നത് വകവയ്ക്കാതെ ഒരു രോഗിക്ക് അന്ത്യകൂദാശ നല്കാൻ പോയ സമയ ത്ത് അച്ചനെ പിടികൂടുകയായിരുന്നു. ശത്രുപക്ഷ ത്തിന്റെ ചാരനാണെന്നാരോപിച്ച് കഠിനമായി അദ്ദേഹത്തെ മർദ്ദിച്ചു. നിലത്തുകൂടി വലിച്ചിഴച്ച് കണങ്കാൽ തകർത്തു. പിന്നീട് ചാട്ടവാറുകൊണ്ട് പ്രഹരിച്ച ശേഷം ജയിലിലടച്ചു.
അസാധാരണമായ ശാന്തതയോടെയാണ് ഫാ. കാപ്പിലസ് പീഡനങ്ങൾ നേരിട്ടത്. ഇത് അദ്ദേഹത്തെ വിചാരണ ചെയ്തവരെ അദ്ഭുതപ്പെടുത്തി. പണവും അധികാരവും സ്വാതന്ത്ര്യവും വാഗ്ദാനം ചെയ്തുകൊണ്ട് അവർ ഫാ. കാപ്പിലസിനെ വിശ്വാസം ഉപേക്ഷിക്കുവാൻ നിർബന്ധിച്ചു. എന്നാൽ, ആ വാഗ്ദാനംകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസിളക്കാൻ അവർക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. തുടർന്ന് അവർ അദ്ദേഹത്തെ കൂടുതൽ പീഡിപ്പിച്ചു.
ഫാ. ഫ്രാൻസീസ് ഡി കാപ്പില്ലസിന്റെ പെരുമാറ്റം ജയിലിലുള്ള മറ്റു തടവുകാരെയും ജയിലധികാരികളെയും അദ്ദേഹത്തിലേക്കാകർഷിച്ചു. ജയിലിൽ വച്ച് അദ്ദേഹം ഇപ്രകാരം എഴുതി: ''എന്റെ സഹതടവുകാരുമായി ഞാൻ ഒരു കൂട്ടായ്മ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്. അവർ എന്നോട് ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിക്കും. ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമാണ് ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് എന്നെനിക്കറിയാം. അതിനാൽ ഇവിടെ നിന്ന് മോചിതനാവുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ആകുലപ്പെടുന്നില്ല. രാത്രിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കാൻ അനുവദിക്കാത്തതുകൊണ്ട് സൂര്യോദയത്തിനു മുൻപാണ് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുക. യേശുവിനെപ്രതിയാണ് ഞാൻ ഇവിടെ ആയിരിക്കുന്നത് എന്നതിനാൽ വലിയ ആനന്ദത്തിലാണ് ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്. ഇവിടെ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയ മുത്തുകൾ എല്ലായിടത്തും കണ്ടെത്തുക എളുപ്പമല്ല''.'
1648 ജനുവരി 15-ന് ഫാ. കാപ്പിലസിനെ ശിരച്ഛേദം ചെയ്തു. രണ്ടായിരാമാണ്ടിൽ ചൈനയിലെ മറ്റ് 120 രക്തസാക്ഷികൾക്കുമൊപ്പം അദ്ദേഹത്തെ ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
1642-ൽ ഫ്രാൻസിസ്‌കോ ഡയാസ് എന്ന വൈദികനുമൊത്ത് അദ്ദേഹം ചൈനയിലെത്തി. നേരത്തെ തന്നെ ചൈനയിലെത്തി പല പീഡനങ്ങളെയും അതിജീവിച്ച മറ്റൊരു ഡൊമിനിക്കൻ വൈദികനാണ് അവിടെ സഹായത്തിനായി ഉണ്ടായിരുന്നത്. 1644 മുതൽ 1646 വരെ മിഷൻ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടമായിരുന്നു. അവരുടെ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലപ്രാപ്തിയുടെ അടയാളമെന്നവണ്ണം ഡൊമിനിക്കൻ മൂന്നാം സഭ ചൈനയിൽ സ്ഥാപിതമായി. ഗ്രാമങ്ങളിലും ടൗണുകളിലുമുള്ള നിരവധിയാളുകൾ ഈ വൈദികരുടെ പ്രവർത്തനഫലമായി ക്രിസ്തുമതത്തിൽ ചേർന്നു. 'നിരപ്പായ സ്ഥലങ്ങലിൽ നടക്കുന്നതിനേക്കാൾ ആയാസരഹിതമായിട്ടാണ് ആ പുരോഹിതൻ മല കയറുന്നത്- എന്നായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രേഷിതതീക്ഷണത കണ്ട് മറ്റുള്ളവർ പറഞ്ഞിരുന്നത്.
ഡയാസച്ചന്റെ മരണശേഷം ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞാണ് ഫാ. കാപ്പിലസ് അധികാരികളുടെ പിടിയിലാവുന്നത്. അദ്ദേഹം താമസിച്ചിരുന്ന ഗ്രാമത്തിൽ ലഹള നടക്കുന്നത് വകവയ്ക്കാതെ ഒരു രോഗിക്ക് അന്ത്യകൂദാശ നല്കാൻ പോയ സമയ ത്ത് അച്ചനെ പിടികൂടുകയായിരുന്നു. ശത്രുപക്ഷ ത്തിന്റെ ചാരനാണെന്നാരോപിച്ച് കഠിനമായി അദ്ദേഹത്തെ മർദ്ദിച്ചു. നിലത്തുകൂടി വലിച്ചിഴച്ച് കണങ്കാൽ തകർത്തു. പിന്നീട് ചാട്ടവാറുകൊണ്ട് പ്രഹരിച്ച ശേഷം ജയിലിലടച്ചു.
അസാധാരണമായ ശാന്തതയോടെയാണ് ഫാ. കാപ്പിലസ് പീഡനങ്ങൾ നേരിട്ടത്. ഇത് അദ്ദേഹത്തെ വിചാരണ ചെയ്തവരെ അദ്ഭുതപ്പെടുത്തി. പണവും അധികാരവും സ്വാതന്ത്ര്യവും വാഗ്ദാനം ചെയ്തുകൊണ്ട് അവർ ഫാ. കാപ്പിലസിനെ വിശ്വാസം ഉപേക്ഷിക്കുവാൻ നിർബന്ധിച്ചു. എന്നാൽ, ആ വാഗ്ദാനംകൊണ്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസിളക്കാൻ അവർക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. തുടർന്ന് അവർ അദ്ദേഹത്തെ കൂടുതൽ പീഡിപ്പിച്ചു.
ഫാ. ഫ്രാൻസീസ് ഡി കാപ്പില്ലസിന്റെ പെരുമാറ്റം ജയിലിലുള്ള മറ്റു തടവുകാരെയും ജയിലധികാരികളെയും അദ്ദേഹത്തിലേക്കാകർഷിച്ചു. ജയിലിൽ വച്ച് അദ്ദേഹം ഇപ്രകാരം എഴുതി: ''എന്റെ സഹതടവുകാരുമായി ഞാൻ ഒരു കൂട്ടായ്മ രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്. അവർ എന്നോട് ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് ചോദിക്കും. ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമാണ് ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് എന്നെനിക്കറിയാം. അതിനാൽ ഇവിടെ നിന്ന് മോചിതനാവുന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ആകുലപ്പെടുന്നില്ല. രാത്രിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കാൻ അനുവദിക്കാത്തതുകൊണ്ട് സൂര്യോദയത്തിനു മുൻപാണ് ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുക. യേശുവിനെപ്രതിയാണ് ഞാൻ ഇവിടെ ആയിരിക്കുന്നത് എന്നതിനാൽ വലിയ ആനന്ദത്തിലാണ് ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്. ഇവിടെ ഞാൻ കണ്ടെത്തിയ മുത്തുകൾ എല്ലായിടത്തും കണ്ടെത്തുക എളുപ്പമല്ല''.'
1648 ജനുവരി 15-ന് ഫാ. കാപ്പിലസിനെ ശിരച്ഛേദം ചെയ്തു. രണ്ടായിരാമാണ്ടിൽ ചൈനയിലെ മറ്റ് 120 രക്തസാക്ഷികൾക്കുമൊപ്പം അദ്ദേഹത്തെ ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളർ
Written by രഞ്ചിത്ത് ലോറൻസ്
''യേശുവിന്‍റെ മതം പ്രഘോഷിച്ചു എന്ന ഗൗരവമായ കുറ്റം ഈ മനുഷ്യൻ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. അത് സുവ്യക്തമായി തെളിയിക്കപ്പെട്ടതാണ്. അതിനാൽ ശിരഛേദം ചെയ്ത് പുഴയിലെറിയുവാൻ ഉത്തരവായിരിക്കുന്നു.'' വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളറിനെ മരണശിക്ഷയ്ക്കായി കൊണ്ടുവന്ന സ്ഥലത്ത് പ്രദർശിപ്പിച്ചിരുന്ന വിധിവാചകമാണിത്.
''നമ്മെ പരസ്പരം അകറ്റുന്ന മൈലുകളുടെയോ തലമുറകളുടെയോ വ്യത്യാസങ്ങൾക്ക് നമ്മെ വേർപിരിക്കാനാവില്ല... ഞാൻ നിങ്ങളിലൊരുവനാണ്, നിങ്ങളുടെ സഹോദരനാണ്.'' മരണത്തിനു തൊട്ടുമുൻപ് 'ലൊറേയിനിലെ ജനങ്ങൾക്കും ലോകം മുഴുവനുമുള്ള വിശ്വാസികൾക്കുമായി' ഫാ. അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളർ എഴുതിയ കത്തിലെ വാചകങ്ങളാണ്.
1822 നവംബർ 22-ന് ഫ്രാൻസിലുള്ള 'നാൻസി' രൂപതയിലെ മിറ്റൽബ്രാണിലാണ് അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളറിന്‍റെ ജനനം. നന്നേ ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ വൈദികനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ച സ്‌കോഫ്‌ളർ 'പോൺഡ് എ മോസൂണി'ലുള്ള മൈനർ സെമിനാരിയിൽ ചേർന്നു. ക്രിസ്തുവിനെപ്രതിയുളള തീക്ഷ്ണതയാൽ ജ്വലിച്ച വിശുദ്ധൻ വിഗ്രഹാരാധകർ കൂടുതലായുള്ള ദേശങ്ങളിലേക്ക് ചെന്ന് ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിക്കണമെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ പാരീസിലെ 'ഫോറിൻ മിഷനറി സെമിനാരിയിൽ' ചേർന്ന് പഠനം തുടർന്നു. വൈദികനായി അഭിഷിക്തനായ സ്‌കോഫ്‌ളർ, മിഷനറിമാർ ഏറ്റവുമധികം പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന വിയറ്റ്‌നാമിലെ ടോൻകിൻ പ്രദേശത്തേക്ക് പോകുവാനാണ് ആഗ്രഹിച്ചത്.
1848 ൽ ഹോങ്ങ്‌കോങ്ങിൽ മാസങ്ങളോളം നീണ്ടുനിന്ന പരിശീലനത്തിനുശേഷം ടോൻകിനടുത്തുള്ള ലാഫു എന്ന ഇടവകയിൽ അദ്ദേഹം എത്തിച്ചേർന്നു. തന്റെ ലക്ഷ്യപ്രാപ്തിക്കുവേണ്ടി തന്നെത്തന്നെ മുഴുവനായി സമർപ്പിച്ച ഫാ. സ്‌കോഫ്‌ളർ, കേവലം അഞ്ചുമാസംകൊണ്ട് കുമ്പസാരം കേൾക്കാനും നിർദേശങ്ങൾ നല്കുവാനും പര്യാപ്തമായ രീതിയിൽ 'അന്നാമൈറ്റ്' എന്ന അവിടുത്തെ പ്രാദേശിക ഭാഷ സ്വായത്തമാക്കി.
1849 ൽ സുഡോഅ എന്ന പ്രൊവിൻസിൽ അദ്ദേഹം എത്തിച്ചേർന്നു. അവിടെവച്ച് കൂടുതൽ തീക്ഷ്ണമായ സുവിശേഷപ്രഘോഷണത്തിൽ അച്ചൻ ഏർപ്പെട്ടു. സമീപ പ്രദേശങ്ങളിലേക്കു ചെന്ന് ധൈര്യപൂർവം ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിച്ചു. ഈ പുതിയ മതത്തെ (ക്രിസ്തുമതത്തെ) അടിച്ചമർത്തുവാനായി പ്രത്യേക പോലീസ് സംഘത്തെയും ചാരന്മാരെയും ഗവൺമെന്റ് നിയോഗിച്ചിരുന്നു. അധികം താമസിയാതെ ഫാ. അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളർ ആ സംഘത്തിന്‍റെ പിടിയിലായി. ബോണോ എന്ന സ്ഥലത്തുനിന്ന് അടുത്ത ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയിൽവച്ചാണ് വിശുദ്ധൻ പിടിയിലായത്.
ക്രിസ്തുവിനെ തള്ളിപ്പറയാൻ ഫാ. അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളറെ അധികാരികൾ നിർബന്ധിച്ചു. ഭീഷണി ക്കും പ്രലോഭനങ്ങൾക്കും അദ്ദേഹത്തെ സ്വാധീനിക്കുവാൻ കഴിയില്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ അവർ അദ്ദേഹത്തെ വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധിച്ചു. വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധിക്കപ്പെട്ടശേഷം അഗസ്റ്റിനെ ജയിലിൽ പല തവണ സന്ദർശിച്ച ഒരു ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥൻ, അദ്ദേഹത്തിൽ നിറഞ്ഞുനിന്ന ആനന്ദത്തെയും രക്തസാക്ഷിത്വത്തിനുവേണ്ടിയുള്ള തീവ്രമായ ദാഹത്തെയുംകുറിച്ച് അത്ഭുതത്തോടെ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.
1851 മെയ് ഒന്നിനാണ് ഫാ. അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളറിന്‍റെ വധശിക്ഷ നടപ്പിലാക്കിയത്. അന്നേദിവസം ഉച്ചയോടുകൂടി ആനകളും പട്ടാളവും അടങ്ങുന്ന വലിയൊരു സംഘത്തിന്‍റെ അകമ്പടിയോടുകൂടെ വധശിക്ഷ നടപ്പാക്കേണ്ടിയിരുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് അദ്ദേഹം ആനയിക്കപ്പെട്ടു. വധശിക്ഷ നടപ്പാക്കിയ വ്യക്തിയുടെ കൈകൾ വിറച്ചതുമൂലം മൂന്നുതവണ വെടിവച്ചാണ് വിശുദ്ധനെ വധിച്ചത്. വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിൻ സ്‌കോഫ്‌ളറുടെ രക്തം പുരണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും അവിടുത്തെ പുല്ലും മണ്ണും പോലും തിരുശേഷിപ്പായി അവിടെ കൂടിയിരുന്ന ജനങ്ങൾ എടുത്തുകൊണ്ടുപോയി. ശിരസറ്റ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം അവിടെയുള്ള ഭക്തനായ ഒരു ക്രൈസ്തവൻ വീണ്ടെടുക്കുകയും മറ്റൊരു ഗ്രാമത്തിൽ സംസ്‌കരിക്കുകയും ചെയ്തു.
1988 ജൂൺ മാസത്തിൽ ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
ഘാതകനെ മാനസാന്തരപ്പെടുത്തിയ വിശുദ്ധൻ
Written by രഞ്ചിത്ത് ലോറൻസ്
രക്തസാക്ഷികളുടെ ചുടുനിണം വീണ മണ്ണ്
ആത്മാക്കളുടെ കൊയ്ത്തു ഭൂമിയായി മാറിയ ചരിത്രമാണ് കത്തോലി ക്കാ സഭയുടേത്.
എത്രമാത്രം ശക്തിയോടെ അടിച്ചമർത്താൻ ശ്രമിച്ചുവോ അതിലധികം ശക്തിയോടെ
വിശ്വാസം തഴച്ചു വളർന്നതിന്റെ ചരിത്രം. രക്തസാക്ഷിത്വം വഴിയായി ഒരു ദേശത്തെ
മുഴുവൻ വിശ്വാസത്തിലേക്ക് നയിച്ച വിശുദ്ധനാണ് പീറ്റർ ചാനൽ. അദ്ദേഹത്തിന്റെ
ഘാതകൻവരെ വിശ്വാസിയായി മാറിയെന്നതാണ് മറ്റൊരു അത്ഭുതം. വിദേശത്ത്
പ്രവർത്തിച്ചിരുന്ന മിഷനറിമാരുടെ ത്യാഗോജ്വലമായ പ്രവർത്തനങ്ങൾ അവർ
അയച്ചിരുന്ന കത്തുകളിലൂടെ വായിച്ചതാണ് ഒരു മിഷനറിയാകാൻ വിശുദ്ധന്
പ്രചോദനമായത്.
1803 ൽ ഫ്രാൻസിലെ ക്‌ളെറ്റ് എന്ന സ്ഥലത്താണ് പീറ്റർ ജനിച്ചത്.
രൂപതാ
വൈദികനായി അഭിഷിക്തനായ അദ്ദേഹം മിഷനറി വൈദികനാകണമെന്നുള്ള ആഗ്രഹത്തോടെ
'സൊസൈറ്റി ഓഫ് മേരി' (മേരിറ്റ്‌സ്) എന്ന സന്യാസസഭയിൽ അംഗമായി. എന്നാൽ,
അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഗ്രഹത്തിന് വിരുദ്ധമായി, ബെല്ലി എന്ന സ്ഥലത്തെ സെമിനാരിയിൽ
പഠിപ്പിക്കാനുള്ള ചുമതലയാണ് അധികാരികൾ നല്കിയത്. അഞ്ചുവർഷം ഫാ. പീറ്റർ
തന്നെ ഏല്പിച്ച ഉത്തരവാദിത്വം ഭംഗിയായി നിർവഹിച്ചു. പൂർണമനസോടെയുള്ള
അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുസരണം, ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെയുള്ള മിഷനറി പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കുള്ള
ഒരുക്കവും അടിത്തറയുമായി മാറി. ആ സന്യാസ സമൂഹം അദ്ദേഹത്തെ മിഷനറി
പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കായി അയക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.
ഏതാനും
മിഷനറിമാരോടൊപ്പം പത്തു മാസത്തോളം നീണ്ട യാത്രയ്ക്കുശേഷം 1836-ൽ
പസഫിക്കിലുള്ള 'ന്യൂ ഹെബ്രൈഡ്‌സ്' ദ്വീപിൽ ഫാ. പീറ്റർ ചാനൽ എത്തി.
അദ്ദേഹമായിരുന്നു അവരുടെ സുപ്പീരിയർ. തുടന്നവർ ഗ്രൂപ്പുകളായി തിരിഞ്ഞ് പല
സ്ഥലങ്ങളിലേക്കുപോയി. ഫാ. പീറ്റർ ചാനലും ഇംഗ്ലീഷുകാരനായ തോമസ് ബൂഗും
ഫുച്ചുണ എന്ന ദ്വീപിലേക്കാണ് പോയത്. വിജാതീയരായ അവിടുത്തുകാർ അവരെ
സ്‌നേഹപൂർവം അവിടെ സ്വീകരിച്ചു. നിയുലികി എന്ന രാജാവാണ് അവിടെ ഭരണം
നടത്തിയിരുന്നത്. ദ്വീപിൽ നരഭോജനം നിരോധിച്ചത് ഉൾപ്പെടെ നിരവധി
പരിഷ്‌ക്കാരങ്ങൾ നടത്തിയ രാജാവായിരുന്നു അദ്ദേഹം. എന്നാൽ, തന്റെ
അധികാരത്തിനും പുരോഹിതസ്ഥാനത്തിനും ഇളക്കം തട്ടുമോ എന്ന ഭയം രാജാവിനെ
ക്രിസ്തുമതത്തിന് എതിരാക്കി. രാജാവിന്റെ എതിർപ്പ് കൂടാതെ, വ്യത്യസ്തമായ
ആചാരങ്ങൾ, പരിചയമില്ലാത്ത ഭാഷ തുടങ്ങിയ മറ്റനേകം പ്രതിബന്ധങ്ങളും ഫാ.
പീറ്ററിന് നേരിടേണ്ടിവന്നു. എന്നാൽ, അവയ്‌ക്കൊന്നും അദ്ദേഹത്തിന്റെ
തീക്ഷ്ണതയെ കെടുത്താനായില്ല. അവരുടെ ഭാഷ പഠിച്ച് അതിൽ വൈദഗ്ധ്യം നേടാൻ ഫാ.
പീറ്ററിന് സാധിച്ചു. ക്രമേണ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അധ്വാനത്തിന്റെയും
ക്ഷമയോടെയുള്ള കാത്തിരിപ്പിന്റെയും ഫലങ്ങൾ കണ്ടുതുടങ്ങി. കുറച്ചാളുകൾ
മാമോദീസ സ്വീകരിച്ചു. വല്ലപ്പോഴും കടന്നുപോകുന്ന ചരക്കുകപ്പലുകൾ വഴി മാത്രം
പുറംലോകവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരുന്ന ആ ദ്വീപിൽ ഫാ. പീറ്റർ ചാനൽ നാലുവർഷത്തോളം
സുവിശേഷം പ്രഘോഷിച്ചു. രാജാവിന്റെ മകനും മാമോദീസ സ്വീകരിക്കാൻ ആഗ്രഹം
പ്രകടിപ്പിച്ചു. ഇതറിഞ്ഞ രാജാവിന് ക്രിസ്ത്യാനികളോടുള്ള വിദ്വേഷം വർധിച്ചു.
രാജാവ് തന്റെ മരുമകനായ മുസുമുസുവിനോട് ഫാ. പീറ്റർ ചാനലിനെ വധിക്കാൻ
ആവശ്യപ്പെട്ടു. യുദ്ധവീരനായ മുസുമുസു ഫാ. പീറ്റർ ചാനലിനെ കോടാലികൊണ്ട്
വെട്ടിക്കൊലപ്പെടുത്തി. അങ്ങനെ 1841 ഏപ്രിൽ 28-ന് ഫാ. പീറ്റർ ചാനൽ
രക്തസാക്ഷിയായി.
ഫാ.
പീറ്ററിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം ഫുച്ചുണ ദ്വീപിൽ വലിയ ചലനങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.
അതുവരെ ക്രിസ്ത്യാനികൾ ന്യൂനപക്ഷമായിരുന്നെങ്കിൽ വളരെ പെട്ടെന്ന് അവർ
ഭൂരിപക്ഷമായി വളർന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ രക്തസാക്ഷിത്വം അനേകരെ
ക്രിസ്തുവിലേക്ക് ആകർഷിച്ചു എന്നതാണ് യാഥാർത്ഥ്യം. ഫാ. പീറ്ററിന്റെ
ഘാതകനായ മുസുമുസുവും മാനസാന്തരപ്പെട്ട് ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു.
'പൊയി'ലുള്ള ദേവാലയത്തിന്റെ പുറത്ത് തന്നെ അടക്കണമെന്ന് മുസുമുസു തന്റെ
മരണക്കിടക്കയിൽ വച്ച ് ആവശ്യപ്പെട്ടു. അങ്ങനെയാവുമ്പോൾ ഫാ.
പീറ്റർ ചാനലിനെ വണങ്ങാനായി ദേവാലയത്തിലേക്ക് പോകുന്നവർ തന്റെ കുഴിമാടത്തിൽ
ചവിട്ടിയാകുമല്ലോ അവിടേക്ക് പോകുന്നതെന്നദ്ദേഹം ആശ്വസിച്ചു.
1954 ജൂൺ 12 ന് പയസ് പന്ത്രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ ഫാ. പീറ്റർ ചാനലിനെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
HHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH
ചുവന്ന മണ്ണിന്‍റെ വിശുദ്ധൻ
ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ
Written by
രഞ്ചിത്ത് ലോറൻസ്
''ഞാൻ മരണം കാത്തിരിക്കുന്നു, അക്ഷമയോടെ
കാത്തിരിക്കുന്നു. എന്റെ അധ്വാനത്തിനും വേദനകൾക്കുമുള്ള ഏറ്റവും വലിയ
പാരിതോഷികമായി ഇന്ന് അത് മാറിയിരിക്കുന്നു.'' ജയിലിൽനിന്ന് ലഭിച്ച ഒരു
തുണ്ടു പേപ്പറിൽ 1693 ഫെബ്രുവരി 3-ന് ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ തന്റെ സുപ്പീരിയർ
അച്ചന് എഴുതിയ വാക്കുകളാണിത്. പിറ്റേദിവസം അദ്ദേഹം ശിരച്ഛേദം
ചെയ്യപ്പെട്ടു.
പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ അഗ്നി ഹൃദയത്തെ ജ്വലിപ്പിച്ചപ്പോൾ പോർട്ടുഗലിലുണ്ടായിരുന്ന രാജകീയ സ്ഥാനങ്ങളും സമ്പത്തും പേരും പ്രശസ്തിയുമെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച്, തമിഴ്‌നാട്ടിലെ സാധാരണ ജനങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക് സു വിശേഷവുമായി വന്ന ഈശോസഭാ വൈദികനാണ് വിശുദ്ധ ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ. തദ്ദേശീയരായ ജനങ്ങളോട് സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുവാൻ അവരുടെ ഭാഷ സ്വായത്തമാക്കിയ ഈ യുവ വൈദികൻ അരുളാനന്ദർ എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. താൻ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്ന ജനതയുടെ സംസ്‌കാരത്തോട് കൂടുതൽ താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കുവാൻ ഒരു പൂർണ്ണ
പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ അഗ്നി ഹൃദയത്തെ ജ്വലിപ്പിച്ചപ്പോൾ പോർട്ടുഗലിലുണ്ടായിരുന്ന രാജകീയ സ്ഥാനങ്ങളും സമ്പത്തും പേരും പ്രശസ്തിയുമെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച്, തമിഴ്‌നാട്ടിലെ സാധാരണ ജനങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക് സു വിശേഷവുമായി വന്ന ഈശോസഭാ വൈദികനാണ് വിശുദ്ധ ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ. തദ്ദേശീയരായ ജനങ്ങളോട് സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുവാൻ അവരുടെ ഭാഷ സ്വായത്തമാക്കിയ ഈ യുവ വൈദികൻ അരുളാനന്ദർ എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. താൻ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കുന്ന ജനതയുടെ സംസ്‌കാരത്തോട് കൂടുതൽ താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കുവാൻ ഒരു പൂർണ്ണ
സസ്യഭുക്കായി മാറിയ അദ്ദേഹം
ക്രമേണ അവരിലൊരാളായിത്തീർന്നു.
ഭാരതീയ സംസ്‌കാരത്തിൽ ഉറച്ചുനിന്നുകൊണ്ടു ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിക്കുന്ന മധുര മിഷനിൽ ജോൺ ഡി ബ്രിട്ടോ വലിയ പങ്ക് വഹിച്ചു. തഞ്ചാവൂരും മധുരയിലും മാറവയിലും ഒരു ഹൈന്ദവ സന്യാസിയുടെ വേഷത്തിൽ ചുററിസഞ്ചരിച്ച വിശുദ്ധൻ ആ ദേശത്തെ ജനങ്ങൾക്ക് സ്വീകാര്യമാകുന്ന വിധത്തിൽ സുവിശേഷ ദർശനങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചു.
ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോയുടെ പ്രബോധനം വഴിയായി തടിയതേവൻ എന്ന മാറവ രാജകുമാരൻ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. ആ പരിവർത്തനമാണ് വിശുദ്ധന്‍റെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിൽ കലാശിച്ചത്. തടിയതേവന് പല ഭാര്യമാരുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ഒരാളെ മാത്രം സ്വീകരിക്കണമെന്നും മറ്റുള്ളവരെ ഒഴിവാക്കണമെന്നുമുളള സ്ഥിതി വന്നപ്പോൾ പ്രശ്‌നങ്ങൾ ആരംഭിച്ചു. അയൽരാജ്യത്തെ രാജാവായിരുന്ന സേതുപതിയുടെ അനന്തരവളും തടിയതേവന്‍റെ ഭാര്യമാരിൽ ഒരാളായിരുന്നു. ഈ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്കെല്ലാം കാരണം ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോയുടെയും മറ്റു മിഷനറിമാരുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങളാണെന്നറിഞ്ഞ സേതുപതി ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കെതിരേ മതമർദ്ദനം ആരംഭിച്ചു. 1693 ഫെബ്രുവരി 4-ാം തിയതി രാമനാഥപുരത്തിനടുത്തുള്ള ഒറിയൂരിൽ വിശുദ്ധൻ ശിരച്ഛേദം ചെയ്യപ്പെട്ടു. വിശുദ്ധന്‍റെ രക്തം വീണ പ്രദേശത്തെ മണ്ണ് ചുവന്ന നിറമുള്ളതായി മാറി. അതിനാൽ ഇന്നും ചുവന്ന മണ്ണിന്‍റെ വിശുദ്ധൻ എന്ന് ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ അറിയപ്പെടുന്നു.
1986-ൽ ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപ്പാപ്പ ഭാരതം സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ, വിശുദ്ധന്‍റെ തിരുനാൾ ദിനമായ ഫെബ്രുവരി 4-ന് അർപ്പിച്ച ദിവ്യബലി മധ്യേ ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു: ''അദ്ദേഹത്തിന്റെ ക്ഷമാപൂർവ്വമായ അധ്വാനവും സ്വാർത്ഥതയില്ലാത്ത ഉത്സാഹവും ദരിദ്രരോടുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ സ്‌നേഹവും ജനങ്ങളിൽ വിശ്വാസം ജനിപ്പിച്ചു. ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെ വിശുദ്ധനും വിവാദവിഷയമായ അടയാളമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിജയം പലരുടെയും എതിർപ്പിനും അസൂയക്കും കാരണമായി. തത്ഫലമായി ജോൺ ഡി ബ്രിട്ടോ 1693 ഫെബ്രുവരി 11-ന ് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.''
മാർപ്പാപ്പയുടെ വാക്കുകൾ വിശുദ്ധന്‍റെ ജീവിതത്തിന്റെ രത്‌നച്ചുരുക്കമാണ്. നീണ്ട പതിനെട്ടു വർഷം ഇന്ത്യയിൽ പ്രത്യേകിച്ചും, തമിഴ്‌നാടിന്‍റെ വിവിധഭാഗങ്ങളിൽ ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി തളരാതെ അധ്വാനിച്ചു. ക്രൂശിതന്‍റെ പാത പിന്തുടർന്ന ജോൺ തന്റെ ജീവൻ കൊടുത്തുകൊണ്ട് ഭാരതമണ്ണിൽ ക്രിസ്തുവിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഭാരതത്തിന് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയ 1947-ൽത്തന്നെ പയസ് 12-ാമൻ മാർപ്പാപ്പ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി ഉയർത്തിയത് ദൈവനിയോഗമാകാം.
ഭാരതീയ സംസ്‌കാരത്തിൽ ഉറച്ചുനിന്നുകൊണ്ടു ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിക്കുന്ന മധുര മിഷനിൽ ജോൺ ഡി ബ്രിട്ടോ വലിയ പങ്ക് വഹിച്ചു. തഞ്ചാവൂരും മധുരയിലും മാറവയിലും ഒരു ഹൈന്ദവ സന്യാസിയുടെ വേഷത്തിൽ ചുററിസഞ്ചരിച്ച വിശുദ്ധൻ ആ ദേശത്തെ ജനങ്ങൾക്ക് സ്വീകാര്യമാകുന്ന വിധത്തിൽ സുവിശേഷ ദർശനങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചു.
ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോയുടെ പ്രബോധനം വഴിയായി തടിയതേവൻ എന്ന മാറവ രാജകുമാരൻ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചു. ആ പരിവർത്തനമാണ് വിശുദ്ധന്‍റെ രക്തസാക്ഷിത്വത്തിൽ കലാശിച്ചത്. തടിയതേവന് പല ഭാര്യമാരുണ്ടായിരുന്നു. അതിൽ ഒരാളെ മാത്രം സ്വീകരിക്കണമെന്നും മറ്റുള്ളവരെ ഒഴിവാക്കണമെന്നുമുളള സ്ഥിതി വന്നപ്പോൾ പ്രശ്‌നങ്ങൾ ആരംഭിച്ചു. അയൽരാജ്യത്തെ രാജാവായിരുന്ന സേതുപതിയുടെ അനന്തരവളും തടിയതേവന്‍റെ ഭാര്യമാരിൽ ഒരാളായിരുന്നു. ഈ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്കെല്ലാം കാരണം ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോയുടെയും മറ്റു മിഷനറിമാരുടെയും പ്രവർത്തനങ്ങളാണെന്നറിഞ്ഞ സേതുപതി ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കെതിരേ മതമർദ്ദനം ആരംഭിച്ചു. 1693 ഫെബ്രുവരി 4-ാം തിയതി രാമനാഥപുരത്തിനടുത്തുള്ള ഒറിയൂരിൽ വിശുദ്ധൻ ശിരച്ഛേദം ചെയ്യപ്പെട്ടു. വിശുദ്ധന്‍റെ രക്തം വീണ പ്രദേശത്തെ മണ്ണ് ചുവന്ന നിറമുള്ളതായി മാറി. അതിനാൽ ഇന്നും ചുവന്ന മണ്ണിന്‍റെ വിശുദ്ധൻ എന്ന് ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ അറിയപ്പെടുന്നു.
1986-ൽ ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപ്പാപ്പ ഭാരതം സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ, വിശുദ്ധന്‍റെ തിരുനാൾ ദിനമായ ഫെബ്രുവരി 4-ന് അർപ്പിച്ച ദിവ്യബലി മധ്യേ ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു: ''അദ്ദേഹത്തിന്റെ ക്ഷമാപൂർവ്വമായ അധ്വാനവും സ്വാർത്ഥതയില്ലാത്ത ഉത്സാഹവും ദരിദ്രരോടുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ സ്‌നേഹവും ജനങ്ങളിൽ വിശ്വാസം ജനിപ്പിച്ചു. ക്രിസ്തുവിനെപ്പോലെ വിശുദ്ധനും വിവാദവിഷയമായ അടയാളമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിജയം പലരുടെയും എതിർപ്പിനും അസൂയക്കും കാരണമായി. തത്ഫലമായി ജോൺ ഡി ബ്രിട്ടോ 1693 ഫെബ്രുവരി 11-ന ് രക്തസാക്ഷിത്വം വരിച്ചുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു.''
മാർപ്പാപ്പയുടെ വാക്കുകൾ വിശുദ്ധന്‍റെ ജീവിതത്തിന്റെ രത്‌നച്ചുരുക്കമാണ്. നീണ്ട പതിനെട്ടു വർഷം ഇന്ത്യയിൽ പ്രത്യേകിച്ചും, തമിഴ്‌നാടിന്‍റെ വിവിധഭാഗങ്ങളിൽ ജോൺ ഡി. ബ്രിട്ടോ ക്രിസ്തുവിനുവേണ്ടി തളരാതെ അധ്വാനിച്ചു. ക്രൂശിതന്‍റെ പാത പിന്തുടർന്ന ജോൺ തന്റെ ജീവൻ കൊടുത്തുകൊണ്ട് ഭാരതമണ്ണിൽ ക്രിസ്തുവിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. ഭാരതത്തിന് സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയ 1947-ൽത്തന്നെ പയസ് 12-ാമൻ മാർപ്പാപ്പ അദ്ദേഹത്തെ വിശുദ്ധനായി ഉയർത്തിയത് ദൈവനിയോഗമാകാം.
zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
പരിശുദ്ധ അമ്മ ആദ്യദർശനം നൽകിയ വിശുദ്ധ യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ
Written by
വൈലറ്റ് ചീക്കു
ഈശോയുടെ ആദ്യ നാലു ശിഷ്യന്മാരിൽ
ഒരാളായിരുന്നു വിശുദ്ധ യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ. 12 അപ്പസ്‌തോലന്മാരിൽ രണ്ടു
യാക്കോബുമാരുള്ളതിൽ പ്രായക്കൂടുതലിന്റെ പേരിൽ ഇദ്ദേഹം വലിയ യാക്കോബ്
എന്നാണറിയപ്പെടുന്നത്. ബെത്‌സയ്ദാഗ്രാമത്തിൽ സെബദിയുടെയും സലോമിയുടെയും
പുത്രനായിരുന്ന യാക്കോബ,് ഈശോയുടെ പ്രിയശിഷ്യനായിരുന്ന യോഹന്നാന്റെ
ജ്യേഷ്ഠസഹോദരനായിരുന്നു. ഈശോയുടെ ശിഷ്യന്മാർ ആദ്യകാലത്ത് സ്‌നാപകന്റെ
ശിഷ്യന്മാരായിരുന്നു. സ്‌നാപകൻ കാരാഗൃഹത്തിൽ അടയ്ക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ ഇവർ
ഈശോയുടെ ശിഷ്യന്മാരായി. തന്റെ ആദ്യത്തെ ശിഷ്യന്മാർ യോഹന്നാനും യാക്കോബും
ആണെന്നാണ് ഈശോ 'ദൈവമനുഷ്യന്റെ സ്‌നേഹഗീത'യിൽ പറയുന്നത്. അതുകൊണ്ടായിരിക്കാം
ശിഷ്യത്തലവനായ പത്രോസിന്റെ കൂടെ ഇവരെ ജയ്‌റോസിന്റെ മകളെ ഉയിർപ്പിച്ച
സമയത്തും രൂപാന്തരീകരണസമയത്തും ഗത്‌സെമനിയിൽ പ്രാർത്ഥിക്കാൻ പോയ സമയത്തും
കൂടെ കൊണ്ടുപോയത്. ഈശോയെ കണ്ടുമുട്ടിയ ദിവസം ഇവർ ഈശോയുടെകൂടെ താമസിച്ചു.
ഈശോ ധാരാളം കാര്യങ്ങൾ അവരോട് പറഞ്ഞു. അവർക്കുണ്ടായിരുന്ന ധാരാളം
സംശയങ്ങൾക്ക് ഈശോ മറുപടി നൽകി. അന്നുമുതൽ അവർ തങ്ങൾക്കുണ്ടായിരുന്ന സർവതും
ഉപേക്ഷിച്ച് ഈശോയുടെ വത്സലശിഷ്യന്മാരായിത്തീർന്നു. സാമ്പത്തികമായി സാമാന്യം
ഭേദപ്പെട്ട നിലയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്നവരായിരുന്നു ആ കുടുംബം. യാക്കോബ്
വിവാഹിതനും ഈശോയെക്കാൾ പ്രായം കൂടുതലുള്ള ആളുമായിരുന്നു. അക്കാലത്തെ സാധാരണ
യഹൂദർക്ക് അവകാശപ്പെട്ട സാമാന്യ വിദ്യാഭ്യാസം ഇദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചിരുന്നു.
അനുസരണത്തിന്റെയും ആത്മസമർപ്പണത്തിന്റെയും തീക്ഷ്ണവിശ്വാസത്തിന്റെയും മകുടോദാഹരണമായിരുന്നു യാക്കോബ്. ഇവരുടെ മാതാവായ സലോമി ഈശോയുടെ ശിഷ്യയായിരുന്നു. സുവിശേഷത്തിൽ നമ്മൾ സലോമിയുടെ അഭ്യർത്ഥന വായിക്കുന്നുണ്ട്. നിന്റെ രാജ്യത്തിൽ എന്റെ ഈ രണ്ടു പുത്രന്മാരിൽ ഒരുവനെ വലതുവശത്തും അപരനെ ഇടതുവശത്തും ഇരിക്കുന്നതിന് കൽപിക്കണം. അതിനുള്ള വ്യവസ്ഥ രക്തസാക്ഷിത്വമാണെന്ന് ഈശോ വ്യക്തമാക്കി. മിശിഹാരാജാവിന്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ഉന്നതപദവി ആഗ്രഹിക്കാത്ത ആരുണ്ടായിരുന്നു അവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ? ഈശോയുടെ ചോദ്യത്തിന് അവർ സധൈര്യം ഉത്തരം പറഞ്ഞു. 'ഞങ്ങൾക്കു കഴിയും.' വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ശ്ലീഹന്മാരിൽ ആദ്യത്തെ രക്തസാക്ഷിത്വപദവി ലഭിച്ചത് വലിയ യാക്കോബിനായിരുന്നു. ഡൊമിഷ്യൻ ചക്രവർത്തിയുടെ കാലത്ത് യോഹന്നാനെ എരിയുന്ന തീച്ചൂളയിലേക്ക് എറിഞ്ഞുവെന്നും അദ്ദേഹം അത്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെട്ടുവെന്നും സഭാപിതാവായ തെർത്തുല്യൻ പറയുന്നു.
ഹേറോദേസ് അഗ്രിപ്പ യഹൂദരെ പ്രീണിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ നേരെ മർദനം ആരംഭിച്ചു. യാക്കോബും പത്രോസുമായിരുന്നു ആദിമ ക്രൈസ്തവ സമൂഹത്തിന്റെ തലവന്മാർ. യാക്കോബ് ജനങ്ങളെ വഴിതെറ്റിക്കുന്നുവെന്ന് യഹൂദർ അഗ്രിപ്പയെ അറിയിച്ചു. ഈശോ രക്ഷകനാണെന്നും രക്ഷ അവനിലൂടെ മാത്രമേ ഉള്ളൂവെന്നും യാക്കോബ് ജനങ്ങളെ ബോധിപ്പിക്കുന്നു എന്നതായിരുന്നു യാക്കോബിന്റെ പേരിലുള്ള ആരോപണം. കൊലസ്ഥലംവരെ യാക്കോബ് ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് പ്രസംഗിക്കുകയും വഴിയിലുടനീളം വിശ്വാസികളെ സത്യവിശ്വാസത്തിൽ ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എവുസേബിയസിന്റെ സഭാചരിത്രത്തിൽ വായിക്കുന്നത് യാക്കോബിനെ ന്യായാധിപന്റെ മുമ്പിൽ ഹാജരാക്കിയ വ്യക്തി, യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ വിചാരണയിലും വിധിസമയത്തും പ്രകടപ്പിച്ച ധീരതകണ്ട് മാനസാന്തരപ്പെട്ട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, താനും ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയാണെന്ന്. അതിനാൽ അവരിരുവരും വധസ്ഥലത്തേക്ക് ഒരുമിച്ച് ആനയിക്കപ്പെട്ടു. വഴിയിൽവച്ച് അയാൾ യക്കോബിനോട് മാപ്പിരന്നു. യാക്കോബ് അൽപനേരത്തെ ആലോചനയ്ക്കുശേഷം സമാധാനം നിന്നോടുകൂടെ എന്നു പറഞ്ഞ് അവനെ ചുംബിച്ചു. രണ്ടുപേരുടെയും ശിരസ് ഒപ്പം ഛേദിക്കപ്പെട്ടു.
വിശുദ്ധ യാക്കോബിന്റെ പ്രവർത്തനമണ്ഡലം സ്‌പെയിൻ ആയിരുന്നു. ആദ്യകാലത്ത് തന്റെ സുവിശേഷജോലികൾക്ക് ഫലം കാണാതെ വന്നപ്പോൾ വേദനിച്ചു തളർന്നിരുന്നപ്പോൾ മാതാവ് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ധൈര്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തുവെന്നാണ് വിശ്വാസം. അന്ന് മാതാവ് ജീവിച്ചിരുന്ന കാലമായിരുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടലിൽ അത് ആദ്യത്തേതായിരുന്നു. ഒരേസമയത്ത് രണ്ടിടത്ത് ആയിരിക്കാനുള്ള അത്ഭുതസിദ്ധി ദൈവം അമ്മയ്ക്ക് നൽകിയിരുന്നതിന്റെ തെളിവു കൂടിയാണ് ഈ സംഭവം. സ്‌പെയിനിലെ ഡാർഗോസായിലാണ് മാതാവ് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. അവിടെ നദീതീരത്ത് ഒരു സ്തൂപത്തിൽ അമ്മ ചാരി നിൽക്കുന്നതായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം കണ്ടത്. ഡാർഗോസാ എന്ന ആ സ്ഥലം ഇന്ന് ലോകപ്രസിദ്ധ മരിയൻ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. പിലാർ മാതാവ് എന്ന പേരിൽ ഈ സ്ഥലത്തെ ലോകം വന്ദിക്കുന്നു.
ജറുസലേമിൽ മതപീഡനം രൂക്ഷമായപ്പോൾ അദ്ദേഹം സ്‌പെയിനിൽനിന്നും ജറുസലേമിലേക്കു വന്നു. അവിടെവച്ചാണ് രക്തസാക്ഷിയായത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികശരീരം അടക്കം ചെയ്തത് സ്‌പെയിനിലാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. അങ്ങനെ സെബദിപുത്രൻ സ്‌പെയിൻകാരുടെ മധ്യസ്ഥനായി. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ തിരുനാൾ ജൂലൈ 25 ന് ആഘോഷിക്കുന്നു.
അനുസരണത്തിന്റെയും ആത്മസമർപ്പണത്തിന്റെയും തീക്ഷ്ണവിശ്വാസത്തിന്റെയും മകുടോദാഹരണമായിരുന്നു യാക്കോബ്. ഇവരുടെ മാതാവായ സലോമി ഈശോയുടെ ശിഷ്യയായിരുന്നു. സുവിശേഷത്തിൽ നമ്മൾ സലോമിയുടെ അഭ്യർത്ഥന വായിക്കുന്നുണ്ട്. നിന്റെ രാജ്യത്തിൽ എന്റെ ഈ രണ്ടു പുത്രന്മാരിൽ ഒരുവനെ വലതുവശത്തും അപരനെ ഇടതുവശത്തും ഇരിക്കുന്നതിന് കൽപിക്കണം. അതിനുള്ള വ്യവസ്ഥ രക്തസാക്ഷിത്വമാണെന്ന് ഈശോ വ്യക്തമാക്കി. മിശിഹാരാജാവിന്റെ സിംഹാസനത്തിൽ ഉന്നതപദവി ആഗ്രഹിക്കാത്ത ആരുണ്ടായിരുന്നു അവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ? ഈശോയുടെ ചോദ്യത്തിന് അവർ സധൈര്യം ഉത്തരം പറഞ്ഞു. 'ഞങ്ങൾക്കു കഴിയും.' വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ശ്ലീഹന്മാരിൽ ആദ്യത്തെ രക്തസാക്ഷിത്വപദവി ലഭിച്ചത് വലിയ യാക്കോബിനായിരുന്നു. ഡൊമിഷ്യൻ ചക്രവർത്തിയുടെ കാലത്ത് യോഹന്നാനെ എരിയുന്ന തീച്ചൂളയിലേക്ക് എറിഞ്ഞുവെന്നും അദ്ദേഹം അത്ഭുതകരമായി രക്ഷപ്പെട്ടുവെന്നും സഭാപിതാവായ തെർത്തുല്യൻ പറയുന്നു.
ഹേറോദേസ് അഗ്രിപ്പ യഹൂദരെ പ്രീണിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ നേരെ മർദനം ആരംഭിച്ചു. യാക്കോബും പത്രോസുമായിരുന്നു ആദിമ ക്രൈസ്തവ സമൂഹത്തിന്റെ തലവന്മാർ. യാക്കോബ് ജനങ്ങളെ വഴിതെറ്റിക്കുന്നുവെന്ന് യഹൂദർ അഗ്രിപ്പയെ അറിയിച്ചു. ഈശോ രക്ഷകനാണെന്നും രക്ഷ അവനിലൂടെ മാത്രമേ ഉള്ളൂവെന്നും യാക്കോബ് ജനങ്ങളെ ബോധിപ്പിക്കുന്നു എന്നതായിരുന്നു യാക്കോബിന്റെ പേരിലുള്ള ആരോപണം. കൊലസ്ഥലംവരെ യാക്കോബ് ക്രിസ്തുവിനെക്കുറിച്ച് പ്രസംഗിക്കുകയും വഴിയിലുടനീളം വിശ്വാസികളെ സത്യവിശ്വാസത്തിൽ ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. എവുസേബിയസിന്റെ സഭാചരിത്രത്തിൽ വായിക്കുന്നത് യാക്കോബിനെ ന്യായാധിപന്റെ മുമ്പിൽ ഹാജരാക്കിയ വ്യക്തി, യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ വിചാരണയിലും വിധിസമയത്തും പ്രകടപ്പിച്ച ധീരതകണ്ട് മാനസാന്തരപ്പെട്ട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, താനും ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയാണെന്ന്. അതിനാൽ അവരിരുവരും വധസ്ഥലത്തേക്ക് ഒരുമിച്ച് ആനയിക്കപ്പെട്ടു. വഴിയിൽവച്ച് അയാൾ യക്കോബിനോട് മാപ്പിരന്നു. യാക്കോബ് അൽപനേരത്തെ ആലോചനയ്ക്കുശേഷം സമാധാനം നിന്നോടുകൂടെ എന്നു പറഞ്ഞ് അവനെ ചുംബിച്ചു. രണ്ടുപേരുടെയും ശിരസ് ഒപ്പം ഛേദിക്കപ്പെട്ടു.
വിശുദ്ധ യാക്കോബിന്റെ പ്രവർത്തനമണ്ഡലം സ്‌പെയിൻ ആയിരുന്നു. ആദ്യകാലത്ത് തന്റെ സുവിശേഷജോലികൾക്ക് ഫലം കാണാതെ വന്നപ്പോൾ വേദനിച്ചു തളർന്നിരുന്നപ്പോൾ മാതാവ് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ആശ്വസിപ്പിക്കുകയും ധൈര്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തുവെന്നാണ് വിശ്വാസം. അന്ന് മാതാവ് ജീവിച്ചിരുന്ന കാലമായിരുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടലിൽ അത് ആദ്യത്തേതായിരുന്നു. ഒരേസമയത്ത് രണ്ടിടത്ത് ആയിരിക്കാനുള്ള അത്ഭുതസിദ്ധി ദൈവം അമ്മയ്ക്ക് നൽകിയിരുന്നതിന്റെ തെളിവു കൂടിയാണ് ഈ സംഭവം. സ്‌പെയിനിലെ ഡാർഗോസായിലാണ് മാതാവ് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടത്. അവിടെ നദീതീരത്ത് ഒരു സ്തൂപത്തിൽ അമ്മ ചാരി നിൽക്കുന്നതായിട്ടാണ് അദ്ദേഹം കണ്ടത്. ഡാർഗോസാ എന്ന ആ സ്ഥലം ഇന്ന് ലോകപ്രസിദ്ധ മരിയൻ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. പിലാർ മാതാവ് എന്ന പേരിൽ ഈ സ്ഥലത്തെ ലോകം വന്ദിക്കുന്നു.
ജറുസലേമിൽ മതപീഡനം രൂക്ഷമായപ്പോൾ അദ്ദേഹം സ്‌പെയിനിൽനിന്നും ജറുസലേമിലേക്കു വന്നു. അവിടെവച്ചാണ് രക്തസാക്ഷിയായത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികശരീരം അടക്കം ചെയ്തത് സ്‌പെയിനിലാണെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു. അങ്ങനെ സെബദിപുത്രൻ സ്‌പെയിൻകാരുടെ മധ്യസ്ഥനായി. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ തിരുനാൾ ജൂലൈ 25 ന് ആഘോഷിക്കുന്നു.
vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv
വിശുദ്ധ ഫൗസ്റ്റീന
Written by Shalom Editor
വാഴ്ത്തപ്പെട്ട ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ
മാർപാപ്പയുടെ നാടായ പോളണ്ടിൽ 1905 ആഗസ്റ്റ് 25-ന് ഹെലെന കോവാൾസ്‌ക പിറന്നു.
പത്ത് മക്കളിൽ മൂന്നാമത്തേതായിരുന്നു അവൾ. 20 വയസായപ്പോൾ
കാരുണ്യമാതാവിന്റെ സന്യാസിനികളുടെ സമൂഹത്തിൽ ഹെലെന ചേർന്നു. പ്രശ്‌നങ്ങൾ
നേരിടുന്ന ബാലികമാർക്കും യുവതികൾക്കുമൊക്കെ പരിപാലനയും വിദ്യാഭ്യാസവും
നല്കുന്നതിലായിരുന്നു സന്യാസിനീ സമൂഹം കൂടുതൽ ശ്രദ്ധപതിപ്പിച്ചിരുന്നത്.
ചേർന്നതിന്റെ പിറ്റേവർഷം ഹെലെനക്ക് സഭാവസ്ത്രം ലഭിച്ചു, മരിയ ഫൗസ്റ്റീന
എന്ന പേരും നല്കപ്പെട്ടു.
1930
ഫൗസ്റ്റീന സന്യാസസഭയിൽ പ്രവേശിച്ചതിന്റെ അഞ്ചാം വർഷമായിരുന്നു. ആ സമയത്ത്
ദൈവിക കരുണയുടെ രാജാവായി ഈശോ അവൾക്ക് പ്രത്യക്ഷനായി. ദർശനത്തിൽ കണ്ടതുപോലെ
ഹൃദയത്തിൽനിന്ന് വെളുത്തതും ചുമന്നതുമായ പ്രകാശ രശ്മികൾ പുറപ്പെടുന്ന
വെളുത്ത വസ്ത്രം ധരിച്ച ഈശോയെ അവിടുത്തെതന്നെ നിർദേശപ്രകാരം ഒരു
ചിത്രകാരനെക്കൊണ്ട് ഫൗസ്റ്റീന വരപ്പിച്ചു. ''യേശുവേ, ഞാൻ അങ്ങയിൽ
ആശ്രയിക്കുന്നു'' എന്ന് ആ ചിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തണമെന്നതും അവിടുത്തെ
നിർദേശമായിരുന്നു. തന്റെ കരുണയെക്കുറിച്ചുള്ള സന്ദേശം ലോകം മുഴുവൻ
പ്രചരിപ്പിക്കാൻ ഈശോ അവളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ദൈവത്തിന്റെ കരുണയുടെ
അപ്പോസ്‌തോലയും കാര്യദർശിയുമാകാൻ അവൾക്ക് വിളി ലഭിച്ചു. മറ്റുള്ളവരോട്
കരുണയുള്ളവരായിരിക്കാനുള്ള ഒരു മാതൃകയും ലോകത്തിനായുള്ള ദൈവത്തിന്റെ
കരുണയുടെ പദ്ധതി വീണ്ടും ഉറപ്പിക്കാനുള്ള ഉപകരണവുമാകാൻ കർത്താവ് അവളോട്
ആവശ്യപ്പെടുകയായിരുന്നു. അതൊരു ആകർഷണീയമായ പ്രത്യാശയല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ,
ഫൗസ്റ്റീന അതേറ്റെടുക്കാൻ ഒരുങ്ങി. തന്റെ അനുഭവങ്ങളെല്ലാം ഫൗസ്റ്റീന
ഡയറിയിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. 1933-ൽ വിലിനൂസിലേക്ക് സ്ഥലം മാറിയപ്പോൾ
കുമ്പസാരക്കാരനായി നല്കപ്പെട്ട വൈദികനായ സോപോക്കോ പിന്നീട് അവൾക്ക് വലിയ
സഹായമായി. അവളെ മനഃശാസ്ത്രപരിശോധനകൾക്ക് വിധേയയാക്കിയത് അദ്ദേഹം
നിമിത്തമാണ്. ലഭിക്കുന്ന ദർശനങ്ങൾ മനസിന്റെ തോന്നലുകൾമാത്രമാണോ അതോ
ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ളതാണോ എന്ന് ഉറപ്പുവരുത്താനാണ് അങ്ങനെ ചെയ്തത്. മാനസികമായി
അവൾ പൂർണ ആരോഗ്യവതിയാണെന്ന് പരിശോധനകൾ തെളിയിച്ചു. കരുണയുടെ ഈശോയോടുള്ള
ഭക്തി കുറച്ചുനാൾ അടിച്ചമർത്തപ്പെടുത്തപ്പെടുമെന്നും വീണ്ടും
അംഗീകരിക്കപ്പെടുമെന്നും ഈശോ തന്നെ അവളെ അറിയിച്ചു. പില്ക്കാലത്ത് 1959-ൽ
വത്തിക്കാൻ ഈ ഭക്തി നിരോധിക്കുകയും 1978-ൽ വീണ്ടും അംഗീകരിക്കുകയും
ചെയ്തപ്പോൾ ആ സന്ദേശം യാഥാർത്ഥ്യമായി.
കർത്താവ്
അവളോട് ആവശ്യപ്പെട്ടതനുസരിച്ച് അവൾ തന്റെ വ്യക്തിപരമായ വേദനകളെല്ലാം
അനേകരുടെ പാപപരിഹാരത്തിനായി സമർപ്പിച്ചു. നിത്യജീവിതത്തിൽ എപ്പോഴും
കരുണയുള്ളവളായിരിക്കുക, അതുവഴി മറ്റുള്ളവർക്ക് ആനന്ദം പകരുക എന്നത്
വെല്ലുവിളി നിറഞ്ഞ കാര്യമായിരുന്നു. എങ്കിലും ദൈവകൃപയാൽ അവൾ ആ ശ്രമത്തിൽ
വിജയിയായി. കർത്താവിൽ ആശ്രയിക്കാൻ എല്ലാവരെയും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ
അവിടുത്തെ രണ്ടാം വരവിനായി ലോകത്തെ ഒരുക്കാനും അവൾ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പരിശുദ്ധയായി ജനിച്ച മാതാവിനോടുള്ള ഭക്തിയും വിശുദ്ധ കുർബാനയിലും
കുമ്പസാരത്തിലുമുള്ള ഭക്തിയും വേദനകളെ ബലിയായി അർപ്പിക്കാനുള്ള ശക്തി
അവൾക്ക് നല്കി. സഭക്കുവേണ്ടിയും ആവശ്യത്തിലായിരിക്കുന്നവരുടെ
സഹായത്തിനുവേണ്ടിയും വലിയ പാപികൾക്കുവേണ്ടിയും
മരണാസന്നരായിരിക്കുന്നവർക്കുവേണ്ടിയും തന്റെ സഹനങ്ങൾ അവൾ കാഴ്ചവച്ചു.
ഫൗസ്റ്റീനയുടെ
സഹനങ്ങളെല്ലാം രഹസ്യമായിരുന്നു. ആത്മീയ നിയന്താവും സന്യാസസമൂഹത്തിലെ ചില
മേലധികാരികളുമൊഴികെ ആരും അവളുടെ ജീവിതത്തിലെ പ്രത്യേക സംഭവങ്ങളൊന്നും
അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഹ്രസ്വമായിരിക്കും അവളുടെ ജീവിതകാലമെന്ന തന്റെ
പദ്ധതിയനുസരിച്ച് ആ നാളുകൾകൊണ്ടുതന്നെ കർത്താവ് അവൾക്ക് ശാരീരികവും
മാനസികവും ആത്മീയവുമായ ഏറെ വേദനകൾ നല്കി. മറ്റുള്ളവരുടെ സഹതാപവും
സാന്ത്വനവും വഴിപോലും അതിന്റെ തീവ്രത നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ താൻ നല്കുന്ന
വേദനകളെല്ലാം സഹനങ്ങളായി അവൾ കാഴ്ചയർപ്പിക്കുമെന്ന്
അവിടുത്തേക്കറിയാമായിരുന്നിരിക്കണം. 1937 ആയപ്പോൾ ദൈവകരുണയുടെ സന്ദേശത്തിന്
കൂടുതൽ പ്രചാരം ലഭിച്ചു. കരുണയുടെ രാജാവായ ക്രിസ്തു എന്ന ശീർഷകത്തിൽ
കരുണയുടെ ജപമാലയും നൊവേനയും ലുത്തിനിയായുമടങ്ങുന്ന ലഘുപത്രിക
പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. യേശുവേ, ഞാൻ അങ്ങയിൽ ആശ്രയിക്കുന്നു എന്നെഴുതിയ കരുണയുടെ
ഈശോയുടെ ചിത്രമായിരുന്നു അതിന്റെ മുഖചിത്രമായി നല്കിയിരുന്നത്.
ക്ഷയരോഗംമൂലം
1938 ഒക്‌ടോബറിൽ 33-ാം വയസിൽ ക്രാക്കോവിൽവച്ച് മരണം പുല്കിക്കഴിഞ്ഞാണ്
അവളുടെ സഹനങ്ങളെക്കുറിച്ചും ആത്മീയാനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും ഏറ്റവും
അടുത്തവരായിരുന്ന സന്യാസിനികൾപോലും അറിയുന്നത്. കാരണം, അവൾ എപ്പോഴും
സന്തോഷവതിയായി കാണപ്പെട്ടിരുന്നു. ''നിങ്ങളുടെ സ്വർഗസ്ഥനായ പിതാവ്
കരുണയുള്ളവനായിരിക്കുന്നതുപോലെ നിങ്ങളും കരുണയുള്ളവരായിരിക്കുവിൻ'' എന്ന
തിരുവചനം അവൾ ഹൃദയത്തിൽ സ്വീകരിച്ചു, അത് ജീവിച്ചുകാണിക്കുകയും ചെയ്തു.
തന്നെ സമീപിക്കുന്ന എല്ലാവരും ആനന്ദത്തോടെ തിരിച്ചുപോകാൻ തക്കവിധം
വിശുദ്ധിയുടെ പിൻബലമുള്ള പ്രാർത്ഥനകളുയർത്തിയ ജീവിതമായിരുന്നു
ഫൗസ്റ്റീനയുടേത്. അവളുടെ ഡയറിയിൽനിന്നാണ് പില്ക്കാലത്ത് അവളുടെ
സഹനങ്ങളെക്കുറിച്ചും ആത്മീയാനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചുമമൊക്കെ ലോകമറിഞ്ഞത്. 2000
ഏപ്രിൽ 30-ന് വിശുദ്ധ പദവിയിലേക്ക് ഉയർത്തപ്പെട്ടപ്പോൾ അവൾ ഇരുപത്തൊന്നാം
നൂറ്റാണ്ടിലെ ആദ്യവിശുദ്ധയായി. മരണദിനമായ ഒക്‌ടോബർ അഞ്ച് ഈ പുണ്യവതിയുടെ
തിരുനാളായി സഭ ആചരിക്കുന്നു.
..................................................................................................................................
ജോസ് സാൻഷെസ് ദെൽ റിയൊ
Written by ബിനു എ.
നിരീശ്വരവാദിയായിരുന്ന
പ്ലുട്ടാർക്കോ എലിയാസ് കാലസ് മെക്‌സിക്കൻ പ്രസിഡന്റായിരുന്ന കാലത്ത്
അവിടുത്തെ ക്രിസ്ത്യനികൾക്ക് ഏറെ സഹിക്കേണ്ടി വന്നു. ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തെ
തകർക്കുന്നതിനായി കൊടിയ പീഡനങ്ങൾ അഴിച്ചു വിട്ടു. അവസാനം ക്രിസ്‌തേരോ
എന്നറിയപ്പെടുന്ന കത്തോലിക്കാ വിശ്വാസികളും പ്രസിഡന്റ് പ്ലുട്ടാർക്കോയുടെ
നിരീശ്വര പ്രസ്ഥാനവും തമ്മിൽ യുദ്ധം നടന്നു. അപ്പോൾ ജോസ് സാൻഷെസ് ദെൽ
റിയോയ്ക്ക് പതിമൂന്ന് വയസ് മാത്രം പ്രായം. കത്തോലിക്കാ സഭയെ
പീഡിപ്പിക്കുന്നത് ബാലനായ ജോസിന് കണ്ടുനില്ക്കാനായില്ല. ക്രിസ്തീയ
സൈന്യത്തിൽ ചേർന്ന് യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെടാൻ തന്നെ അനുവദിക്കണമെന്ന് ജോസ്
ജനറലിനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. പ്രായം തികയാത്ത ജോസിന്റ ആവശ്യം ബാലിശമായി
ജനറലിന് തോന്നി. സായുധ സേനയിൽ ചെരാൻ ജോസ് ആഗ്രഹിച്ചതിന്റെ പിന്നിലെ യഥാർത്ഥ
ലക്ഷ്യം ജനറലിന് മനസിലായിരുന്നില്ല. സഭയെ പീഡിപ്പിക്കുന്ന ശക്തികൾക്കെതിരെ
പോരാടാനാ യിരുന്നു ജോസ് പട്ടാളത്തിൽ ചേരാനാഗ്രഹിച്ചത്. മമ്മാ ഞാൻ സഭയ്ക്ക്
വേണ്ടി യുദ്ധം ചെയ്യാൻ പോവുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയ്ക്ക് താങ്ങാൻ
കഴിഞ്ഞില്ല. മകനെ കണ്ട് കൊതി തീരാത്ത അമ്മയ്ക്ക് നെഞ്ചു പിടയുന്ന
വേദനയായിരുന്നു ആ വാക്കുകൾ. അമ്മ അവനോട് പറഞ്ഞു, ''നിന്നെ കണ്ടു
കൊതിതീർന്നിട്ടില്ല. നിന്നെ യുദ്ധത്തിനയച്ച് മരണം കാണാൻ
എനിക്കാവില്ല''...അവന്റെ അമ്മ തേങ്ങി..അമ്മയുടെ കരച്ചിൽ കണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു,
''അമ്മേ, എത്രയും വേഗം സ്വർഗത്തിൽ എത്തിച്ചേരാനാണ് എനിക്കാഗ്രഹം അതിൽ
നിന്നും എന്നെ തടയരുത.്'' അവന്റെ നിർബന്ധം കണ്ട് ജനറൽ അവനെ യുദ്ധ
മുന്നണിയിലെ കൊടിപിടിക്കുന്ന ജോലി ഏല്പിച്ചു. റോമിലെ രക്തസാക്ഷിയായ
താർസീസിയോയുടെ പേരും നല്കി. 1928
ലെ കൊടും യുദ്ധത്തിൽ ജനറലിന്റെ കുതിരയ്ക്ക് വെടിയേറ്റു. അപകടത്തിൽ പെട്ട്
കിടക്കുന്ന ജനറലിനെ കണ്ടപ്പോൾ ജോസ് തന്റെ കുതിരയെ കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഇതിൽ കയറി
രക്ഷപെടാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അവരെന്നെ കൊന്നാൽ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല, പക്ഷേ,
അങ്ങേയ്ക്കങ്ങനെയല്ലല്ലോ...ഇത് പറയുന്നതിനിടയിലും വെടിയുണ്ടകൾ ചീറിപാഞ്ഞു
വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. യുദ്ധ സമയത്ത് എതിരാളികൾ ദേവാലയങ്ങൾ പിടിച്ചടക്കുകയും
തടവുകാരെ പാർക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്തു. സാൻഷെസും പിടിക്കപ്പെട്ടു.
ജന്മനാടായ സാഹുവായിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി ഒരു ദേവായത്തിന്റ സങ്കീർത്തിക്കുള്ളിൽ
ഇട്ട് പൂട്ടി.
ജയിലിൽ സാൻഷെസ് സ്വർഗയാത്രക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങളിലായിരുന്നു. പളളിക്കുള്ളിലെ തടവറയിൽ നിന്നും എനിക്ക് സ്വർഗത്തിലേക്ക് പോകണമെന്ന് ഉറക്കെ പാടുമായിരുന്നു. സാഹുയോ ഗ്രാമത്തിന്റെ തലവൻ സാൻഷെസിനോട് പറഞ്ഞു, ''നീ ചെറുപ്പമാണ്, അതുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞാൽ നിന്നെ ഞങ്ങൾ വെറുതെ വിടാം.'' ജോസിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കേൾക്കയാണ് ഇങ്ങനെ ഗ്രാമത്തലവൻ പറഞ്ഞത്. പീഡനങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ ജോസ് വിശ്വാസത്തെ തള്ളിപറയുമോയെന്ന ആശങ്കയായി അവർക്ക്. സുഹൃത്തുക്കൾ ജോസിന് വേണ്ടി പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ മാധ്യസ്ഥ്യം അപേക്ഷിച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചു. ജോസിന്റെ ജിവൻ നഷ്ടമാകരുതെന്നും ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസത്തെ അവൻ തളളിപറയരുതെന്നുമായിരുന്നു അവരുടെ ഉള്ളുരുകിയ പ്രാർത്ഥന. പക്ഷേ, അവരെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്ന വിശ്വാസമായിരുന്നു ജോസിന്റേത്. അവൻ വിശ്വാസത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. അത് അവരിൽ വലിയ മാറ്റം വരുത്തി. ജോസിന് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ച രണ്ട് കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാൾ പിന്നീട് വൈദികനായി മാറി. അദേഹമാണ് ലീജിയണറീസ് ഓഫ് സഭ സ്ഥാപകൻ ഫാ. മാർഷ്യൽ മസിയേൽ.
ജോസിന്റെ മനസുമാറ്റാൻ വേണ്ടി ജയിലിൽ കിടന്ന ഒരു കത്തോലിക്കാ വിശ്വാസിയെ ജോസിന്റെ കൺമുൻപിൽ തുക്കിലേറ്റി. ഇത് കണ്ട് ഭയക്കുന്നതിനു പകരം മരണം വരിക്കാൻ പോകുന്ന അയാളെ അനുമോദിച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ധീരനായ ക്രിസ്റ്റസ് നീ എനിക്ക് മുൻപേ സ്വർഗത്തിലായിരിക്കും. നീ അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ എനിക്ക് വേണ്ടി ഒരു സ്ഥലമൊരുക്കി വയ്ക്കാൻ രാജാവായ യേശുവിനോട് പറയണം. ഞാൻ താമസിയാതെ അവിടെ എത്തിച്ചേരും. മരണത്തെ മുൻപിൽ കണ്ട് മരണം കാത്ത് ദൈവത്തെ മുഖാഭിമുഖം കാണാനുള്ള ദിവസത്തിനായി അവൻ കാത്തിരുന്നു. വിശാസം ത്യജിച്ച് രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരിക്കലും ജോസിന് താത്പര്യമില്ലായിരുന്നു.എപ്പോഴും ജപമാല ചൊല്ലിയും പാട്ടുപാടിയും ജയിലിൽ വിശ്വാസം പ്രഘോഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മരണം കാത്തുകിടന്നപ്പോൾ അവസാനമായി അമ്മയ്ക്ക് ദൈവ ഇഷ്ടത്തിന് കീഴ്‌പ്പെട്ട് മരണം വരിക്കാൻ പോവുകയാണെന്നെഴുതി.
1928 ഫെബ്രുവരി 10 ന് അതിക്രൂരമായി ജോസ് മർദിക്കപ്പെട്ടു. നിസാരമായ വേദനയല്ലായിരുന്നു അത്. ജോസിന്റെ കലിനടിയിലെ തൊലിയുരിഞ്ഞെടുത്തു ഉപ്പുപാറയ്ക്ക് മുകളിലുടെ നടത്തി, തുടർന്ന് പട്ടാളക്കാർ അവനെ നഗര കവാടം മുതൽ സെമിത്തേരി വരെ ചോരയിൽ കുളിച്ച് അടർന്നു മാറിയ പാദങ്ങൾ ഉറപ്പിച്ച് നടത്തിച്ചു. വേദന സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ അവൻ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു. ജോസിനെ കുഴിച്ചു മൂടാനായി അവർ തയാറാക്കിയ കുഴിക്കരികിലേക്ക് അവനെ കൊണ്ടു വന്നു. പെട്ടന്ന് പട്ടാളക്കാർ മൂർച്ചയുള്ള കത്തിയെടുത്ത് അവന്റെ മാറ് പിളർന്നു. എന്നെ പിതാവിന്റെ സന്നിധിയിലേക്ക് പോകാൻ സഹായിച്ചവർക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കും, അവരെയും ഞാൻ സ്വർഗത്തിൽ കാത്തിരിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞ് ജോസ് സാൻഷെസ് കണ്ണുകളടച്ചു. വിശ്വാസത്തിന് വേണ്ടി ജീവൻ സമർപ്പിച്ച സാൻഷെസിനെ വിശുദ്ധനായി കാണാൻ മെക്‌സിക്കൻ ജനത അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു.
മെക്‌സിക്കോയിലെ സഹുവായോയിൽ സെനോറ മക്കാരിയോ സാൻഷെസിന്റെയും സെനോറ മരിയ ദെൽ റെയോയുടെയും നാലു മക്കളിൽ മൂന്നാമനായി മാർച്ച് 28, 1913 നാണ് ജോസ് ജനിച്ചത്. 2005 മാർച്ച് 20 ന് ബനഡിക്ട് പതിനാറാമൻ മാർപാപ്പ ജോസ് സാൻഷേസിനെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു
ജയിലിൽ സാൻഷെസ് സ്വർഗയാത്രക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങളിലായിരുന്നു. പളളിക്കുള്ളിലെ തടവറയിൽ നിന്നും എനിക്ക് സ്വർഗത്തിലേക്ക് പോകണമെന്ന് ഉറക്കെ പാടുമായിരുന്നു. സാഹുയോ ഗ്രാമത്തിന്റെ തലവൻ സാൻഷെസിനോട് പറഞ്ഞു, ''നീ ചെറുപ്പമാണ്, അതുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുവിനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞാൽ നിന്നെ ഞങ്ങൾ വെറുതെ വിടാം.'' ജോസിന്റെ സുഹൃത്തുക്കളുടെ കേൾക്കയാണ് ഇങ്ങനെ ഗ്രാമത്തലവൻ പറഞ്ഞത്. പീഡനങ്ങൾ കൂടുമ്പോൾ ജോസ് വിശ്വാസത്തെ തള്ളിപറയുമോയെന്ന ആശങ്കയായി അവർക്ക്. സുഹൃത്തുക്കൾ ജോസിന് വേണ്ടി പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ മാധ്യസ്ഥ്യം അപേക്ഷിച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചു. ജോസിന്റെ ജിവൻ നഷ്ടമാകരുതെന്നും ക്രൈസ്തവ വിശ്വാസത്തെ അവൻ തളളിപറയരുതെന്നുമായിരുന്നു അവരുടെ ഉള്ളുരുകിയ പ്രാർത്ഥന. പക്ഷേ, അവരെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്ന വിശ്വാസമായിരുന്നു ജോസിന്റേത്. അവൻ വിശ്വാസത്തെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല. അത് അവരിൽ വലിയ മാറ്റം വരുത്തി. ജോസിന് വേണ്ടി പ്രാർത്ഥിച്ച രണ്ട് കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാൾ പിന്നീട് വൈദികനായി മാറി. അദേഹമാണ് ലീജിയണറീസ് ഓഫ് സഭ സ്ഥാപകൻ ഫാ. മാർഷ്യൽ മസിയേൽ.
ജോസിന്റെ മനസുമാറ്റാൻ വേണ്ടി ജയിലിൽ കിടന്ന ഒരു കത്തോലിക്കാ വിശ്വാസിയെ ജോസിന്റെ കൺമുൻപിൽ തുക്കിലേറ്റി. ഇത് കണ്ട് ഭയക്കുന്നതിനു പകരം മരണം വരിക്കാൻ പോകുന്ന അയാളെ അനുമോദിച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ധീരനായ ക്രിസ്റ്റസ് നീ എനിക്ക് മുൻപേ സ്വർഗത്തിലായിരിക്കും. നീ അവിടെ ചെല്ലുമ്പോൾ എനിക്ക് വേണ്ടി ഒരു സ്ഥലമൊരുക്കി വയ്ക്കാൻ രാജാവായ യേശുവിനോട് പറയണം. ഞാൻ താമസിയാതെ അവിടെ എത്തിച്ചേരും. മരണത്തെ മുൻപിൽ കണ്ട് മരണം കാത്ത് ദൈവത്തെ മുഖാഭിമുഖം കാണാനുള്ള ദിവസത്തിനായി അവൻ കാത്തിരുന്നു. വിശാസം ത്യജിച്ച് രക്ഷപ്പെടാൻ ഒരിക്കലും ജോസിന് താത്പര്യമില്ലായിരുന്നു.എപ്പോഴും ജപമാല ചൊല്ലിയും പാട്ടുപാടിയും ജയിലിൽ വിശ്വാസം പ്രഘോഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മരണം കാത്തുകിടന്നപ്പോൾ അവസാനമായി അമ്മയ്ക്ക് ദൈവ ഇഷ്ടത്തിന് കീഴ്‌പ്പെട്ട് മരണം വരിക്കാൻ പോവുകയാണെന്നെഴുതി.
1928 ഫെബ്രുവരി 10 ന് അതിക്രൂരമായി ജോസ് മർദിക്കപ്പെട്ടു. നിസാരമായ വേദനയല്ലായിരുന്നു അത്. ജോസിന്റെ കലിനടിയിലെ തൊലിയുരിഞ്ഞെടുത്തു ഉപ്പുപാറയ്ക്ക് മുകളിലുടെ നടത്തി, തുടർന്ന് പട്ടാളക്കാർ അവനെ നഗര കവാടം മുതൽ സെമിത്തേരി വരെ ചോരയിൽ കുളിച്ച് അടർന്നു മാറിയ പാദങ്ങൾ ഉറപ്പിച്ച് നടത്തിച്ചു. വേദന സഹിക്കാൻ വയ്യാതെ അവൻ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു. ജോസിനെ കുഴിച്ചു മൂടാനായി അവർ തയാറാക്കിയ കുഴിക്കരികിലേക്ക് അവനെ കൊണ്ടു വന്നു. പെട്ടന്ന് പട്ടാളക്കാർ മൂർച്ചയുള്ള കത്തിയെടുത്ത് അവന്റെ മാറ് പിളർന്നു. എന്നെ പിതാവിന്റെ സന്നിധിയിലേക്ക് പോകാൻ സഹായിച്ചവർക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കും, അവരെയും ഞാൻ സ്വർഗത്തിൽ കാത്തിരിക്കുമെന്ന് പറഞ്ഞ് ജോസ് സാൻഷെസ് കണ്ണുകളടച്ചു. വിശ്വാസത്തിന് വേണ്ടി ജീവൻ സമർപ്പിച്ച സാൻഷെസിനെ വിശുദ്ധനായി കാണാൻ മെക്‌സിക്കൻ ജനത അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു.
മെക്‌സിക്കോയിലെ സഹുവായോയിൽ സെനോറ മക്കാരിയോ സാൻഷെസിന്റെയും സെനോറ മരിയ ദെൽ റെയോയുടെയും നാലു മക്കളിൽ മൂന്നാമനായി മാർച്ച് 28, 1913 നാണ് ജോസ് ജനിച്ചത്. 2005 മാർച്ച് 20 ന് ബനഡിക്ട് പതിനാറാമൻ മാർപാപ്പ ജോസ് സാൻഷേസിനെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------
-------------------------------------
------------------
--------
-
പോൾ മിക്കി
Written by
ബിനു എ.ജി.
ജപ്പാനിലെ സുവിശേഷ പ്രഘോഷണത്തിനിടയിൽ രക്തസാക്ഷിയായ പോൾ മിക്കിയുടെ ജീവിതം
16-ാംനൂറ്റാണ്ടിൽ വിശുദ്ധ ഫ്രാൻസിസ് സേവ്യർ ജപ്പാനിൽ സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കാൻ ഇറങ്ങി തിരിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെ നിരവധി ശിഷ്യന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. 1506 മുതൽ 1552 വരെ ജപ്പാനിലുടെനീളം സഞ്ചരിച്ച് സുവിശേഷം പ്രഘോഷിച്ചു. തുടർന്ന് അദേഹത്തിന്റെ അനുയായികൾ ആ ദൗത്യം ഏറ്റെടുത്തു. 1587 ആയപ്പോഴേക്കും വിശ്വാസികളുടെ എണ്ണം രണ്ടു ലക്ഷത്തിലധികമായി. ക്രിസ്തുമതം പ്രചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ജപ്പാനിൽ അത് വലിയ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്ക് വഴിതെളിച്ചു. ക്രിസ്തുമതം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവരെയും, അനുയായികളെയും അവർ ക്രൂരമായി പീഡിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. മരണപരമ്പര നിത്യകാഴ്ചയായി.
സ്‌പെയ്‌നിലെ രാജാവായിരുന്ന ഫിലിപ്പ് രണ്ടാമന്റെ ഉത്തരവു പ്രകാരം ഫിലിപ്പിയൻസിൽ നിന്നും ഫ്രാൻസിസ്‌കൻ മിഷണറിമാർ ജപ്പാനിലെത്തി. പോൾ മിക്കിയുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും കടൽ കടന്നുള്ള ജപ്പാനിലേക്കുള്ള വരവ് ജപ്പാനിലെ ഭരണാധികാരികൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. വൈദികനല്ലെങ്കിലും ഒരിക്കൽ വൈദിക അർത്ഥിയായിരുന്നു പോൾ മിക്കി. വൈദികനാകാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ദൈവത്തോടുള്ള സ്‌നേഹത്തിൽ മിക്കിക്ക് ഒട്ടും കുറവുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജീവൻ കൊടുത്തും, നാടും വീടും, സ്വന്തമായതെല്ലാം വിട്ടും മിക്കി ജപ്പാനിലെത്തി. സാഹചര്യം അനുകൂലമാണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിലും സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കുകയെന്നതായിരുന്നു മിക്കിയുടെ അഭിലാഷം. മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും ജപ്പാനിലെ തെരുവോരങ്ങളിൽ ഓടിനടന്ന് വിശക്കുന്നവന്റെ മുൻപിൽ അപ്പമായും, ദാഹിക്കുന്നവന്റെ മുമ്പിൽ ജലമായും മാറി. ആവുന്നിടത്തോളം ദാനദർമ്മങ്ങളും, അതിലുപരി സുവിശേഷവുമായി അവർ മാറി.
പോൾ മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും ജപ്പാന്റെ തീരത്ത് വന്നിറങ്ങിയതോടെ ജപ്പാനിലെങ്ങും സമുദ്ര മാർഗം വരുന്നവരെ നിരീക്ഷിക്കാൻ ഉത്തരവായി.
വിശ്രമമില്ലാതെയുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളായിരുന്നു മിക്കിയുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും. ഒരു ദിവസം നീണ്ട യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും തീരത്ത് ഇറങ്ങാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ജപ്പാനിലേക്ക് ആയുധം കടത്താൻ വന്ന തീവ്രവാദികളാണെന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ ജയിലടയ്ക്കാൻ ജപ്പാനിലെ ഭരണാധികാരിയായിരുന്ന തൊയോത്തൊമി ഉത്തരവിട്ടു. ജനങ്ങൾ എല്ലാവരും കാണാൻ വേണ്ടി കടൽത്തീരം മുതൽ നാഗസാക്കി വരെ 600 കിലോമീറ്ററോളം മിക്കിയെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വെയിലിൽ നടത്തി. പോകുംവഴി പലരും അവരെ ആക്രമിക്കുകയും മാനസികമായി പീഡിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. വേദനകൾക്കും നിന്ദനങ്ങൾക്കും ഒറ്റപ്പെടുത്തലിനുമിടയിലും വിശ്വാസം വെടിയാൻ അവർ തയ്യാറായില്ല.
ജപ്പാനിൽ സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കുന്നവർക്ക് കൊടുംകുറ്റവാളികൾക്കുള്ള ശിക്ഷയായ കുരിശുമരണമായിരുന്നു നല്കിയിരുന്നത്. നാഗസാക്കിയിലൂടെ വന്യജീവികളുടെ വിഹാര കേന്ദ്രമായ വിയമലയിലേക്ക് മിക്കിയെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും കൊണ്ടുപോയി. ജോൺ ഗോട്ടോ, ജെയിംസ് കിസാൽ തുടങ്ങിയവരായിരുന്നു മിക്കിയുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന സുഹൃത്തുക്കൾ.
1562 ൽ പട്ടാള ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മകനായി മിക്കി ജനിച്ചു. വൈദികനാകാൻ വേണ്ടി ഈശോസഭയിൽ ചേർന്നെങ്കിലും ചില കാരണങ്ങളാൽ പഠനം പൂർ ത്തിയാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ജപ്പാനിലെ അനേകരെ കത്തോലിക്കാ സഭയിലേക്ക് ആകർഷിക്കാൻ മിക്കിക്ക് സാധിച്ചു. അവസാനം വിശ്വാസത്തിനുവേണ്ടി കുരിശിൽ മിക്കി യാഗമായി. ''ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിച്ചതിന് എനിക്ക് കിട്ടിയ സമ്മാനമായി ഞാനീ കുരിശിനെ കാണുന്നു. എന്റെ രക്തം ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാവുടെയും മേൽ അനുഗ്രഹ മഴയായ് പെയ്തിറങ്ങട്ടെ. എന്നെ കുരിശിൽ തറച്ചവരോട് ഞാൻ ഹൃദയപൂർവം ക്ഷമിക്കുന്നു.'' കുരിശിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് മിക്കി പറഞ്ഞ അവസാന വാക്കുകളാണിവ.
1597 ഫെബ്രുവരി 5-ന് മിക്കിയെ കുരിശിലേറ്റി. കുരിശിൽ കിടന്ന് പിടയുന്ന മിക്കിയുടെ മാറിൽ കുന്തം കൊണ്ട് കുത്തി കൊലപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. പോൾ മിക്കി മരണം വരിച്ച ആ മല അറിയപ്പെടുന്നത് മാർട്ടർഹിൽ എന്നാണ്. 1862-ൽ പയസ് ഒമ്പതാമൻ മാർപാപ്പ പോൾ മിക്കിയെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്
16-ാംനൂറ്റാണ്ടിൽ വിശുദ്ധ ഫ്രാൻസിസ് സേവ്യർ ജപ്പാനിൽ സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കാൻ ഇറങ്ങി തിരിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൂടെ നിരവധി ശിഷ്യന്മാരും ഉണ്ടായിരുന്നു. 1506 മുതൽ 1552 വരെ ജപ്പാനിലുടെനീളം സഞ്ചരിച്ച് സുവിശേഷം പ്രഘോഷിച്ചു. തുടർന്ന് അദേഹത്തിന്റെ അനുയായികൾ ആ ദൗത്യം ഏറ്റെടുത്തു. 1587 ആയപ്പോഴേക്കും വിശ്വാസികളുടെ എണ്ണം രണ്ടു ലക്ഷത്തിലധികമായി. ക്രിസ്തുമതം പ്രചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ജപ്പാനിൽ അത് വലിയ പ്രശ്‌നങ്ങൾക്ക് വഴിതെളിച്ചു. ക്രിസ്തുമതം പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവരെയും, അനുയായികളെയും അവർ ക്രൂരമായി പീഡിപ്പിക്കാൻ തുടങ്ങി. മരണപരമ്പര നിത്യകാഴ്ചയായി.
സ്‌പെയ്‌നിലെ രാജാവായിരുന്ന ഫിലിപ്പ് രണ്ടാമന്റെ ഉത്തരവു പ്രകാരം ഫിലിപ്പിയൻസിൽ നിന്നും ഫ്രാൻസിസ്‌കൻ മിഷണറിമാർ ജപ്പാനിലെത്തി. പോൾ മിക്കിയുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും കടൽ കടന്നുള്ള ജപ്പാനിലേക്കുള്ള വരവ് ജപ്പാനിലെ ഭരണാധികാരികൾക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. വൈദികനല്ലെങ്കിലും ഒരിക്കൽ വൈദിക അർത്ഥിയായിരുന്നു പോൾ മിക്കി. വൈദികനാകാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ദൈവത്തോടുള്ള സ്‌നേഹത്തിൽ മിക്കിക്ക് ഒട്ടും കുറവുണ്ടായിരുന്നില്ല. ജീവൻ കൊടുത്തും, നാടും വീടും, സ്വന്തമായതെല്ലാം വിട്ടും മിക്കി ജപ്പാനിലെത്തി. സാഹചര്യം അനുകൂലമാണെങ്കിലും അല്ലെങ്കിലും സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കുകയെന്നതായിരുന്നു മിക്കിയുടെ അഭിലാഷം. മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും ജപ്പാനിലെ തെരുവോരങ്ങളിൽ ഓടിനടന്ന് വിശക്കുന്നവന്റെ മുൻപിൽ അപ്പമായും, ദാഹിക്കുന്നവന്റെ മുമ്പിൽ ജലമായും മാറി. ആവുന്നിടത്തോളം ദാനദർമ്മങ്ങളും, അതിലുപരി സുവിശേഷവുമായി അവർ മാറി.
പോൾ മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും ജപ്പാന്റെ തീരത്ത് വന്നിറങ്ങിയതോടെ ജപ്പാനിലെങ്ങും സമുദ്ര മാർഗം വരുന്നവരെ നിരീക്ഷിക്കാൻ ഉത്തരവായി.
വിശ്രമമില്ലാതെയുള്ള പ്രവർത്തനങ്ങളായിരുന്നു മിക്കിയുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും. ഒരു ദിവസം നീണ്ട യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം മിക്കിയും സുഹൃത്തുക്കളും തീരത്ത് ഇറങ്ങാൻ നോക്കിയപ്പോൾ ജപ്പാനിലേക്ക് ആയുധം കടത്താൻ വന്ന തീവ്രവാദികളാണെന്ന് പറഞ്ഞ് അവരെ ജയിലടയ്ക്കാൻ ജപ്പാനിലെ ഭരണാധികാരിയായിരുന്ന തൊയോത്തൊമി ഉത്തരവിട്ടു. ജനങ്ങൾ എല്ലാവരും കാണാൻ വേണ്ടി കടൽത്തീരം മുതൽ നാഗസാക്കി വരെ 600 കിലോമീറ്ററോളം മിക്കിയെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വെയിലിൽ നടത്തി. പോകുംവഴി പലരും അവരെ ആക്രമിക്കുകയും മാനസികമായി പീഡിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. വേദനകൾക്കും നിന്ദനങ്ങൾക്കും ഒറ്റപ്പെടുത്തലിനുമിടയിലും വിശ്വാസം വെടിയാൻ അവർ തയ്യാറായില്ല.
ജപ്പാനിൽ സുവിശേഷം പ്രഘോഷിക്കുന്നവർക്ക് കൊടുംകുറ്റവാളികൾക്കുള്ള ശിക്ഷയായ കുരിശുമരണമായിരുന്നു നല്കിയിരുന്നത്. നാഗസാക്കിയിലൂടെ വന്യജീവികളുടെ വിഹാര കേന്ദ്രമായ വിയമലയിലേക്ക് മിക്കിയെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും കൊണ്ടുപോയി. ജോൺ ഗോട്ടോ, ജെയിംസ് കിസാൽ തുടങ്ങിയവരായിരുന്നു മിക്കിയുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന സുഹൃത്തുക്കൾ.
1562 ൽ പട്ടാള ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ മകനായി മിക്കി ജനിച്ചു. വൈദികനാകാൻ വേണ്ടി ഈശോസഭയിൽ ചേർന്നെങ്കിലും ചില കാരണങ്ങളാൽ പഠനം പൂർ ത്തിയാക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ജപ്പാനിലെ അനേകരെ കത്തോലിക്കാ സഭയിലേക്ക് ആകർഷിക്കാൻ മിക്കിക്ക് സാധിച്ചു. അവസാനം വിശ്വാസത്തിനുവേണ്ടി കുരിശിൽ മിക്കി യാഗമായി. ''ക്രിസ്തുവിനെ പ്രഘോഷിച്ചതിന് എനിക്ക് കിട്ടിയ സമ്മാനമായി ഞാനീ കുരിശിനെ കാണുന്നു. എന്റെ രക്തം ക്രിസ്തുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന എല്ലാവുടെയും മേൽ അനുഗ്രഹ മഴയായ് പെയ്തിറങ്ങട്ടെ. എന്നെ കുരിശിൽ തറച്ചവരോട് ഞാൻ ഹൃദയപൂർവം ക്ഷമിക്കുന്നു.'' കുരിശിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് മിക്കി പറഞ്ഞ അവസാന വാക്കുകളാണിവ.
1597 ഫെബ്രുവരി 5-ന് മിക്കിയെ കുരിശിലേറ്റി. കുരിശിൽ കിടന്ന് പിടയുന്ന മിക്കിയുടെ മാറിൽ കുന്തം കൊണ്ട് കുത്തി കൊലപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. പോൾ മിക്കി മരണം വരിച്ച ആ മല അറിയപ്പെടുന്നത് മാർട്ടർഹിൽ എന്നാണ്. 1862-ൽ പയസ് ഒമ്പതാമൻ മാർപാപ്പ പോൾ മിക്കിയെ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
വിശുദ്ധ ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്ക
Written by
രഞ്ചിത്ത് ലോറൻസ്
''ഒരാൾ എന്റെ മുൻപിൽ വന്ന്
മുട്ടുകുത്താൻ തയാറാവുന്നെങ്കിൽ, അതുതന്നെ ദൈവത്തിന്റെ ക്ഷമ അയാൾ
ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നുള്ളതിന്റെ മതിയായ തെളിവല്ലേ? ദൈവത്തിന്റെ കരുണ നമ്മുടെ
പ്രതീക്ഷകൾക്കും അപ്പുറത്താണ്.'' കുമ്പസാരത്തിനായി വരുന്നവരെ ഈശോയുടെ
ക്ഷമയും കരുണയും നിറഞ്ഞ വാക്കുകൾകൊണ്ട് ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച്
വിശുദ്ധനായ ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്കിന്റെ വാക്കുകളാണിത്.
തന്റെ ശാരീരിക ന്യൂനതകളെ വിശുദ്ധിയുടെ ശൃംഗത്തിലേക്കുള്ള ചവിട്ടുപടികളാക്കിയ വിശുദ്ധനാണ് ക്രൊയേഷ്യൻ വംശജനായ ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്ക്. രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും സംസാരത്തിലുമുള്ള തന്റെ ബലഹീനതകളിലേക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്‌നേഹം നിറച്ചപ്പോൾ, ആഴമായ ഫ്രാൻസിസ്‌ക്കൻ ആധ്യാത്മികതയുടെ വിളനിലമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം മാറി. ദൈവസ്‌നേഹം നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ അദ്ദേഹത്തിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ ക്ഷമ അനേകരിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി. തന്റെ പ്രധാന പ്രവർത്തനമണ്ഡലമായ കുമ്പസാരക്കൂട്ടിലൂടെയുള്ള ആ സ്‌നേഹപ്രവാഹം അനേകരുടെ ഹൃദയവയലുകളെ ഫലപുഷ്ടിയുള്ളതാക്കി രൂപാന്തരപ്പെടുത്തി. കുമ്പസാരിക്കാൻ വരുന്നവർക്ക് കൊടുക്കുന്ന പ്രായശ്ചിത്ത പ്രവൃത്തികളെക്കുറിച്ച് ലിയോപോൾഡ് അച്ചൻ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: ''ഞാൻ അവർക്ക് വളരെ ചെറിയ പ്രായശ്ചിത്ത പ്രവൃത്തികൾ മാത്രമേ നല്കാറുള്ളൂ. കാരണം, ബാക്കിയുള്ള പ്രായശ്ചിത്തം ഞാൻ തന്നെ ചെയ്യുന്നു.''
ദൈവവുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം എപ്രകാരമായിരിക്കണം? ദൈവശുശ്രൂഷയിൽ നാം എങ്ങനെ വ്യാപരിക്കണം? തുടങ്ങിയവയെപ്പറ്റി നമ്മുടേതായ ധാരണകൾ വച്ചുപുലർത്താറുണ്ട്. എന്നാൽ, പലപ്പോഴും ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം നമ്മുടെ ധാരണകളിൽനിന്ന് വിഭിന്നമായിരിക്കും. ഇത് നന്നായി മനസിലാക്കിയ വ്യക്തിയായിരുന്നു ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്ക്. അതുകൊണ്ടാണ് ഒരു മിഷനറി വൈദികനായി ക്രൊയേഷ്യയിൽ പ്രവർത്തിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച അദ്ദേഹം, അധികാരികളിലൂടെ ദൈവസ്വരം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ പൗരോഹിത്യജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഇറ്റലിയിൽ ചെലവഴിച്ചത്. ഫലമോ, കത്തോലിക്കാ സഭയിലെ പ്രശസ്തരായ കുമ്പസാരവൈദികരിൽ ഒരാളായി അദ്ദേഹം മാറി.
ഒരു ക്രൊയേഷ്യൻ കുലീന കുടുംബത്തിലെ പന്ത്ര ണ്ടാമത്തെ അംഗമായിട്ടായിരുന്നു 1866 മെയ് 12 ന് ലിയോപോൾഡ് ജനിച്ചത്. ശാരീരികമായ ധാരാളം വൈകല്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. കേവലം നാലടി അഞ്ചിഞ്ച് മാത്രമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉയരം. സ്ഥിരമായി സന്ധിവാതവും വയറുവേദന യും മൂലം വേദനിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് വി ക്കുണ്ടായിരുന്നു.
പതിനാറാമത്തെ വയസിൽ കപ്പൂച്ചിൻ സഭയിൽ ചേർന്ന് ലിയോപോൾഡ് എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. ഇരുപത്തിനാലാം വയസിൽ വൈദികനായി. പഠനത്തിനായി ഇറ്റലിയിൽ താമസിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹം, ജന്മനാടായ ക്രൊയേഷ്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാനാഗ്രഹിച്ചു. എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശാരീരിക സ്ഥിതി മോശമായിരുന്നതുകൊണ്ട് അധികാരികൾ അത് അനുവദിച്ചില്ല. മാത്രമല്ല, സംസാരത്തിലുള്ള ന്യൂനത കാരണം കുർബാനയ്ക്കിടയിൽപ്പോലും പ്രസംഗിക്കുവാൻ അദ്ദേഹത്തിന് അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പൗരോഹിത്യ ജീവിതത്തിന്റെ ഏറിയപങ്കും പാദുവായിലാണ് അദ്ദേഹം ചെലവഴിച്ചത്. ശാരീരികമായ പരിമിതികളുടെ നടുവിലും തന്നാലാവുന്ന പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുവാൻ അച്ചൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ തന്റെ ദിവസത്തിന്റെ കൂടുതൽ സമയവും കുമ്പസാരക്കൂട്ടിൽ ചെലവഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. ചിലപ്പോൾ 15 മണിക്കൂർ വരെ അദ്ദേഹം തുടർച്ചയായി കുമ്പസാരം കേട്ടിരുന്നു. തണുപ്പുകാലത്ത് അതിഭയങ്കരമായ തണുപ്പും ചൂടുകാലത്ത് കനത്ത ചൂടുമുള്ള സ്ഥലത്തായിരുന്നു അത്.
ജീവിതത്തിൽ വേദന അനുഭവിക്കുന്നവരോട് ആർദ്രമായ സ്‌നേഹവും സഹാനുഭൂതിയും പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്ന അ ച്ചൻ, ദാരിദ്ര്യം അനുഭവിച്ചിരുന്നവരുടെ ഉന്നമനത്തിനായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മയോട് തീക്ഷ്ണമായ ഭക്തി പുലർത്തിയിരുന്ന വിശുദ്ധൻ, മാതാവിനെ തന്റെ 'വിശുദ്ധ അധികാരി' എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. തന്റെ അവസാന നാളുകളിൽ അർബുദം ബാധിച്ച അച്ചൻ വളരെയധികം ക്ഷീണിതനായി ഒരു ദിവസം കുർബാന അർപ്പിക്കാൻ ഒരുങ്ങുന്നതിനിടയിൽ കുഴഞ്ഞുവീണു. 1942 ജൂലൈ 30 ന് സഹവൈദികർ പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ ഗാനം ആലപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ അദ്ദേഹം ദൈവസന്നിധിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു.
താൻ താമസിച്ചിരുന്ന ആശ്രമം ബോംബാക്രമണത്തി ൽ തകർക്കപ്പെടുമെന്നും 'ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്റെ സ്മാരക'മായ കുമ്പസാരക്കൂടുമാത്രം അവശേഷിക്കുമെന്നും മ രണത്തിനുമുൻപ് ലിയോപോൾഡ് അച്ചൻ പ്രവചിച്ചിരുന്നു. 1944 മെയ് 14-ന് ഈ പ്രവചനം പൂർത്തീകരിക്കപ്പെ ട്ടു. സഭകൾ തമ്മിലുള്ള ഐക്യത്തെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന വിശുദ്ധൻ ഐക്യത്തിന്റെ അപ്പസ്‌തോലൻ എന്നറിയപ്പെടുന്നു. ശാരീരികമായി പൊക്കം കുറഞ്ഞവനെങ്കിലും, ആത്മീയമായി ഉയരമുള്ളവനായിരുന്ന ലിയോപോൾഡ് അച്ചനെ 1983 ഒക്‌ടോബർ 16 ന് ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
തന്റെ ശാരീരിക ന്യൂനതകളെ വിശുദ്ധിയുടെ ശൃംഗത്തിലേക്കുള്ള ചവിട്ടുപടികളാക്കിയ വിശുദ്ധനാണ് ക്രൊയേഷ്യൻ വംശജനായ ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്ക്. രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും സംസാരത്തിലുമുള്ള തന്റെ ബലഹീനതകളിലേക്ക് ക്രിസ്തുവിന്റെ സ്‌നേഹം നിറച്ചപ്പോൾ, ആഴമായ ഫ്രാൻസിസ്‌ക്കൻ ആധ്യാത്മികതയുടെ വിളനിലമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതം മാറി. ദൈവസ്‌നേഹം നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ അദ്ദേഹത്തിലൂടെ ദൈവത്തിന്റെ ക്ഷമ അനേകരിലേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങി. തന്റെ പ്രധാന പ്രവർത്തനമണ്ഡലമായ കുമ്പസാരക്കൂട്ടിലൂടെയുള്ള ആ സ്‌നേഹപ്രവാഹം അനേകരുടെ ഹൃദയവയലുകളെ ഫലപുഷ്ടിയുള്ളതാക്കി രൂപാന്തരപ്പെടുത്തി. കുമ്പസാരിക്കാൻ വരുന്നവർക്ക് കൊടുക്കുന്ന പ്രായശ്ചിത്ത പ്രവൃത്തികളെക്കുറിച്ച് ലിയോപോൾഡ് അച്ചൻ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: ''ഞാൻ അവർക്ക് വളരെ ചെറിയ പ്രായശ്ചിത്ത പ്രവൃത്തികൾ മാത്രമേ നല്കാറുള്ളൂ. കാരണം, ബാക്കിയുള്ള പ്രായശ്ചിത്തം ഞാൻ തന്നെ ചെയ്യുന്നു.''
ദൈവവുമായുള്ള നമ്മുടെ ബന്ധം എപ്രകാരമായിരിക്കണം? ദൈവശുശ്രൂഷയിൽ നാം എങ്ങനെ വ്യാപരിക്കണം? തുടങ്ങിയവയെപ്പറ്റി നമ്മുടേതായ ധാരണകൾ വച്ചുപുലർത്താറുണ്ട്. എന്നാൽ, പലപ്പോഴും ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം നമ്മുടെ ധാരണകളിൽനിന്ന് വിഭിന്നമായിരിക്കും. ഇത് നന്നായി മനസിലാക്കിയ വ്യക്തിയായിരുന്നു ലിയോപോൾഡ് മാൻഡിക്ക്. അതുകൊണ്ടാണ് ഒരു മിഷനറി വൈദികനായി ക്രൊയേഷ്യയിൽ പ്രവർത്തിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച അദ്ദേഹം, അധികാരികളിലൂടെ ദൈവസ്വരം തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോൾ തന്റെ പൗരോഹിത്യജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഇറ്റലിയിൽ ചെലവഴിച്ചത്. ഫലമോ, കത്തോലിക്കാ സഭയിലെ പ്രശസ്തരായ കുമ്പസാരവൈദികരിൽ ഒരാളായി അദ്ദേഹം മാറി.
ഒരു ക്രൊയേഷ്യൻ കുലീന കുടുംബത്തിലെ പന്ത്ര ണ്ടാമത്തെ അംഗമായിട്ടായിരുന്നു 1866 മെയ് 12 ന് ലിയോപോൾഡ് ജനിച്ചത്. ശാരീരികമായ ധാരാളം വൈകല്യങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. കേവലം നാലടി അഞ്ചിഞ്ച് മാത്രമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉയരം. സ്ഥിരമായി സന്ധിവാതവും വയറുവേദന യും മൂലം വേദനിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് വി ക്കുണ്ടായിരുന്നു.
പതിനാറാമത്തെ വയസിൽ കപ്പൂച്ചിൻ സഭയിൽ ചേർന്ന് ലിയോപോൾഡ് എന്ന പേര് സ്വീകരിച്ചു. ഇരുപത്തിനാലാം വയസിൽ വൈദികനായി. പഠനത്തിനായി ഇറ്റലിയിൽ താമസിച്ചിരുന്ന അദ്ദേഹം, ജന്മനാടായ ക്രൊയേഷ്യയിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോകാനാഗ്രഹിച്ചു. എന്നാൽ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശാരീരിക സ്ഥിതി മോശമായിരുന്നതുകൊണ്ട് അധികാരികൾ അത് അനുവദിച്ചില്ല. മാത്രമല്ല, സംസാരത്തിലുള്ള ന്യൂനത കാരണം കുർബാനയ്ക്കിടയിൽപ്പോലും പ്രസംഗിക്കുവാൻ അദ്ദേഹത്തിന് അനുവാദമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
പൗരോഹിത്യ ജീവിതത്തിന്റെ ഏറിയപങ്കും പാദുവായിലാണ് അദ്ദേഹം ചെലവഴിച്ചത്. ശാരീരികമായ പരിമിതികളുടെ നടുവിലും തന്നാലാവുന്ന പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുവാൻ അച്ചൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ തന്റെ ദിവസത്തിന്റെ കൂടുതൽ സമയവും കുമ്പസാരക്കൂട്ടിൽ ചെലവഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. ചിലപ്പോൾ 15 മണിക്കൂർ വരെ അദ്ദേഹം തുടർച്ചയായി കുമ്പസാരം കേട്ടിരുന്നു. തണുപ്പുകാലത്ത് അതിഭയങ്കരമായ തണുപ്പും ചൂടുകാലത്ത് കനത്ത ചൂടുമുള്ള സ്ഥലത്തായിരുന്നു അത്.
ജീവിതത്തിൽ വേദന അനുഭവിക്കുന്നവരോട് ആർദ്രമായ സ്‌നേഹവും സഹാനുഭൂതിയും പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്ന അ ച്ചൻ, ദാരിദ്ര്യം അനുഭവിച്ചിരുന്നവരുടെ ഉന്നമനത്തിനായി പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മയോട് തീക്ഷ്ണമായ ഭക്തി പുലർത്തിയിരുന്ന വിശുദ്ധൻ, മാതാവിനെ തന്റെ 'വിശുദ്ധ അധികാരി' എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. തന്റെ അവസാന നാളുകളിൽ അർബുദം ബാധിച്ച അച്ചൻ വളരെയധികം ക്ഷീണിതനായി ഒരു ദിവസം കുർബാന അർപ്പിക്കാൻ ഒരുങ്ങുന്നതിനിടയിൽ കുഴഞ്ഞുവീണു. 1942 ജൂലൈ 30 ന് സഹവൈദികർ പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ ഗാനം ആലപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കെ അദ്ദേഹം ദൈവസന്നിധിയിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെട്ടു.
താൻ താമസിച്ചിരുന്ന ആശ്രമം ബോംബാക്രമണത്തി ൽ തകർക്കപ്പെടുമെന്നും 'ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്റെ സ്മാരക'മായ കുമ്പസാരക്കൂടുമാത്രം അവശേഷിക്കുമെന്നും മ രണത്തിനുമുൻപ് ലിയോപോൾഡ് അച്ചൻ പ്രവചിച്ചിരുന്നു. 1944 മെയ് 14-ന് ഈ പ്രവചനം പൂർത്തീകരിക്കപ്പെ ട്ടു. സഭകൾ തമ്മിലുള്ള ഐക്യത്തെക്കുറിച്ച് സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന വിശുദ്ധൻ ഐക്യത്തിന്റെ അപ്പസ്‌തോലൻ എന്നറിയപ്പെടുന്നു. ശാരീരികമായി പൊക്കം കുറഞ്ഞവനെങ്കിലും, ആത്മീയമായി ഉയരമുള്ളവനായിരുന്ന ലിയോപോൾഡ് അച്ചനെ 1983 ഒക്‌ടോബർ 16 ന് ജോൺ പോൾ രണ്ടാമൻ മാർപാപ്പ വിശുദ്ധനായി പ്രഖ്യാപിച്ചു.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
St. Anthony of Padua
(1195-1231) June 13
The
gospel call to leave everything and follow Christ was the rule of
Anthony’s life. Over and over again God called him to something new in
his plan. Every time Anthony responded with renewed zeal and
self-sacrificing to serve his Lord Jesus more completely.
His journey as the servant of God began as a very young man when he decided to join the Augustinians in Lisbon, giving up a future of wealth and power to be a servant of God. Later, when the bodies of the first Franciscan martyrs went through the Portuguese city where he was stationed, he was again filled with an intense longing to be one of those closest to Jesus himself: those who die for the Good News.
So Anthony entered the Franciscan Order and set out to preach to the Moors. But an illness prevented him from achieving that goal. He went to Italy and was stationed in a small hermitage where he spent most of his time praying, reading the Scriptures and doing menial tasks.
The call of God came again at an ordination where no one was prepared to speak. The humble and obedient Anthony hesitantly accepted the task. The years of searching for Jesus in prayer, of reading sacred Scripture and of serving him in poverty, chastity and obedience had prepared Anthony to allow the Spirit to use his talents. Anthony’s sermon was astounding to those who expected an unprepared speech and knew not the Spirit’s power to give people words.
Recognized as a great man of prayer and a great Scripture and theology scholar, Anthony became the first friar to teach theology to the other friars. Soon he was called from that post to preach to the Albigensians in France, using his profound knowledge of Scripture and theology to convert and reassure those who had been misled by their denial of Christ's divinity and of the sacraments..
After he led the friars in northern Italy for three years, he made his headquarters in the city of Padua. He resumed his preaching and began wrtiting sermon notes to help other preachers.
Comment:
Anthony should be the patron of those who find their lives completely uprooted and set in a new and unexpected direction. Like all saints, he is a perfect example of turning one's life completely over to Christ. God did with Anthony as God pleased—and what God pleased was a life of spiritual power and brilliance that still attracts admiration today. He whom popular devotion has nominated as finder of lost objects found himself by losing himself totally to the providence of God.
His journey as the servant of God began as a very young man when he decided to join the Augustinians in Lisbon, giving up a future of wealth and power to be a servant of God. Later, when the bodies of the first Franciscan martyrs went through the Portuguese city where he was stationed, he was again filled with an intense longing to be one of those closest to Jesus himself: those who die for the Good News.
So Anthony entered the Franciscan Order and set out to preach to the Moors. But an illness prevented him from achieving that goal. He went to Italy and was stationed in a small hermitage where he spent most of his time praying, reading the Scriptures and doing menial tasks.
The call of God came again at an ordination where no one was prepared to speak. The humble and obedient Anthony hesitantly accepted the task. The years of searching for Jesus in prayer, of reading sacred Scripture and of serving him in poverty, chastity and obedience had prepared Anthony to allow the Spirit to use his talents. Anthony’s sermon was astounding to those who expected an unprepared speech and knew not the Spirit’s power to give people words.
Recognized as a great man of prayer and a great Scripture and theology scholar, Anthony became the first friar to teach theology to the other friars. Soon he was called from that post to preach to the Albigensians in France, using his profound knowledge of Scripture and theology to convert and reassure those who had been misled by their denial of Christ's divinity and of the sacraments..
After he led the friars in northern Italy for three years, he made his headquarters in the city of Padua. He resumed his preaching and began wrtiting sermon notes to help other preachers.
Comment:
Anthony should be the patron of those who find their lives completely uprooted and set in a new and unexpected direction. Like all saints, he is a perfect example of turning one's life completely over to Christ. God did with Anthony as God pleased—and what God pleased was a life of spiritual power and brilliance that still attracts admiration today. He whom popular devotion has nominated as finder of lost objects found himself by losing himself totally to the providence of God.
-----------------------------------------------------------------------
Saint Therese of Lisieux
Shalom
Written by
Super User
“I
prefer the monotony of obscure sacrifice to all ecstasies. To pick up a
pin for love can convert a soul.” These are the words of Theresa of the
Child Jesus, a Carmelite nun called the “Little Flower,” who lived a
cloistered life of obscurity in the convent of Lisieux, France. [In
French-speaking areas, she is known as Thérèse of Lisieux.] And her
preference for hidden sacrifice did indeed convert souls. Few saints of
God are more popular than this young nun. Her autobiography, The Story
of a Soul, is read and loved throughout the world.
Thérèse
Martin entered the convent at the age of 15 and died in 1897 at the age
of 24. Life in a Carmelite convent is indeed uneventful and consists
mainly of prayer and hard domestic work. But Thérèse possessed that holy
insight that redeems the time, however dull that time may be. She saw
in quiet suffering redemptive suffering, suffering that was indeed her
apostolate. Thérèse said she came to the Carmel convent “to save souls
and pray for priests.” And shortly before she died, she wrote: “I want
to spend my heaven doing good on earth.” On October 19, 1997, Pope John
Paul II proclaimed her a Doctor of the Church, the third woman to be so
recognized in light of her holiness and the influence of her teaching on
spirituality in the Church. All her life St. Thérèse suffered from
illness. As a young girl she underwent a three-month malady
characterized by violent crises, extended delirium and prolonged
fainting spells. Afterwards she was ever frail and yet she worked hard
in the laundry and refectory of the convent. Psychologically, she
endured prolonged periods of darkness when the light of faith seemed all
but extinguished. The last year of her life she slowly wasted away from
tuberculosis. And yet shortly before her death on September 30 she
murmured, “I would not suffer less.”..................................................................
No comments:
Post a Comment