'സോറി' ദൈവത്തോടും മനുഷ്യരോടും

Shalom Times, 29 November 2012
Written by  സ്റ്റെല്ല ബെന്നി 

അന്നൊരു അവധി ദി വസമായിരുന്നു. കുട്ടിക ൾ രണ്ടുപേരുംകൂടി കളിക്കുകയാണ്. ഞാനവരോ ട് മുറ്റത്തുപോയി കളിക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവർ അതുകേട്ട ഭാവംനടിക്കാതെ മുറിയിൽത്തന്നെയിരുന്ന് ഇടയ്ക്ക് കളിയും ഇടയ്ക്ക് അടികൂടലുമെല്ലാം നടത്തുന്നുണ്ട്. പെട്ടെന്നാണത് സംഭവിച്ചത്. എന്തോ നിലത്തുവീണ് ചിതറുന്ന ശബ്ദം. ഞാൻ ഓടിച്ചെന്നപ്പോഴേക്കും വില്ലന്മാർ രണ്ടും രണ്ടുവശത്തേക്ക് ഓടി.  ഗ്ലാസുകൊണ്ട് നിർമിച്ച പുതിയ ഫ്‌ളവർവാസ് നിലത്ത് ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ എനിക്കു തോന്നിയത് അത് മൂന്നര വയസുള്ള ഇളയമകൻ നിർമ്മലിന്റെ പണിയാണെന്നാണ്. കാരണം, മൂത്തമകൻ മനുവിനെ അ പേക്ഷിച്ച് കൂടുതൽ വികൃതിത്തരങ്ങൾ കാട്ടാറുള്ളത് നിർമ്മലാണ്. പൊട്ടിച്ചിതറി കിടക്കുന്ന ഫ്‌ളവർവാസ് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ദേഷ്യവും സങ്കടവും വന്നു. ഞാനൊരു ചെറിയ വടിയെടുത്ത് നിർമ്മലിനിട്ട് രണ്ടടി കൊടുത്തു. അടികൊണ്ട പ്പോൾ അവൻ വലിയ സ്വരത്തിൽ കരയാൻ തുടങ്ങി. അമ്മയെന്നെ വെറുതെ തല്ലി. ഞാനല്ല ഫ്‌ളവർവാസ് പൊട്ടിച്ചത് ചേട്ടായി ആണ് എന്നു പറഞ്ഞായിരുന്നു കരച്ചിൽ. ആദ്യം ഞാനോർത്തു അത് അവന്റെ അടവാണെന്ന്. പക്ഷേ, കരച്ചി ൽ വലിയ ഏങ്ങലടിയിലേക്ക് മാറിയപ്പോൾ എനിക്ക് പേടിയായി. എനിക്കാ ണോ തെറ്റുപറ്റിയതെന്ന്? ഞാൻ മനുവി നെ വിളിച്ച് ശാന്തമായി ചോദിച്ചു, അവൻ ഏറ്റുപറഞ്ഞു. ''ഞാനാണമ്മേ'' എന്ന്. മനുവതു പറഞ്ഞതും നിർമ്മലിന്റെ കരച്ചിലിന് ശക്തികൂടി. ''അമ്മയെന്നെ വെറുതെ തല്ലി'' എന്നു പറഞ്ഞാണവൻ ഏങ്ങലടിച്ച് നിലവിളിക്കുന്നത്.
ഞാനവനെ വാരിയെടുത്ത് തോളിൽ കിടത്തി എല്ലാത്തരത്തിലും ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ കരച്ചിൽ കൂടിക്കൂടി വന്നതല്ലാതെ നിന്നില്ല. അവസാനം തികഞ്ഞ നിസഹായാവസ്ഥയിൽ ഞാൻ ഈശോയോട് ചോദിച്ചു, ഇനിയും ഞാൻ എന്താ ചെയ്യേണ്ടത്? പരിശുദ്ധാത്മാവ് എന്റെ ഉള്ളിൽ മന്ത്രിച്ചു: നീയവനോട് സോറി പറയുക. ഒരു നിമിഷം ഞാൻ ശങ്കിച്ചുനിന്നു. അമ്മ മകനോട് ക്ഷമ ചോദിക്കുകയോ? പിന്നെ ഞാൻ എന്തെങ്കി ലും പറഞ്ഞാൽ ഇവന് എന്നെ വില കാണുമോ? പക്ഷേ, ഈശോ എന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും നിർബന്ധിച്ചു അവനോട് ക്ഷമ പറയാൻ. ഞാൻ അവനോട് പറഞ്ഞു. അമ്മയ്ക്കാണ് തെറ്റുപറ്റിയത്, സോറി കുട്ടാ സോറി. ഇനിയൊരിക്കലും അമ്മ മോനെ അന്വേഷിച്ചറിയാതെ തല്ലുകയില്ല. സോറി എന്ന വാക്ക് കേട്ടതും അവന്റെ കരച്ചി ൽ പിടിച്ചുകെട്ടിയതുപോലെ നിന്നു. ദേഹത്തു തൊടാൻ അവൻ സമ്മതിച്ചു. ഞാനവനെ വാരിയെടുത്ത് ചുംബനങ്ങൾ നല്കി. അവനും എന്നെ ഗാഢമായി കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. നോക്കണേ ഒരു സോറി പറച്ചിലിന്റെ സത്ഫലം.

സോറി സൃഷ്ടിക്കുന്ന അത്ഭുതം
മനുഷ്യബന്ധങ്ങൾക്കിയിൽ 'സോറി' എന്ന വാക്കിന് അത്ഭുതാവഹമായ ശക്തിയുണ്ട്. പറയേണ്ട സമയത്ത് പറയേണ്ടവരോട് സോറി പറയാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ട് ധ്രുവങ്ങൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് അകന്നുപോയ ബന്ധങ്ങളുണ്ട്. അല്പം എളിമപ്പെട്ടുകൊണ്ട് തക്കസമയത്ത് നടത്തിയ ഒരു ക്ഷമാപണം അത്ഭുതകരമായ വിധത്തിൽ കൂട്ടിയോജിപ്പിച്ച മനോഹരമായ അനേകം ബന്ധങ്ങളുമുണ്ട്. പക്ഷേ, നമ്മളിൽ മുഴച്ചു നില്ക്കുന്ന ഞാൻഭാവത്തെ വധിക്കാതെ സോറി പറയാനും എളിമപ്പെടാനും കഴിയുകയില്ല.

യേശുവിന്റെ ചൂണ്ടുപലക
യേശുനാഥൻ തിരുവചനത്തിലൂടെ കാണിച്ചുതരുന്ന മഹോന്നതമായ മാതൃകയും വിരൽചൂണ്ടുന്നത് ക്ഷമാപണത്തിന്റെ അനിവാര്യതയെക്കുറിച്ചാണ്. അവിടുന്ന് പറഞ്ഞു: ''നീ ബലിപീഠത്തിൽ കാഴ്ചയർപ്പിക്കുമ്പോൾ നിന്റെ സഹോദരനു നിന്നോട് എന്തെങ്കിലും വിരോധം ഉണ്ടെന്ന് അവിടെവച്ച്  ഓർത്താൽ കാഴ്ചവസ്തു അവിടെബലിപീഠത്തിനുമുൻപിൽ വച്ചിട്ട് പോയി സഹോദരനോട് രമ്യപ്പെടുക; പിന്നെ വന്നു കാഴ്ചയർപ്പിക്കുക'' (മത്തായി 5:23-24). ആരോടും എന്തും പറയുകയും ചെയ്യുകയും ചെയ്തിട്ട് വന്ന് സമാധാനപൂർവം ബലിയർപ്പിക്കാം എന്ന മിഥ്യാധാരണ ഇനിയെങ്കിലും നാം മാറ്റണം. ഇത്തരത്തിൽ ബലിയർപ്പണം നടത്തുകയും ദൈവശുശ്രൂഷ ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നവരോടാണ് അവസാനവിധിയുടെ സമയത്ത് ഞാൻ നിങ്ങളെ അറിയുകയില്ല (മത്തായി 25-12) എന്ന് കർത്താവ് പറയുന്നത്!
ക്ഷമചോദിക്കാനും രമ്യതപ്പെടാനും നമ്മെ തടസപ്പെടുത്തുന്നത് നമ്മളിലുള്ള അഹങ്കാരമാണ്. ഞാൻ അവനോട് ക്ഷമചോദിച്ചാൽ അതെനിക്ക് വലിയ അപമാനമല്ലേ, അവന്റെയും കണ്ടുനില്ക്കുന്നവരുടെയും മുൻപിൽ അത് വലിയ താഴ്ത്തിക്കെട്ടലല്ലേ എന്നൊക്കെയായിരിക്കും പലരുടെയും വിചാരം. അവനോട് അല്ലെങ്കിൽ അവളോട് ക്ഷമചോദിച്ചിട്ട് എങ്ങനെ നാലാൾ കാൺകെ തലയുയർത്തി നില്ക്കും എന്നതാണ് ചിലരുടെ ഭയം! എന്നാൽ, യഥാർത്ഥമായ ക്ഷമചോദിക്കൽ ബന്ധങ്ങളെ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുകയും ചോദിക്കുന്നവനെ കൂടുതൽ സ്വീകാര്യനാക്കി മാറ്റുകയും ചെയ്യും.

ഒറ്റവാക്ക്
 ഭാര്യയ്ക്കും ഭർത്താവിനുമിടയിൽ, സഹോദരബന്ധങ്ങളിൽ, അയൽപക്കങ്ങൾക്കിടയിൽ, സന്യാസാന്തസിലുള്ള വ്യക്തികൾക്കിടയിൽ, ഇടവകാസമൂഹങ്ങൾക്കിടയിൽ, രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിൽ സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന എല്ലാ ശിഥിലീകരണങ്ങൾക്കുമിടയിൽ പറയാൻ മടിക്കുന്നത് 'ക്ഷമിക്കണമേ' എന്ന താഴ്മയുടെ വാക്കാണ്. ജനങ്ങൾ തമ്മിലും രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലും മക്കളും മാതാപിതാക്കളും തമ്മിലും അമ്മായിയമ്മയും മരുമകളും തമ്മിലും എല്ലാം നടക്കുന്ന, കലഹങ്ങൾക്കും കാരണം എനിക്ക് അല്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾക്ക് തെറ്റുപറ്റി ക്ഷമിക്കണമേ എന്ന ഏവരും പറയാൻ മടിക്കുന്ന വാക്കാണ്. ആ വാക്കിന് ഭൂമിയിൽ സ്വർഗം പണിയാനുള്ള കഴിവുണ്ട്.

ദൈവമനുഷ്യബന്ധത്തിൽ
ദൈവമനുഷ്യബന്ധത്തിലും വ്യക്തമായ ഏറ്റുപറച്ചിലിന്, ക്ഷമിക്കണമെന്ന വാക്കിന് അത്ഭുതം വിതയ്ക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ട്. യേശുവിന്റെ കാലുകൾ കണ്ണുനീരുകൊണ്ട് കഴുകി തലമുടികൊണ്ട് തുടച്ച് ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് നിറച്ച പാപിനിയായ മഗ്ദലമറിയത്തിന്റെ പരസ്യമായ ഏറ്റുപറച്ചിൽ എത്ര വലിയ ദൈവമനുഷ്യ ബന്ധത്തിലേക്കാണ് നയിച്ചതെന്ന് തിരുവചനങ്ങളിൽ നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാൻ നീതിമാന്മാരെ തേടിയല്ല അനുതപിക്കുന്ന പാപികളെ തേടിയാണ് വന്നിരിക്കുന്നതെന്ന അവിടുത്തെ വാക്ക,് ഇന്നും അനുതപിക്കുകയും തെറ്റ് ഏറ്റുപറയുകയും ചെയ്യുന്നവരുടെ ജീവിതത്തിൽ അത്ഭുതങ്ങൾ പ്രവർത്തിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

യേശുവിന്റെ കണ്ണീർ
തെറ്റിന്റെ വലുപ്പമോ ആധിക്യമോ അല്ല അനുതപിക്കാനും ഏറ്റുപറയാനും തയാറല്ലാത്ത മനുഷ്യന്റെ കഠിനതയാണ് യേശുവിനെ കരയിക്കുന്നത്. എത്ര വലിയ പാപിക്കും യേശുവിന്റെ മുൻപിൽ കാരുണ്യം ലഭിക്കും. പക്ഷേ, തെറ്റ് ഏറ്റുപറയാനും അനുതപിക്കാനും തയാറാകണം. ''നമ്മൾ പാപങ്ങൾ ഏറ്റുപറയുന്നെങ്കിൽ, അവൻ വിശ്വസ്തനും നീതിമാനുമാകയാൽ, പാപങ്ങൾ ക്ഷമിക്കുകയും എല്ലാ അനീതികളിലുംനിന്നു നമ്മെ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്യും'' (1 യോഹ.1:9).

ദൈവത്തിന്റെ മുൻപിൽ മനുഷ്യന്റെ വലിയ പാപമാണ് എന്നിൽ പാപമില്ലെന്നും എനിക്ക് തെറ്റൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ലെന്നുള്ള വാദം. ഇത്തരക്കാരെ അനുഗ്രഹിക്കാൻ തമ്പുരാനാവുകയില്ല. ''നമുക്കു പാപമില്ലെന്നു നാം പറഞ്ഞാൽ അത് ആത്മവഞ്ചനയാകും; അപ്പോൾ നമ്മിൽ സത്യമില്ലെന്നു വരും'' (1യോഹ.1:8). പാപമില്ലെന്ന് സ്വയം പറയുന്നവരോടുള്ള കർത്താവിന്റെ നിലപാടുകൾ പഴയ നിയമകാലത്തുതന്നെ വളരെ കാർക്കശ്യമുള്ളതായിരുന്നു. ''ഇതൊക്കെയായിട്ടും ഞാൻ കുറ്റമൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല, അവിടുത്തേക്ക് എന്നോട് യാതൊരു കോപവുമില്ല എന്നു നീ പറയുന്നു. പാപം ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നു നീ പറഞ്ഞതുകൊണ്ട് നിന്നെ ഞാൻ കുറ്റം വിധിക്കും'' (ജറെ. 2:35).
തെറ്റുപറ്റിയിട്ടും അതേറ്റുപറയാൻ തയാറാകാതെ ഗർവ് കലർന്ന കണ്ണുകളുമായി നടക്കുന്ന തന്റെ മക്കളോട് ജറെമിയാ പ്രവാചകനിലൂടെ പിതാവായ ദൈവം ഇങ്ങനെ സംസാരിക്കുന്നു. ''അവിശ്വസ്തയായ ഇസ്രായേലേ, തിരിച്ചുവരിക. ഞാൻ നിന്നോട് കോപിക്കുകയില്ല. ഞാൻ കാരുണ്യവാനാണ്. ഞാൻ എന്നേക്കും കോപിക്കുകയില്ല- കർത്താവരുളിച്ചെയ്യുന്നു. നിന്റെ ദൈവമായ കർത്താവിനോട് നീ മറുതലിച്ചു. പച്ചമരങ്ങളുടെ കീഴിൽ അന്യദേവന്മാർക്ക് നിന്നെത്തന്നെ കാഴ്ചവച്ചു. നീ എന്നെ അനുസരിച്ചില്ല. ഈ കുറ്റങ്ങൾ നീ ഏറ്റുപറഞ്ഞാൽ മതി'' (ജറെ.3:12-13). ഓരോ ദേവാലയങ്ങളിലും നമുക്കുവേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന കുമ്പസാരക്കൂടുകളിൽ ഏറ്റുപറയുന്ന പാപിക്ക് മോചനവും കൃപയും വിടുതലും തരുന്നത് യേശുതന്നെയാണ്. അവിടെനിന്നും നമുക്ക് കൃപ സ്വീകരിക്കാം.

വീണിടത്തുകിടന്ന് ഉരുളരുത്
മനുഷ്യൻ ബലഹീനനായതുകൊണ്ട് വീഴ്ചകൾ ഉണ്ടാവുക സ്വാഭാവികമാണ്. എന്നാൽ നമ്മൾ അനുതപിക്കാതെയും കുറ്റബോധത്തിൽ പിടഞ്ഞും സ്വയം ന്യായീകരണത്തിൽ കുടുങ്ങിയും വീണിടത്തു കിടന്നുരുളുന്നു. ആ ഉരുളൽ നമ്മെ കൂടുതൽ വലിയ പാപത്തിലേക്ക് നയിക്കും. വീഴ്ചപറ്റി എന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞാൽ വീണിടത്തുതന്നെ കിടന്ന് ഉരുളാതെ ദൈവത്തിന്റെ കൃപയിൽ ആശ്രയിച്ചുകൊണ്ട് എത്രയും വേഗം എഴുന്നേല്ക്കാൻ ശ്രമിക്കാം. കരുണയുടെ സിംഹാസനത്തിന്റെ (കുമ്പസാരക്കൂട്) മുൻപിൽ നിന്നുകൊണ്ട് കരുണയും വിടുതലും നമുക്ക് ചോദിക്കാം. അതുപോലെ  ബന്ധങ്ങളിൽ വന്നുപോയ തെറ്റുകളെക്കുറിച്ച് ഹൃദയപൂർവം നമുക്ക് മാപ്പു പറയാം. അത് നമ്മുടെ ബന്ധങ്ങളെ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കും. സമാധാനമായി ജീവിക്കാൻ നമ്മെ സഹായിക്കുകയും ചെയ്യും.

നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം
പരിശുദ്ധാത്മാവായ ദൈവമേ, എളിമയെന്ന പുണ്യം നല്കി ഞങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കണമേ. ഞങ്ങളോട് തെറ്റു ചെയ്യുന്നവരോട് ക്ഷമിക്കാനും ഞങ്ങൾ കുറ്റം ചെയ്തിട്ടുള്ളവരോട് മാപ്പു ചോദിക്കാനും ഞങ്ങളെ ശക്തരാക്കണമേ. പരസ്പരം ക്ഷമ കൊടുത്തും ക്ഷമ സ്വീകരി ച്ചും ദൈവിക സ്വഭാവത്തിൽ രൂപാന്തരപ്പെട്ട ഒരു ജീവിതം നയിക്കാൻ ഞങ്ങളെ സഹായിക്കണമേ ആമ്മേൻ.

നിന്നെത്തന്നെ നീതീകരിക്കുവാൻ നീ എന്നെ കുറ്റം വിധിക്കുമോ? (ജോബ് 40:8)

Shalom Limes, 05 August 2013
Written by  ഫാ. ജോസഫ് വയലിൽ സി.എം.ഐ 

സഹനത്തിന്‍റെ മൂർധന്യാവസ്ഥയിൽ ജോബ് ദൈവത്തോട് ഒരുപാട് ആവലാതികൾ പറഞ്ഞു. നിരവധി ന്യായവാദങ്ങൾ നിരത്തി. ജോബിനും സ്‌നേഹിതന്മാർക്കും പറയാൻ ഉണ്ടായിരുന്നതു മുഴുവൻ കേട്ട ദൈവം അതിനെല്ലാം മറുപടി പറയുവാൻ തുടങ്ങി. ദൈവം ജോബിനോട് നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചു. അതിൽ രണ്ടു ചോദ്യങ്ങളാണ് ജോബ് 40:8 ൽ നാം കാണുന്നത്. നീ എന്‍റെ വിധി അനീതിപരം എന്ന് പറയുമോ? നിന്നെത്തന്നെ നീതീകരിക്കുവാൻ നീ എന്നെ കുറ്റക്കാരനാക്കുമോ?

ദൈവം നീതിമാനാണ്. ദൈവം നീതിയോടെയാണ് പെരുമാറുന്നതും. എന്നാൽ, നീതിയോടുകൂടി പെരുമാറാതെ, നീതി മറന്ന് കൂടുതൽ കരുണയോടുകൂടി പെരുമാറണമേ എന്നാണ് മനുഷ്യന്‍റെ പ്രാർത്ഥന.

എന്നാൽ, ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ദൈവം നമ്മോട് അനീതി കാണിച്ചുവെന്ന് ചിന്തിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. ദൈവം നീതികേട് കാണിച്ചുവെന്ന് പ്രധാനമായും രണ്ട് സാഹചര്യങ്ങളിലാണ് നാം ചിന്തിക്കുന്നത്. ഒന്ന്, നമുക്ക് സഹനമുണ്ടാകുമ്പോൾ. രണ്ട്, നമ്മുടെ അനീതികൾമൂലം ദൈവം നമ്മെ ശിക്ഷിക്കുമ്പോൾ. ചെറുതോ വലുതോ ആയ സഹനങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോൾ എത്രയോ മനുഷ്യർ ദൈവത്തോട് പരാതി പറയുന്നു. ദൈവം നീതി കാണിച്ചില്ല എന്ന് പറയുന്നു. അതുപോലെതന്നെ, സ്വയം ന്യായീകരിക്കുവാനും മനുഷ്യർ ദൈവത്തെ കുറ്റംവിധിക്കുന്നു. തെറ്റിന്‍റെ ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കാതെ, ദൈവത്തെയോ മറ്റുള്ളവരെയോ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്ന പ്രവണത ആദത്തിന്‍റെ കാലം മുതൽ നാം കാണുന്നതാണ്. പഠനം ഉഴപ്പി പരീക്ഷയിൽ തോല്ക്കുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളിൽ ചിലരെങ്കിലും ദൈവത്തെ കുറ്റം വിധിക്കുന്നു. ദമ്പതികൾ തമ്മിലുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങൾ കാരണം ദാമ്പത്യജീവിതം തകർന്നുപോയവർ ദൈവത്തെ കുറ്റം വിധിക്കുന്നു. സ്വന്തം നീതികേടുകൾ കാരണം സാമ്പത്തിക തകർച്ച നേരിടുന്നവരിലും ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നവരെ കാണാം. പലവിധ കാരണങ്ങളാൽ വിവാഹം വൈകുമ്പോഴും കുഞ്ഞ് ജനിക്കാൻ വൈകുമ്പോഴും ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നവർ ഉണ്ട്. ഇവിടെയൊന്നും ദൈവം തെറ്റുകാരനല്ല.

സഹനങ്ങളിലൂടെയും പ്രശ്‌നങ്ങളിലൂടെയും കടന്നുപോകുമ്പോൾ ദൈവത്തിൽനിന്ന് അകന്നതുകൊണ്ടോ ദൈവത്തെ പഴിച്ചതുകൊണ്ടോ ഒരു ഉപകാരവും ഇല്ല. പിന്നെയും നഷ്ടങ്ങളും സഹനങ്ങളും കൂടും എന്നുമാത്രം. സഹനങ്ങളും നഷ്ടങ്ങളും ഉണ്ടാകുമ്പോഴും പിടിച്ചുനില്ക്കുവാനും അതിജീവിക്കുവാനും പരിഹാരങ്ങൾ കണ്ടെത്തുവാനും നമുക്ക് ദൈവാനുഗ്രഹംതന്നെയാണ് ആശ്രയം. അതിനാൽ, പ്രതിസന്ധികളുടെ സമയത്ത് ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്താതെ പ്രാർത്ഥിക്കണം. ദൈവത്തോട് തർക്കിക്കുമ്പോഴല്ല, ദൈവത്തിന് വിധേയപ്പെട്ട് പ്രാർത്ഥിക്കുമ്പോഴാണ് ദൈവാനുഗ്രഹം ലഭിക്കുന്നത്.

 

ഇനിയും ഉണ്ണികൾ പിറക്കട്ടെ...

Shalom Times, 29 November 2012
Written by  ഡോ. സുമ ജിൽസൺ

ക്രിസ്മസിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുമ്പോൾ മനസിലേക്ക് വരുന്നത്, ഡോക്ടർക്ക് ഓർമയുണ്ടോ ഈ മുഖം എന്ന ഒരമ്മയുടെ ചോദ്യവും  അവരുടെ കൈയിലിരുന്നു ചിരിക്കുന്ന നാലുവയസുകാരിയുടെ മുഖവുമാണ്. ഒ.പിയിൽ കുട്ടിയുമായെത്തിയ സ്ത്രീ, സിനിമയിലെ ഡയലോഗുപോലെ അങ്ങനെ ചോദിച്ചപ്പോൾ അങ്കലാപ്പിലായി. നേരത്തെ എന്തെങ്കിലും മാരകമായ രോഗം വന്നിട്ട് ചികിത്സിച്ച കുട്ടിയാണോ? ഏതെങ്കിലും രോഗത്തിന് ഓപ്പറേഷനുവേണ്ടി റഫർ ചെയ്യേണ്ടി വന്നിരുന്നോ? എന്നൊക്കെ ചിന്തിച്ചു. എന്‍റെ സംശയഭാവം കണ്ടപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു: 'അന്ന് ഡോക്ടർ വളർത്തിക്കൊള്ളാം എന്നു പറഞ്ഞ കുട്ടിയാണ്.' എന്നിട്ടും അന്തിച്ചിരുന്നപ്പോൾ ആ അമ്മ തുടർന്നു. ''ഡോക്ടറിന്‍റെ അടുത്തല്ലേ, ഞാനീ കുഞ്ഞിനെ മൂന്നു മാസം ഗർഭിണിയായിരിക്കുമ്പോൾ അബോർഷൻ ഗുളിക ചോദിച്ചെത്തിയത്.'' കുഞ്ഞിനെ മടിയിൽ ഇരുത്തി വളരെ ശബ്ദം കുറച്ചാണത് പറഞ്ഞത്, കുട്ടിയത് മനസിലാക്കാതിരിക്കാൻ. അപ്പോഴാണ് പഴയ സംഭവങ്ങൾ ഓർമവന്നത്. ഉദ്ദേശം അഞ്ച് വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് മൂത്തകുട്ടിക്ക് മൂന്നു വയസും ഇളയകുഞ്ഞിന് അഞ്ചരമാസവും പ്രായമായിരിക്കെ, പലപ്പോഴായി കഫക്കെട്ടും പനിയുമായി ആ സ്ത്രീ ചികിത്സയ്ക്കായി സമീപിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. ഓട്ടോ ഡ്രൈവറായ  ഭർത്താവിന്‍റെ വരുമാനമായിരുന്നു കുടുംബത്തിന്‍റെ ഏക ആശ്രയം. ഒരു ദിവസം പണി ഒഴിവാക്കിയാൽ ആ ദിവസത്തെ ലോൺ തിരിച്ചടയ്ക്കാൻ സാധിക്കാത്തതിനാൽ അവൾ തനിച്ചായിരുന്നു രണ്ടുമക്കളുമൊത്ത് ബസിൽ കയറി ആശുപത്രിയിൽ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നത്. ഭർത്താവിന്‍റെ വേതനംകൊണ്ട് രണ്ടറ്റവും കൂട്ടിമുട്ടിക്കാനാവാത്ത അവസ്ഥ. പോരാത്തതിന് നിരന്തരമുള്ള രോഗങ്ങളും. ഈ കൈക്കുഞ്ഞുമായി വീണ്ടും ഗർഭിണിയായാൽ ഉണ്ടാകാവുന്ന കഷ്ടപ്പാട് അവൾക്ക് അചിന്തനീയം. ഈ സാഹചര്യത്തിൽ അവരുടെ കുട്ടികളെ സ്ഥിരമായി കാണിക്കുന്ന ഡോക്ടർ എന്ന നിലയിൽ ഉപദേശം ചോദിക്കാനും സാധിക്കുമെങ്കിൽ ഗുളിക ഫാർമസിയിൽനിന്ന് വാങ്ങാൻ ഒരു കുറിപ്പ് തരപ്പെടുത്താനുമാണ് അവർ വന്നത്.
ഒരു വാഗ്ദാനം
അബോർഷന് തുനിയരുതേയെന്നും കുഞ്ഞ് ജനിച്ചശേഷം ചെറിയ മക്കളെ നോക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണെങ്കിൽ, ഇനി ജനിക്കാൻപോകുന്ന കുഞ്ഞിനെ ഞാൻ നോക്കിക്കൊള്ളാമെന്നും പറഞ്ഞു. ചികിത്സയ്ക്കും പ്രസവത്തിനുമുള്ള പണം കണ്ടെത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടാവും എന്നവൾ പങ്കുവച്ചു. 14 കിലോമീറ്റർ മാത്രം അകലെയുള്ള സ്വകാര്യ മെഡിക്കൽ കോളജിൽ പ്രസവ ചികിത്സാ വിഭാഗത്തിൽ പരിശോധനാഫീസ് വേണ്ടായെന്നുള്ള ആശ്വാസവാക്ക് പറഞ്ഞയച്ചു. എന്തായാലും 10-15 മിനിറ്റ് നേരത്തെ സംഭാഷണത്തിനൊടുവിൽ വീട്ടിൽചെന്ന് തീരുമാനിക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞവൾ പിരിഞ്ഞു. ഞാനാ സംഭവം പാടേ മറന്നിരുന്നു. ഏതാനും ദിവസംമാത്രം ആ ഗർഭസ്ഥശിശുവിനെയോർത്ത് പ്രാർത്ഥിച്ചിരുന്നു. നാലുവർഷം മുൻപ് മെഡിക്കൽ കോളജിൽ സുഖപ്രസവത്തോടെയായിരുന്നു കുഞ്ഞിന്‍റെ ജനനം. ആ ഗർഭസ്ഥശിശുവിനെ തുടർന്ന് വളരാൻ അനുവദിച്ചാൽ, ഇപ്പോഴുള്ള രണ്ടു കുട്ടികളുടെയും കൂടെക്കൂടെ വരുന്ന വലിവ്/കഫക്കെട്ടിന്‍റെ അസുഖം കുറയുമെന്നും ഇനി ജനിക്കാൻ പോകുന്ന കുഞ്ഞിനെ വളർത്താൻ മൂത്ത രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കിയത്ര ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടാവില്ലായെന്നും അന്നവൾക്ക് ധൈര്യം കൊടുത്തിരുന്നു. പൂർണ വിശ്വാസത്തോടെയല്ല ഞാനത് പറഞ്ഞതെങ്കിലും, ഡോക്ടറുടെ വാക്കുകൾ എന്ന നിലയ്ക്കവർ നൂറുശതമാനം ആത്മാർത്ഥതയോടെ അവർ അതു വിശ്വസിച്ചു. അബോർഷന് തുനിയാത്തതിനാൽ ദൈവമവർക്ക് പ്രതിഫലമായി രോഗങ്ങളില്ലാത്ത കുഞ്ഞിനെ കൊടുത്തു. അതോടൊപ്പം മൂത്ത രണ്ടുപേർക്കും രോഗസൗഖ്യവും. ഇന്നേവരെ ഇളയകുട്ടിയെ രോഗങ്ങൾക്കായി ഡോക്ടറെ കാണിക്കേണ്ട ആവശ്യം വരായ്കയാലാണ് ഈ കുഞ്ഞിന്‍റെ ജനനവും മറ്റും അറിയിക്കാൻ ഇതേവരെ എത്താഞ്ഞത് എന്നുകൂടി പറഞ്ഞു. നാലുവർഷം ഒരു രോഗവുമില്ലാതെ തമ്പുരാൻ ആ കുഞ്ഞിനെ കാത്തുപരിപാലിച്ചു എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ എന്‍റെ വിശ്വാസം വർധിക്കുകയായിരുന്നു.

വിവരിക്കാൻ കഴിയാത്ത സംതൃപ്തി
വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ് അബോർഷൻ അരുതേയെന്നു പറഞ്ഞ് രക്ഷപ്പെടുത്തിയ ആ കുഞ്ഞ്, മിടുമിടുക്കിയായി അമ്മയുടെ മടിയിൽ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ വലിയ സന്തോഷം തോന്നി.  രോഗികളെ ചികിത്സിച്ചു സുഖപ്പെടുത്തുമ്പോൾ ലഭിക്കുന്ന സംതൃപ്തിയെക്കാളും വളരെ അധികമായിരുന്നു അപ്പോഴുണ്ടായ ആത്മസംതൃപ്തി. അന്ന് അബോർഷൻ ചെയ്യാൻ ആലോചിച്ചതോർത്ത് ഞാനിന്ന് മനസ്തപിക്കുന്നുവെന്നവൾ ആത്മാർത്ഥതയോടെയാണ് പറഞ്ഞത്. പ്രസവം നിർത്തണമെന്ന് വിചാരിച്ചാണവൾ ആ പ്രാവശ്യം പ്രസവത്തിനായി ആ ശുപത്രിയിൽ പോയതെന്നും പറഞ്ഞു. എന്തോ പ്രശ്‌നം കാരണം ഉടൻ പ്രസവം നിർത്തണ്ട, രണ്ടുമാസം കഴിഞ്ഞ് വരാൻ പറഞ്ഞവർ ഡിസ്ചാർജ് ചെയ്തു. എന്നാൽ, ഇതുവരെ പ്രസവം നിർത്തിയിട്ടില്ല. ഇനി ഒരു കുഞ്ഞുകൂടി ആയിട്ടു പോരേയെന്ന ചോദ്യത്തിന് യാതൊരു സംശയവുമില്ലാതെ സന്തോഷത്തോടെ അവൾ തലയാട്ടി. അഞ്ചുവർഷം മുൻപ് മൂന്നാമത് ഗർഭിണിയായിരുന്നപ്പോൾ ഉണ്ടായ ടെൻഷൻ, പ്രയാസം, കഷ്ടപ്പാട്... ആ മുഖഭാവം ഒക്കെ മാറി. നാലാമത് ഗർഭിണിയാകട്ടെയെന്നാശംസിച്ചപ്പോൾ തീർത്തും വിപരീതമായ പ്രതികരണമാണ് ഉണ്ടായത്. ഇവിടെ സാഹചര്യത്തിനല്ല മനോഭാവത്തിനാണ് മാറ്റംവന്നത്. പല വികസിത രാജ്യങ്ങളിലും മൂന്നാമത്തെ കുഞ്ഞുണ്ടായാൽ വർധിച്ച ആനുകൂല്യങ്ങളാണ് ഗവൺമെന്‍റ് നല്കുന്നത്. എന്നാലും കൂടുതൽ മക്കൾക്ക് ജന്മം നല്കാൻ ഭൂരിപക്ഷവും അവിടെ തയാറല്ല. ഒരു കുഞ്ഞിനെ വളർത്തുന്നതിലും താല്പര്യം അവർക്ക് പട്ടിയെയും പൂച്ചയെയും വളർത്താനാണ്.

പല കുടുംബങ്ങളിലും കുടുംബനാഥന്മാർ പറയുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്. കൂടുതൽ മക്കൾ ആയിക്കോട്ടെ, ഞങ്ങൾക്കതിൽ സന്തോഷമാണ്. ഭാര്യമാർ അതുകേൾക്കെ ഈറ്റപ്പുലിപോലെ ചാടും. കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിക്കുന്നതും വളർത്തുന്നതുമൊക്കെ ഇക്കാലത്ത് വലിയ കഷ്ടപ്പാടാണ്. പറയാൻ എളുപ്പം- രണ്ടെണ്ണംതന്നെ ധാരാളം. എങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ രണ്ടെണ്ണത്തിനെ വളർത്തിയാൽ മതി. ഇപ്പോഴത്തെ വർധിച്ചുവരുന്ന പഠനച്ചെലവും മറ്റും നിരത്തിക്കാട്ടും. മുതിർന്ന കുട്ടികളുടെ പരിചരണം, ഭക്ഷണം ഉണ്ടാക്കൽ, അങ്ങനെയുള്ള പല പല ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളും... ജോലിക്കുപോകുന്ന അമ്മമാരാണെങ്കിൽ ജോലിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാരണങ്ങളായിരിക്കും പറയുന്നത്. ഒരു കുഞ്ഞ് ജനിച്ചു കഴിഞ്ഞ് അമ്മയുടെ കൈയിലിരുന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുമ്പോൾ ലഭിക്കുന്ന നിർവൃതി ലോകത്ത് വേറെയൊരു സന്തോഷത്തിനും പകരംവയ്ക്കാനാവില്ല. ''കർത്താവിന്‍റെ ദാനമാണ് മക്കൾ; ഉദരഫലം ഒരു സമ്മാനവും'' (സങ്കീ.127:3). കുഞ്ഞ് ചിരിച്ചുകളിച്ച് നമ്മുടെ സമീപനത്തോട് പ്രതികരിക്കുമ്പോൾ, എല്ലാ കഷ്ടപ്പാടും അമ്മമാർ മറക്കും. ഇന്ന് രണ്ടുമക്കളെ വളർത്തി, അവരൊക്കെ കൂടുവിട്ട് പറന്നകലുമ്പോൾ യൗവനത്തിൽ കൂടുതൽ മക്കൾക്ക് ജന്മം കൊടുക്കാനായില്ലല്ലോയെന്ന് കുണ്ഠിതപ്പെടുന്നവരാണ് പ്രായമായവരിൽ പലരും. അന്നവർ കരിയറിന് പ്രാമുഖ്യം കൊടുത്തു. എന്തു പ്രതികൂല സാഹചര്യമാണെങ്കിലും അബോർഷൻ ചെയ്യരുതെന്നും ദൈവം വഴിനടത്തുമെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോൾ, അത് പ്രായോഗികമല്ലായെന്നും പറഞ്ഞ് അബോർഷൻ നത്തിയവർ പിന്നീട് പരാജയത്തിന്‍റെ കയ്പുനീർ കുടിക്കുന്നത് കാണാനിടയായിട്ടുണ്ട്. അപ്രതീക്ഷിതമായി ഗർഭം ധരിക്കുമ്പോൾ, ആ കുഞ്ഞിനെ സ്വീകരിക്കുന്നവരെ പിന്നീട് കർത്താവ് പലതരത്തിൽ അനുഗ്രഹിക്കുന്ന അനുഭവങ്ങളും ധാരാളം.

അബദ്ധസിദ്ധാന്തങ്ങൾ
ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്‍റെ ചിന്താരീതിയായിരുന്നു നാം രണ്ട്, നമുക്ക് രണ്ട്. അതുകഴിഞ്ഞ് നാമൊന്ന് നമുക്കൊന്ന് എന്ന അബദ്ധസിദ്ധാന്തം കുറെപ്പേർ ഏറ്റുപാടി ജനത്തെ വഴിതെറ്റിച്ചു. അബോർഷൻ നടത്താൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഗുളികയ്ക്ക് ഇന്ത്യയിൽ അംഗീകാരം ലഭിക്കുംമുൻപ്, അനധികൃതമായി ഗുളിക വില്ക്കുന്ന ചില സ്ഥാപനങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിലൂടെ കോടീശ്വരനായ ഒരു ക്ലിനിക്കുടമ മകളെ സമ്പത്തും വിദ്യാഭ്യാസവും ഉയർന്ന ജോലിയുമുള്ള ചെറുപ്പക്കാരനെക്കൊണ്ട് വിവാഹം കഴിപ്പിച്ചു. പെൺകുട്ടിക്ക് ഭർത്താവുമായി പൊരുത്തപ്പെടാനാവുന്നില്ല. ആറു വയസായ മകനുമൊത്ത് തിരിയെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക്. തുടർന്ന് വിവാഹമോചനവും. അവളുടെ ഏകസഹോദരനാവട്ടെ, വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് രണ്ടു വർഷത്തിനകം ഡൈവോഴ്‌സ് ആയി. ആകെയുള്ള രണ്ടുമക്കളുടെയും ദാമ്പത്യം തകർന്നു. നീതിമാന്മാരായ ഗർഭസ്ഥശിശുക്കളുടെ രക്തത്തിന്‍റെ വിലകൊണ്ട് മക്കൾക്കായി ഏറെ സമ്പാദിച്ചെങ്കിലും അവരുടെ ജീവിതം പരാജയം നിറഞ്ഞതായി. രണ്ടുമക്കളുടെയും കുടുംബജീവിതം ചില്ലുകൊട്ടാരംകണക്കെ വീണുടയുന്നത് കണ്ട് വിലപിക്കാനേ മാതാപിതാക്കൾക്ക് കഴിയുന്നുള്ളൂ. നീതിമാനായ ആബേലിന്‍റെ രക്തത്തിന് കണക്ക് ചോദിക്കുന്നവനാണ് കർത്താവ്.
വൈകല്യമുള്ള കുഞ്ഞാണെങ്കിൽക്കൂടി അബോർഷൻ നിർദ്ദേശിക്കാത്ത, പ്രസവശുശ്രൂഷാ വിദഗ്ധർക്ക് സങ്കീർണമായ പ്രസവംപോലും എളുപ്പത്തിൽ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നത് നേരിട്ടറിഞ്ഞിട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളാണ്. ഒരു ഡോക്ടർക്കും തടയാൻ സാധിക്കാത്ത സങ്കീർണതകൾ, മുൻകൂട്ടി അനുമാനിക്കാൻ സാധിക്കാത്ത പ്രശ്‌നങ്ങൾ ഗർഭിണികൾക്ക് വന്നാൽ തന്നെ, നീതിമാന്‍റെ രക്തം ഭൂമിയിൽ ചൊരിയാൻ ഇടവരുത്താത്ത ഡോക്ടർക്ക് അതു പരിഹരിക്കാൻ കഴിയുന്നതിന്‍റെ പിന്നിൽ ദൈവ പരിപാലനയാണെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയാൻ കഴിയും.

എന്നാൽ, കുഞ്ഞിന് വൈകല്യമുണ്ട്/ അമ്മയ്ക്ക് പ്രായമേറിയശേഷം ഗർഭിണിയായി/മക്കൾക്ക് വിവാഹപ്രായമായി/വളരെ പെട്ടെന്ന് അമ്മ വീണ്ടും ഗർഭിണിയായി/കുഞ്ഞുങ്ങൾ തമ്മിൽ ഇടവേള കുറഞ്ഞു/അമ്മയുടെ പണം/ജോലി തുടങ്ങി മാനുഷികമായി ന്യായീകരിക്കത്തക്ക കാരണങ്ങൾ മുൻനിർത്തി അബോർഷനെ ന്യായീകരിക്കുന്ന ഡോക്ടർമാർക്ക് വിചാരിക്കാത്ത വിധത്തിൽ രോഗീപരിചരണത്തിനിടെ പ്രശ്‌നങ്ങൾ നേരിടേണ്ടി വരാറുണ്ട്. അമ്മയും കുഞ്ഞും മരണപ്പെടുന്ന അവസ്ഥവരെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെയെങ്കിലും അവർ മനസ് മാറി മാരകമായ ഈ തിന്മയ്‌ക്കെതിരെ നിലകൊള്ളുവാൻ കർത്താവ് ചില അപ്രതീക്ഷിത സംഭവങ്ങളിലൂടെ അവർക്ക് മുന്നറിയിപ്പ് നല്കുന്നതാണ്. ഇന്നെങ്കിലും അവന്‍റെ സ്വരം ശ്രവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ....

കർത്താവിന്‍റെ കല്പനകളെ മാനിക്കുന്നവനെ അവൻ പരിപാലിക്കും. അത് നാം അനുഭവിച്ചറിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഏറ്റവും കൂടുതൽ കുറ്റാരോപണ വിധേയരാകുന്നത് ഡോക്ടർമാരുടെ ഇടയിൽ പ്രസവശുശ്രൂഷാ വിദഗ്ധരാണ്. സങ്കീർണമായ ആ ജോലി ഏറ്റവും നന്നായി ചെയ്യാൻ, നിഷ്‌കളങ്കരക്തം ഭൂമിയിൽ ചൊരിയില്ലായെന്ന് തീരുമാനമെടുത്ത് മുന്നേറിയാൽ മാത്രം മതി. ജീവൻ ദൈവത്തിന്‍റെ ദാനമാണ്. ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലായെന്ന് ആധുനിക വൈദ്യശാസ്ത്രം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്ന ദമ്പതികൾക്ക് സന്താനഭാഗ്യം ഇല്ലാതെ ദുഃഖിക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഇതിൽനിന്ന് ഒരു ഗർഭധാരണവും ആകസ്മികമല്ല, ജീവൻ ഉരുവാകണമെങ്കിൽ തമ്പുരാന്‍റെ കൃപ വേണം എന്നാണല്ലോ തെളിയുന്നത്. അബോർഷനായി തയാറെടുക്കുന്നവരുടെ മുന്നിൽ ജീവന്‍റെ സുവിശേഷമാകാൻ കർത്താവ് നമ്മെ ഉപകരണമാക്കട്ടെ.

''ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത് നിങ്ങൾക്ക് ജീവൻ ഉണ്ടാകുവാനും അത് സമൃദ്ധമായി ഉണ്ടാകാനുമാണ്'' (യോഹ.10:10). അബോർഷൻ ചെയ്യുന്ന ഡോക്‌ടേഴ്‌സ്, സഹായിക്കുന്ന നേഴ്‌സ്/പ്രേരിപ്പിക്കുന്നവർ ഇവർക്കെല്ലാം മാനസാന്തരം ഉണ്ടാകുവാനായി പ്രാർത്ഥിക്കാം.

യൗവനത്തിൽ കർത്താവിന്‍റെ സ്വരം കേട്ട് ജീവിക്കാം. ജീവിതസുഖം മുഴുവൻ നുണയുവാനായി പാപത്തിന്‍റെ വഴികളിൽ ചരിക്കാതെ നേർവഴിയിൽ നയിക്കപ്പെടാൻ പരിശുദ്ധാത്മാവ് കൃപതരട്ടെ. പ്രായമേറിയശേഷം തെറ്റുപറ്റിയെന്ന് വിലപിച്ചാൽ, ജീവിതത്തിൽ മക്കളെ വളർത്താനുള്ള അവസരം നഷ്ടമാകും. ഗർഭധാരണശേഷിയുടെ പ്രായം കഴിഞ്ഞ് വിലപിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ. ''യൗവനത്തിൽ ജനിക്കുന്ന മക്കൾ യുദ്ധവീരന്‍റെ കൈയിലെ അസ്ത്രങ്ങൾപോലെയാണ്'' (സങ്കീ.127:4).

ഡാനിലയുടെ ജീവിതം പൊളിച്ചുപണിത ലൂർദ്മാതാവ്

Sunday Shalom, 23 August 2013
Written by  ജോർജ് കൊമ്മറ്റം 

ഫ്രാൻസിലെ ലൂർദ് മാതാവിന്‍റെ അനുഗ്രഹമാണ് ഡാനില കാസ്റ്റെലിയുടെ ജീവിതം മാറ്റിമറിച്ചത്. 33-ാമത്തെ വയസിൽ രോഗം ശരീരത്തെ കാർന്നുതിന്നുതുടങ്ങിയിരുന്നു. ഒടുവിൽ ലൂർദ് മാതാവിന്‍റെ തീർത്ഥകേന്ദ്രത്തിൽ മാതാവിന്‍റെ സവിശേഷ അനുഗ്രഹത്താൽ അവൾ രോഗവിമോചിതയായി. ലൂർദ്ദ് മാതാവിന്‍റെ  69-ാമത്തെ അത്ഭുതമായാണ് സഭ ഇത് കാണുന്നത്.
''ലൂർദ്മാതാവിന്‍റെ അനുഗ്രഹത്താൽ ലഭിച്ച രോഗസൗഖ്യം ലോകത്തോട് വിളിച്ചുപറയുന്നതിൽ ഞാൻ അഭിമാനിക്കുന്നു.'' സൗഖ്യം പ്രാപിച്ച ഡാനില പറയുന്നു. ''രോഗസൗഖ്യം പ്രാപിച്ചതിനുമാത്രമല്ല, തന്‍റെ ജീവിതത്തിലൂടനീളം ദൈവം നൽകുന്ന എല്ലാ നന്മകളും ഞാൻ ഓർക്കുന്നു.''

34 വയസു വരെ ഡാനിലയുടെ ജീവിതം ഒരു സാധാരണ സ്ത്രീയുടെതുപോലായിരുന്നു. എന്നാൽ 34-ാമത്തെ വയസിലാണ് അവളുടെ ബ്ലഡ് പ്രഷർ കുതിച്ചുയർന്നത്.
ആദ്യം ഡോക്‌ടേഴ്‌സിന് രോഗത്തെക്കുറിച്ച് യാതൊരു ഊഹവും കിട്ടിയില്ല. 1982-ൽ ഹിസ്റ്റീറെക്‌ടോമിയും അനക്‌സെക്‌ടോമിയും നടത്തി നോക്കി. പക്ഷേ. രോഗത്തിന് യാതൊരു മാറ്റവും കണ്ടില്ല. അതിനുശേഷം പാൻക്രീയാസ് സർജറി നടത്തി.

അതിനുശേഷമാണ് 1983 ൽ ഡോക്ടർമാർ ട്യൂമർ ബാധിച്ചത് കണ്ടെത്തുന്നത്. അത് നീക്കം ചെയ്യാൻ വേണ്ടി നിരവധി സർജറികൾ നടത്തി. അവളുടെ ജീവിതം അതോടെ രോഗക്കിടക്കയിലായി. പക്ഷേ, ഈ സർജറികളോ ചികിത്സയോ അവളുടെ രോഗാവസ്ഥയ്ക്ക് അറുതിവരുത്തിയില്ല. ഈ വേളയിലാണ് അമേരിക്കയിലെ മയോക്ലിനിക്കിൽ ചികിത്സ തേടാം എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നത്. പക്ഷേ, എന്തുകൊണ്ടാണെന്നറിയില്ല, പകരം ലൂർദിലേയ്ക്ക് ഒരു തീർത്ഥാടനം നടത്താമെന്ന് തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു ഡാനില. അതാകട്ടെ, ദീർഘകാലമായ ഒരു ആഗ്രഹവുമായിരുന്നു.
ഡാനിലയുടെ ഭർത്താവ് ഇറാൻ വംശജനായ ഡോക്ടറായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കൈപിടിച്ച് അവൾ ലൂർദ് സന്ദർശിച്ചു. അവിടുത്തെ ദിവ്യസ്‌നാനത്തിനുശേഷം അവളിൽ അത്ഭുതമാറ്റം ദർശനീയമായിരുന്നു.  

അവളുടെ ഭർത്താവ് അവളെ കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. ദിവ്യസ്‌നാനത്തിനുശേഷം മടങ്ങിവന്ന അവളോട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ''എല്ലാം കടന്നുപോയിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.''

 ''അതെ എല്ലാം നമുക്ക് പിന്നിലായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...'' പക്ഷേ, പിന്നീട് കുറെ നാൾ കൂടി കഴിഞ്ഞാണ് അവൾ തന്‍റെ രോഗശാന്തി ലൂർദിലെ മെഡിക്കൽ ഒബ്‌സർവേഷൻ ഓഫീസിൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യുന്നത്.

നീണ്ട 23 വർഷത്തെ നിരന്തരമായ പരിശോധനയ്ക്കും പഠനത്തിനും വിശകലനത്തിനും ശേഷമാണ് ഇക്കഴിഞ്ഞ മാസം ബിഷപ് ജീയോവാനി ഗുഡിച്ചി ഈ രോഗശാന്തി അത്ഭുതകരമെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.

നിരവധി വർഷത്തെ പരിശോധനകൾക്കും പഠനങ്ങൾക്കും ശേഷമേ ഒരു അത്ഭുതം വത്തിക്കാൻ അംഗീകരിക്കുകയുള്ളൂ.

മെഡിക്കൽ ബ്യൂറോ ഹെഡ് ആയ ഡോ. അലെസാൻഡ്രോ ഡി ഫ്രാൻസിസ് പറഞ്ഞത് നൂറിലധികം ഡോക്ടർമാരും നഴ്‌സുമാരും ഈ രോഗശാന്തി അത്ഭുതകരമായി കാണുന്നു എന്നാണ്.
ഈ വനിതയുടെ രോഗശാന്തി ഇന്നത്തെ വൈദ്യശാസ്ത്രിത്തിന് കണ്ടെത്താൻ കഴിയാത്തവിധത്തിലുള്ള അത്ഭുതകരമായ സംഭവമാണെന്ന് ഡോ. അലക്‌സാൻഡ്രോയും സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.
1858-ൽ  ലൂർദിൽ മാതാവ് ഇടയച്ചെക്കന്മാർക്ക് ദർശനം നൽകിയതിന് ശേഷം 700 ലധികം അത്ഭുതങ്ങൾ അവിടെ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. എങ്കിലും ഡാനിലയുടെ രോഗശാന്തി വത്തിക്കാൻ അംഗീകരിച്ച ലൂർദ്ദിലെ 69-ാമത്തെ അത്ഭുതമായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. 

ജോസഫ് എന്ന പേരിന്‍റെ അർത്ഥം

Shalom Times, 06 August 2013
Written by  ജോസഫ് തൃശൂർ 

യേശുക്രിസ്തുവിന്‍റെ അത്ഭുതങ്ങളൊന്നുപോലും കാണാൻ കഴിയാതെ മരിച്ച വളർത്തുപിതാവായ മാർ യൗസേപ്പിതാവിനെക്കാളും മഹനീയ വിശ്വാസം മറ്റേതു മനുഷ്യനാണുള്ളത്...? കത്തോലിക്കാ തിരുസഭയിൽ ദൈവത്തിനുമാത്രം 'ആരാധന'യും (ലാട്രിയ) പരിശുദ്ധ മറിയത്തിന് 'പ്രത്യേക വണക്ക'വും (ഹൈപ്പർ ദൂലിയ) വിശുദ്ധ ജോസഫിന് 'ആദിമ വണക്ക'വും (പ്രോട്ടോ ദൂലിയ) മറ്റ് വിശുദ്ധർക്ക് 'വണക്ക'വും (ദൂലിയ) ആണ് നല്കപ്പെടുന്നത്. ഇത്രയ്ക്കും മഹത്വമേറിയ വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവിന്‍റെ നാമധേയത്തിലെ ഓരോ അക്ഷരങ്ങളും പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നത്, അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സ്വഭാവവൈശിഷ്ട്യങ്ങളാണ്.

J= Justice (നീതി): വചനമനുസരിച്ച് നീതിക്കുവേണ്ടി വിശക്കുകയും ദാഹിക്കുകയും ചെയ്ത ഭാഗ്യവാനാണ് യൗസേപ്പിതാവ് (മത്തായി 5:6). ദൈവത്തിനും കുടുംബാംഗങ്ങൾക്കും സമൂഹത്തിനും അർഹതപ്പെട്ടവയെല്ലാം യഥാക്രമം നല്കിയ നീതിമാനായിരുന്നു അദ്ദേഹം.

O= Obedience (അനുസരണം): ദൈവത്തിന്‍റെ അരുളപ്പാടുകൾ അനുസരിച്ച് (മത്താ.1:24, 2:14, 2:21-23) ജീവിതത്തിലുടനീളം സ്‌തോത്രഗീതം ആലപിക്കുകയായിരുന്നല്ലോ യൗസേപ്പിതാവ്.
ട= ടശഹലിരല (ശാന്തത): ഭൂമിയിൽ മറ്റൊരു മനുഷ്യനും അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ലാത്തത്രയും തീവ്രമായ പ്രതിസന്ധികൾക്കിടയിലും (മത്താ.1:18-19, 2:13) സമാധാനപരമായി ദൈവാശ്രയജീവിതം നയിച്ച വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവ്, വെല്ലുവിളികൾ നിറഞ്ഞ ആധുനികയുഗത്തിൽ ഏവർക്കും മാതൃകയാണ്.

E= Ef f iciency (കാര്യപ്രാപ്തി): സ്വദേശമായ നസറത്തിലും അപരിചിതമായ ബെത്‌ലഹേമിലും പ്രവാസദേശമായ ഈജിപ്തിലുമെല്ലാം തച്ചൻ ജോസഫ് പരിശ്രമശാലിയായ തൊഴിലാളിയായി കുടുംബം പുലർത്തി. നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പുകൊണ്ട് അപ്പം ഭക്ഷിക്കേണ്ടത് (ഉൽപ.3:19) എങ്ങനെയെന്ന് നിത്യജീവന്‍റെ അപ്പമാകാനിരുന്നവന്‍റെ വളർത്തപ്പൻ നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

P= Patience (ക്ഷമ): ക്ഷമയുടെ പര്യായമായിരുന്നു യൗസേപ്പിതാവ്. ''സ്‌നേഹം ദീർഘക്ഷമയും ദയയുമുള്ളതാണ്'' (1 കോറി.13:1) വചനം പറയുന്നു.

H= Humility (എളിമ): ''നീ എത്ര ഉന്നതനാണോ അത്രമാത്രം വിനീതനാവുക; അപ്പോൾ കർത്താവിന്‍റെ കൃപയ്ക്കു നീ പാത്രമാകും'' (പ്രഭാ.3:18) എന്ന ദൈവവചനം ധ്യാനിക്കുമ്പോൾ, ആദ്യമേ നമ്മുടെ മനസിൽ തെളിയുക പരിശുദ്ധ അമ്മയും വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവുമാണല്ലോ.

ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്‍റെ സംഗീതം

 
Sunday Shalom, 23 August 2013

ഓഡ്രി അസാഡ് കത്തോലിക്കാ സംഗീതരംഗത്തെ മിന്നും താരമാണ്. അഞ്ചുവർഷം മുമ്പാണ് ഓഡ്രി അസാഡ് എന്ന സംഗീതപ്രതിഭ പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് സഭയിൽ നിന്ന് കത്തോലിക്കസഭയിലേക്ക് ചേക്കേറിയത്. ഗായികമാത്രമല്ല, കഴിവുറ്റ ഗാനരചയിതാവും കൂടിയാണ് അവൾ. ദൈവസ്‌നേഹം മാത്രമാണ് അവളുടെ സംഗീതത്തിൽ നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നത്. ഓരോ വരികളും ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് വാഴ്ത്തുന്നതിനെക്കാൾ അവൾ ദൈവത്തോട് സംസാരിക്കുന്നതായിട്ടാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

മുപ്പത് വയസ്സിനുള്ളിൽ അവൾ ഒരു സംഗീതപ്രതിഭയക്ക്  സ്വപ്‌നം കാണാൻ കഴിയുന്നതിനെക്കാൾ വളരെയധികം നേടിക്കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ, ഓഡ്രിയ്ക്ക് സംഗീതം വെറുമൊരു കരിയറല്ല, മറിച്ച് സുവിശേഷവത്ക്കരണത്തിനുള്ള ശക്തമായ ഉപകരണമാണ്. തന്‍റെ ആൽബങ്ങൾ ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റുപോകുന്നതല്ല അവളുടെ ലക്ഷ്യം മറിച്ച് സത്യാന്വേഷണമാണ്.
അവൾക്ക് 18 വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ് അവളുടെ കുടുംബം ഡമാസ്‌ക്കസിൽ നിന്നും അമേരിക്കയിലേയ്ക്ക് ചേക്കേറുന്നത്. അവിടെ വെച്ച് അവൾ തന്‍റെ സംഗീതവാസനയെ പരിപോഷിപ്പിച്ചു. അതും ലിറ്റർജിഗാനങ്ങൾക്ക് പുതിയ ഭാവം നൽകിക്കൊണ്ട്. ഹൈസ്‌ക്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ലിറ്റർജിഗാനങ്ങളുടെ മാധുര്യം അവൾ മനസ്സിലാക്കുന്നത്.

പക്ഷേ, ഒരിക്കലും സംഗീതം അവളുടെ ജീവിതത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി മാറുമെന്ന് അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. 18 വയസിൽ വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ച അവൾ 19-ാം വയസിൽ പാട്ടുകളെഴുതിത്തുടങ്ങി. അതും പ്രാർത്ഥനാഗാനങ്ങൾ എഴുതുന്നതിൽ എന്തെന്നില്ലാത്ത  താല്പര്യമായിരുന്നു അവൾക്ക്. അതൊടൊപ്പം തന്നെ പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് സഭയിൽ നിന്ന് കത്തോലിക്കസഭയിലേക്ക് ചേക്കേറണമെന്ന് ആവളുടെ ആഗ്രഹവും വളർന്നുവന്നു. കാണുന്നതെല്ലാം ചോദ്യം ചെയ്യണമെന്ന് ആഗ്രഹവും വിവേചനവും മനസ്സിൽ അങ്കുരിച്ചു. വൈകാതെ, അവൾ കത്തോലിക്കാസഭയിൽ ചേരുകയായിരുന്നു.

ഇന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ക്രിസ്ത്യൻ ആർട്ടിസ്റ്റാണ് അവൾ. അർത്ഥസമ്പുഷ്ടമായ വരികളും മനംകവരുന്ന സംഗീതവും അവളുടെ ആൽബങ്ങൾ ചൂടപ്പം പോലെ വിറ്റുപോകുന്നതിന് സഹായിച്ചു.

അവളുടെ മൂന്നാമത്തെ ആൽബം ഉടൻ പുറത്തിറങ്ങും. പ്രോട്ടസ്റ്റന്റ് സഭയിൽ നിന്നും കത്തോലിക്കാസഭയിലേക്ക് ചേക്കേറിയതിനാൽ എക്യുമെനിക്കൽ മിനിസ്ട്രിയിലെ പ്രാർത്ഥനയ്ക്ക് രണ്ടു വശത്തും അവൾ നേതൃത്വം നൽകുന്നു. സോഷ്യൽ നെറ്റ് വർക്കുകളിലൂടെയും കത്തോലിക്കവിശ്വാസം പരത്തുന്നു.

എക്യുമെനിക്കൽ കാഴ്ചപ്പാടും പക്വമായ വിശ്വാസവും ഇന്നത്തെ കാലത്തെ നവസുവിശേഷവത്ക്കരണത്തിന് അവളെ പാകപ്പെടുത്തി. ഫ്രാൻസിസ് മാർപാപ്പ  ചിന്തകളെക്കാൾ പ്രവൃത്തിക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുന്നുവെന്നും അവൾ വിലയിരുത്തി.

കരിസ്മാറ്റിക് റിന്യൂവൽ രംഗത്തെ അതുല്യസാന്നിധ്യമാണ് അവൾ. അവളുടെ ആഗ്രഹം ആരാധനയും  കത്തോലിക്കവിശ്വാസവും സമന്വയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പുതിയ പാട്ടുകൾ കത്തോലിക്കസഭയ്ക്ക് സമ്മാനിക്കണമെന്നാണ്.

സെന്റ് അഗസ്റ്റിന്റെയും സി.എസ്. ലൂയിസിന്‍റെയും രചനകൾ കത്തോലിക്കാസഭയിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ വളരെയധികം സഹായകമായി എന്ന് അവൾ സമ്മതിക്കുന്നു. ഫോർച്ചുനേറ്റ് ഫോൾ എന്ന ആൽബത്തിന്‍റെ അടിസ്ഥാനം തന്നെ സെന്റ് അഗസ്റ്റിന്‍റെ തിയോളജിയാണ്. പാപത്തിലേക്കുള്ള മനുഷ്യന്‍റെ വീഴ്ച തന്നെയാണ് ക്രിസ്തുവിനെ നമുക്ക് സമ്മാനിച്ച ഭാഗ്യംചെയ്ത വീഴ്ച.  അവൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു.

പ്രശസ്തിമാത്രമല്ല, സഹനങ്ങളുടെ മുൾക്കിരീടവും അവളുടെ ജീവിതത്തിലുണ്ട്. വിവാഹത്തിന്‍റെ ആദ്യവർഷം തന്നെ ഭർത്താവ് വില്യമിന് കാൻസറാണെന്ന് കണ്ടെത്തിയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സഹനക്കാഴ്ചകളും പരിചരണവും ദൈവത്തിൽ കൂടുതൽ ആശ്രയിക്കുന്നതിനും അവിടുത്തെ അനന്തനന്മയിൽ എല്ലാം സമർപ്പിക്കുന്നതിനും തന്നെ സഹായിച്ചുവെന്നും അവൾ പറയുന്നു.

 

മെക്‌സിക്കോയിലെ ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതം

Sunday Shalom, 23 August 2013

ജീവിക്കുന്ന ദിവ്യകാരുണ്യത്തിന്‍റെ അടയാളമായി വീണ്ടും ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതം. മെക്‌സിക്കോയിലെ ഗുഡാലാജാരയിലെ ജാലിസ്‌കോയിലാണ് ഇക്കഴിഞ്ഞ ജൂലൈ 24 ന് അത്ഭുതം അരങ്ങേറിയത്. ഇടവകയിലെ കൂദാശചെയ്ത തിരുവോസ്തിയിൽ രക്തം കട്ടപിടിച്ചതായി കണ്ടെത്തിയെന്ന് അവിടുത്തെ വികാരി ഫാ.ജോസ് ഡോളോറസ് കാസ്റ്റെലാനോസ് ഗുഡീനോ മാധ്യമങ്ങളോട് വിശദീകരിച്ചു. ഈ അത്ഭുതം മാനവരാശിയെയും പ്രത്യേകിച്ച് ക്രൈസ്തവരേയും ദിവ്യകാരുണ്യത്തിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള അടയാളമാണ്.

ഇപ്പോൾ പതിനായിരക്കണക്കിനാളുകളാണ് ഈ അത്ഭുതം ദർശിക്കുന്നതിന് ഈ ഇടവകയിലേക്ക് എത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. സഭ അംഗീകരിച്ചാൽ ഈ നൂറ്റാണ്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതമായിരിക്കും ഇത്.

ജൂലൈ 24,ന് വികാരിയച്ചൻ ദേവാലയത്തിൽ ദിനംതോറുമുള്ള പ്രാർത്ഥനയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് അദ്ദേഹം ഒരു പ്രകാശം ദർശിച്ചു. കൂടെ, ഒരശരീരിയും. മണിമുഴക്കുക. എല്ലാവരും വരട്ടെ. എല്ലാവരെയും ദിനം മുഴുവൻ ഞാൻ അനുഗ്രഹിക്കും. ഇന്ന് നിങ്ങൾ ഒരു അത്ഭുതം ദർശിക്കും. ഈ ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതം  സ്‌നേഹത്തിന്‍റെയും നമ്മുടെ മതാവിന്റെയും പ്രതീകമായ ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതമെന്ന് വിളിക്കപ്പെടും.'' ആ അശരീരിക്കുമുമ്പിൽ അദ്ദേഹം അത്ഭുതസ്തബ്ധനായി.

മൂന്നുമണിയായപ്പോഴേക്കും ആളുകൾ പ്രാർത്ഥനക്ക് എത്തിത്തുടങ്ങി. മൂന്ന് മണിക്ക് അച്ചൻ സക്രാരി തുറന്നു. തിരുവോസ്തി ക്രിസ്തുവിന്‍റെ നാമത്തിൽ ആശീർവദിച്ചു. പെട്ടെന്ന് തിരുവോസ്തി രക്തത്താൽ നനഞ്ഞു.

ദിവ്യകാരുണ്യാത്ഭുതം തെളിയിക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ എല്ലാ ശാസ്ത്രീയ പരീക്ഷണങ്ങളും നടത്തുന്നതിനുള്ള തയ്യാറെടപ്പ് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കർദിനാൾ ജോസ് ഫ്രാൻസിസ്‌കോ രോബിൾസ് ഒർട്ടേഗയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ഇക്കാര്യത്തിൽ കൂടുതൽ പഠനം തുടരുകയാണ്.
 

മറിയം കരങ്ങളിലുയർത്തിയ വിശുദ്ധൻ

Sunday Shalom, 23 August 2013
Written by  ഫാ. ജെൻസൺ ലാസലറ്റ് 


കേൾവിക്കാരന്‍റെ കാതുകൾക്ക് ഇമ്പമില്ലാത്ത രീതിയിലായിരുന്നു അയാളുടെ വാക്കുകൾ. കാഴ്ചയ്ക്ക് തീരെ സുഖമില്ലാത്ത രൂപവും. ഭക്ഷണരീതിയിലും വ്യത്യസ്തതതന്നെ. ഗാംഭീര്യമുള്ള വാക്കുകൾ- ദിഗന്തങ്ങൾ മുഴങ്ങുമാറ് കാറ്റിൽ തെന്നിമറിഞ്ഞു. അന്നുവരെ പലരും ഉപയോഗിക്കാത്ത പദപ്രയോഗം. അണലിസന്തതികളെ എന്ന് മനുഷ്യരെ വിളിച്ചെങ്കിലും ആ വാക്കുകളിലെ അഗ്നിപ്രഭയും ജീവിതത്തിലെ വിശുദ്ധിയും പലരെയും അവനോടൊപ്പം ജോർദാന്റെ തീരങ്ങളിലേക്കാനയിച്ചു. മനസുമാറി പുതിയ മാർഗം അവലംബിച്ചവർക്കു മുഴുവനും അവൻ ജോർദാനിൽ വച്ചുതന്നെ ജ്ഞാനസ്‌നാനം നൽകി. അങ്ങനെ അവർ അവനെ സ്‌നാപകൻ എന്നു വിളിച്ചുതുടങ്ങി. പലരും അവനെ ഏലിയാ ആയും ഏലീഷാ ആയും കണ്ടുതുടങ്ങി.
എന്തെന്നാൽ അവന്‍റെ വാക്കുകളിൽ ഹൃദയം പൊള്ളിക്കുന്ന ചൂടുണ്ടായിരുന്നു. അവ ഒരു ചെവിയിൽ സ്വീകരിച്ച് മറു ചെവിയിലൂടെ തള്ളിക്കളയത്തക്ക എളുപ്പമല്ലായിരുന്നു. ഇത്രമാത്രം പ്രചോദനം ഇവനെവിടെനിന്ന് എന്നായിരുന്നു ചിന്ത മുഴുവനും. ഈ അറിവും ജ്ഞാനവും പദപ്രയോഗങ്ങളും കാലാകാലം മരുഭൂമിയിൽ തപസിരുന്നാൽ കിട്ടുന്ന ഒന്നല്ലെന്ന് മനസു പറഞ്ഞു. അതിനാൽ തന്നെയാണ് അവനെക്കുറിച്ച് കുറച്ചുകൂടെ ആഴത്തിൽ അറിയുവാൻ ഒരുങ്ങിയത്.

അയാളുടെ അമ്മ എലിസബത്ത്. ശപിക്കപ്പെട്ട ഗർഭപാത്രത്തിനുടമ, വന്ധ്യ എന്നെല്ലാം വിളിക്കപ്പെട്ട് ആക്ഷേപങ്ങൾ ഏറെ ഏറ്റവൾ. ഭർത്താവിനും അവന്‍റെ പരമ്പരയ്ക്കും ഒരു കുഞ്ഞിനെ നൽകാൻ കഴിയാത്ത സ്ത്രീജന്മം പാഴാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചിരുന്ന കാലം. പക്ഷേ, ആരെല്ലാം എന്തെല്ലാം പറഞ്ഞാലും ദൈവത്തിന് അസാധ്യമായി ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവർ എന്നും ഏറ്റുപറയുമായിരുന്നു. അവളുടെ പ്രാർത്ഥന ദൈവം ശ്രവിച്ചു. ദേവാലയ ശുശ്രൂഷിയായ അവളുടെ ഭർത്താവിന് ദൈവദൂതൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ആ ദിവ്യസന്ദേശം അറിയിച്ചെങ്കിലും അയാൾക്കത് ഉൾക്കൊള്ളാവുന്നതിൽ അധികമായിരുന്നു. സംശയത്തിന്‍റെ നാമ്പുകൾ അയാളിൽ ഉതിർന്നപ്പോൾ ദൈവദൂതൻ അയാളെ ഊമനാക്കി. നാവിന് വിലങ്ങുവീണപ്പോൾ അയാൾ ഹൃദയത്തിൽ ദൈവത്തിന് കീർത്തനം പാടി. തന്റെ ഭാര്യയെയും കുഞ്ഞിനെയും ഓർത്ത് ആനന്ദക്കണ്ണുനീർ പൊഴിച്ചു. അന്നുമുതൽ അയാൾ എഴുത്തുപലകയുമായി നടക്കുവാൻ തുടങ്ങി. തന്‍റെ സന്തോഷവും ദുഃഖവുമെല്ലാം എഴുത്തു പലകയിലൂടെ മറ്റുള്ളവരെ അയാൾ എഴുതി അറിയിച്ചു. അവസാനം കുഞ്ഞിന്‍റെ പേരിടീൽ കർമത്തിന് പൂമുഖത്ത് ഇരിക്കുകയായിരുന്ന അയാളുടെ കൈവശം വീട്ടുകാർ എഴുത്തുപലക കൊടുത്തു ചോദിച്ചു: തന്റെ കുഞ്ഞിന് എന്തു പേരാണ് ഇടേണ്ടത് എന്ന്. ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ അയാൾ വലിയ അക്ഷരങ്ങളിൽ എഴുതി - യോഹന്നാൻ. അതിന്‍റെ അർത്ഥം കൃപാപൂർണനായ ദൈവം എന്നാണ്. അയാളുടെ ഭാര്യ പറഞ്ഞ അതേ പേരുതന്നെയായിരുന്നു അത്. അത്രമാത്രം ഐക്യവും പൊരുത്തവും ആ വൃദ്ധ ദമ്പതികൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും കൃപ നിറഞ്ഞവനായ ദൈവത്തെ സ്മരിക്കാത്ത മറ്റേതു പേരാണ് അവർക്കവന് നൽകുവാൻ കഴിയുക?

ഈ പേരിന് പിന്നിൽ മറ്റൊരു കഥകൂടിയുണ്ട്. നസ്രത്തിലെ മറിയത്തിന് ദൈവപുത്രന്‍റെ അമ്മയാകുവാൻ നറുക്ക് വീണ സമയം. ദൈവദൂതൻ വന്ന് മറിയത്തെ 'ദൈവകൃപ നിറഞ്ഞവളെ' എന്ന് വിളിച്ചു. മറിയത്തിന്‍റെ ആശങ്കകൾക്ക് മറുപടിയായ് ദൈവദൂതൻ കൊടുത്ത തെളിവാണ് എലിസബത്തിന്‍റെ വിശേഷവിഷയം. അപ്പോൾ അവൾക്ക് ആറാം മാസമായത്രെ.
ഉദരത്തിൽ ക്രിസ്തു രൂപപ്പെട്ടപ്പോൾ മറിയം ചിന്തിച്ചു, ദൈവമേ വൃദ്ധപ്രായത്തിലുള്ള എലിസബത്ത് പുറംലോകം കാണാതെ വീടിനകത്ത് കഷ്ടപ്പെടുകയായിരിക്കും. അവരെ സഹായിക്കാൻ ഒരുപക്ഷേ ആരും കാണുകയില്ല. എന്നോടാണെങ്കിൽ ദൈവദൂതൻ ആ സദ്‌വാർത്തകൂടി അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു. പിന്നീടതേക്കുറിച്ച് ജോസഫിനോട് പറയുകയും അവൾ എലിസബത്തിന്‍റെ ഭവനത്തിൽ എത്തുകയും ചെയ്തു. അന്നുവരെ മേരീ എന്നു വിളിച്ച എലിസബത്ത് അന്നാദ്യമായി മേരിക്ക് പുതിയ പേരിട്ടു- 'കർത്താവിന്‍റെ അമ്മ' എന്ന്. മേരിയുടെ കണ്ണുകൾ അപ്പോൾ ആത്മാവിൽ തിളങ്ങി. അവൾ ദൈവത്തിന് സ്‌തോത്രഗീതം പാടി.

ദൈവകൃപ നിറഞ്ഞ മറിയത്തിന്‍റെ സന്ദർശനത്തോടെ വൃദ്ധയായ എലിസബത്തിന്‍റെ ഉദരത്തിലും ദൈവകൃപയുടെ കുതിപ്പുയർന്നു. ഉദരകോശങ്ങളിൽ കുഞ്ഞ് ചവിട്ടി കുതിച്ച് നൃത്തമാടി. അന്നവൾ തീരുമാനിച്ചു, ഇവന്‍റെ പേര് യോഹന്നാൻ എന്ന്. മറിയം തുടർന്ന് മൂന്നുമാസം അവിടെ ആ വൃദ്ധദമ്പതികൾക്ക് ശുശ്രൂഷ ചെയ്തു.
അന്നും ഒമ്പതുമാസവും ഒമ്പതു ദിവസവും മതിയായിരുന്നു ഉദരഫലം പുറത്തുവരുവാൻ. മറിയത്തിന്‍റെ ശുശ്രൂഷയുടെ അവസാന നാളുകളിൽ എലിസബത്ത് പ്രസവിച്ചു. ആ കുഞ്ഞിനെ ദൈവകൃപ നിറഞ്ഞവളായ മറിയം ഒരു വയറ്റാട്ടിയെപ്പോലെ ആദ്യകരങ്ങളിലുയർത്തി! അവനന്നുമുതലേ കൃപാപൂർണനായ ദൈവത്തെ തൊട്ടറിഞ്ഞു. എന്തെന്നാൽ, മറിയത്തിന്‍റെ ഉദരത്തിലെ ക്രിസ്തു അപ്പോഴേക്കും നൃത്തം ചവിട്ടി തുടങ്ങിയിരുന്നു.

യേശുവിനെ കരങ്ങളിൽ ഏന്തുന്നതിനുമുമ്പ് പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ മണവാട്ടിയായ മറിയം യോഹന്നാനെ കരങ്ങളിൽ ഉയർത്തി എന്ന സത്യം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. കർത്താവിന്‍റെ അമ്മയുടെ കരസ്പർശം ഏറ്റ ആദ്യവിശുദ്ധനാണവൻ. അവൻ സ്‌നാപകനാകുംമുമ്പ് അവനെ ആത്മാവിനാൽ സ്‌നാനപ്പെടുത്തിയവളാണ് മറിയം. അതിനാൽ തന്നെ തൊട്ടറിഞ്ഞ ക്രിസ്തുചൈതന്യത്തിലേക്ക് അനേകരെ ആനയിക്കാൻ അവൻ ഒരു പ്രവാചകശബ്ദമായി അലറി. തെറ്റിനെ തെറ്റായും അരുതായ്മയെ അരുതായ്മയായും ചൂണ്ടിക്കാട്ടുവാൻ അവനെ ആത്മാവ് പ്രേരിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ശിരസ് തളികയിലേക്ക് അറുത്തു മാറ്റിയപ്പോൾപ്പോലും അനീതിക്കെതിരെ അവന്‍റെ ശബ്ദം ഉയർന്നിരുന്നുവത്രെ.

ക്രിസ്തുവിനെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ യോഹന്നാൻ പിന്നെ അരങ്ങൊഴിയുകയാണ്. പലരും അവനെ ക്രിസ്തു എന്നു വിളിച്ചപ്പോഴും അങ്ങനെ വിളിച്ചവരുടെ കണ്ണുകളിലും അവൻ ക്രിസ്തുവിനെ പരതി. അതാ, അന്നവൻ കണ്ടു, മുട്ടോളം വെള്ളത്തിൽ തന്‍റെ മുമ്പിൽ ശിരസു നമിച്ച ക്രിസ്തുവിനെ. ജോർദാനിലെ വെള്ളത്തുള്ളികളെക്കാൾ മുമ്പ് യോഹന്നാന്‍റെ കണ്ണുനീർ ക്രിസ്തുവിന്‍റെ തലയിൽ വീണിരുന്നു. കരകയറിപ്പോയ ക്രിസ്തുവിലേക്ക് അവൻ ഒരു ചൂണ്ടുവിരലായി. അതാ അവനാണ് ക്രിസ്തു, എന്നുറക്കെ വിളിച്ചലറി. അവന്‍റെ പാദരക്ഷകളുടെ വാറഴിക്കാൻ പോലും ഞാൻ യോഗ്യനല്ല എന്ന വാക്കുകളിൽ ജനം ഒന്നൊന്നായ് ക്രിസ്തുവിനെ അനുഗമിച്ചു. ജോർദാന്‍റെ തീരവും യോഹന്നാനും തനിച്ചായി. അനുയായികളും ആരവങ്ങളും ഒതുങ്ങിയപ്പോൾ അരങ്ങൊഴിഞ്ഞ് അണിയറ സ്വന്തമാക്കിയ യോഹന്നാൻ പിന്നീട് ശാന്തനായി. എളിമയുടെ പര്യായം. ഈയടുത്തകാലത്ത് പദവിയും സ്ഥാനവും ത്യാഗംചെയ്ത ബനഡിക്ട് പതിനാറാമൻ മാർപാപ്പയ്ക്കും യോഹന്നാനും ഒരേ മുഖകാന്തിയുള്ളതുപോലെ. ശാന്തസ്വഭാവിയും ദൈവവചനത്തിന്‍റെ വായ്ത്തലയുമായിരുന്ന യോഹന്നാന്‍റെ സുകൃതങ്ങളെ ധ്യാനിച്ച് ക്രിസ്തു ഒരിക്കൽ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: സ്ത്രീകളിൽനിന്നു ജനിച്ചവരിൽ യോഹന്നാനെക്കാൾ വലിയവനായി ആരുമില്ലെന്ന്. ആരും അസൂയയോടെ കോരിത്തരിക്കുന്ന കീർത്തിയും യശസ്സും. അരങ്ങൊഴിയുന്നവരും അണിയറയിലുള്ളവരും യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്ത്രീജന്മങ്ങളിലെ വലിയവർ തന്നെയാണെന്ന് ഞാൻ പഠിച്ചു. അതോടൊപ്പം ഞാൻ യോഹന്നാനെക്കുറിച്ച് വേറെ പാഠങ്ങളും പഠിച്ചു. അവൻ സത്യത്തിൽ ഒരു കാടനോ മുരടനോ കോപിഷ്ഠനോ അല്ലായിരുന്നു. സത്യത്തെ നെഞ്ചിലേറ്റിയ ഒരു ദൈവദൂതൻ. സത്യത്തിനുവേണ്ടി നിലകൊള്ളുമ്പോൾ അറിയാതെ ശബ്ദമുയരും. വാക്കുകൾക്ക് കനമേറും. കൈകളിൽ ചിലപ്പോൾ ചാട്ടവാറുകൾ ഉയർത്തേണ്ടതായി വരും. തള്ളക്കോഴി കുഞ്ഞുങ്ങളെ ആട്ടിപ്പായിക്കുന്നതുപോലെയാണ് തന്‍റെ ശിഷ്യഗണത്തെ മുഴുവനും ക്രിസ്തുവിലേക്ക് യോഹന്നാൻ നയിച്ചത്. മരണത്തെ മുന്നിൽ കണ്ടിട്ടും ഹേറോദേസിന്‍റെ മുമ്പിൽ അനീതിക്കെതിരെ അവൻ ശബ്ദമുയർത്തി. അരങ്ങൊഴിഞ്ഞിട്ടും ദൗത്യം മറക്കാത്ത യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ.

ഒരുപക്ഷേ യോഹന്നാന്റെന്‍റെ ശിരഛേദന വാർത്തയറിഞ്ഞ് വിതുമ്പിയവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയവും ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. അവളുടെ ഓർമകളിൽ അപ്പോൾ തന്‍റെ ഉദരത്തിലായിരുന്ന ക്രിസ്തുവിന്‍റെ സ്മരണകളും ആദ്യമായി ക്രിസ്തുവിനെ ഉദരത്തിൽ വഹിച്ചു നടത്തിയ യാത്രയും എലിസബത്തിനെ ശുശ്രൂഷിച്ച നാളുകളും താൻ ചുംബിച്ച യോഹന്നാന്‍റെ കവിൾത്തടങ്ങളും തെളിഞ്ഞു വന്നിരിക്കാം. മറിയം മൂന്നുമാസം താമസിച്ച് ശുശ്രൂഷ ചെയ്ത ആകെയുള്ള ഭവനമാണ് എലിസബത്തിന്‍റേത്.

ഒരുപക്ഷേ സ്‌നാപക യോഹന്നാന്‍റെ വീട്ടിൽ തന്‍റെ അമ്മ ചെയ്ത ശുശ്രൂഷകളുടെയും അവർ സ്വീകരിച്ച ദൈവകൃപകളുടെയും കേട്ടറിവുകളിൽ ആയിരിക്കാം കുരിശിൽ കിടന്നുകൊണ്ടുപോലും മറ്റൊരു യോഹന്നാനോട് ക്രിസ്തു പറയുക, ഇതാ നിന്‍റെ അമ്മ എന്ന്. അവനും അവളെ വീട്ടിലേക്ക് ആനയിക്കുന്നു.

എന്‍റെ ഓർമകളും ചിന്തകളും ശരിയാണോ എന്നറിയില്ല. എന്നിരുന്നാലും ഒരു പ്രാ ർത്ഥന: യോഹന്നാൻ, നീ യഥാർത്ഥത്തിൽ ദൈവത്തിന്‍റെ കൃപ തന്നെയാണ്. എന്തെന്നാൽ നിന്നെ ദൈവകൃപ നിറഞ്ഞവൾ കരങ്ങളിലുയർത്തിയിരുന്നു. അമ്മേ, നിന്‍റെ കരങ്ങളിൽ എന്നെയും...
 

ട്രെയിനിലെ മാതാവ്

Written by  സിസ്റ്റർ എലിസേവൂസ് എഫ്.സി.സി 
Shalom, 15 April 2013

അടുത്ത നാളിൽ ഒരു സിസ്റ്റർ പങ്കുവച്ച ഹൃദയം ത്രസിപ്പിക്കു ന്ന ജീവിതാനുഭവം കേട്ടപ്പോൾ അത് ഏറെ ശ്രദ്ധേയമായി എനിക്കു തോന്നി. അതു സിസ്റ്ററിന്‍റെ വാക്കുകളിൽ തന്നെ പറയുമ്പോൾ കൂടുതൽ ഹൃദയസ്പർശിയാകും.

പോസ്റ്റുഗ്രാജ്വേറ്റ് പഠനത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി മൂന്നുമാസത്തെ ഗവേഷണപഠനത്തിനായി ഞാനും സഹപാഠികളായ നാലു പെൺകുട്ടികളും കൂടി കുർള-നേത്രാവതി എക്‌സ്പ്രസ് ട്രെയിനിൽ ആലപ്പുഴയിൽനിന്നും മുംബൈയ്ക്കു പോകുകയായിരുന്നു. അപരിചിതമായ സ്ഥലത്തേക്കുള്ള ആ യാത്രയിൽ കൊന്ത ചൊല്ലി പ്രാർത്ഥിച്ചു പോകണമെന്നു മുൻകൂട്ടി പ്ലാൻ ചെയ്തിരുന്നതുകൊണ്ട് കൊന്ത ചൊല്ലാനറിയാത്ത അകത്തോലിക്കരായ കൂട്ടുകാരികളെ 'നന്മനിറഞ്ഞ മറിയമേ' എന്ന ജപം പഠിപ്പിച്ചിരുന്നു. സഹപാഠികളായ രണ്ടു ആൺകുട്ടികൾ ഉൾപ്പെടെ ഏഴുപേർക്ക് ഒന്നിച്ച് ആലപ്പുഴയിൽനിന്നും ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തിരുന്നു. അവർ അവരുടെ സ്ഥലത്തുനിന്നും രാത്രി മൂന്നുമണിയോടെ ട്രെയിനിൽ കയറിക്കൊള്ളാമെന്നാണു പറഞ്ഞിരുന്നത്. ഏഴു സീറ്റു ബുക്കു ചെയ്തിരുന്ന ബോഗിയിൽ ഞങ്ങൾ യാത്ര ആരംഭിച്ചു. ആദ്യം മറ്റ് ഏതാനും യാത്രക്കാർ അവിടെ വന്നിരുന്നെങ്കിലും സന്ധ്യയാകുന്നതിന് മുൻപ് അവർ പോയി. കുറെ സമയം വർത്തമാനം പറഞ്ഞിരുന്നശേഷം ഞങ്ങൾ കൊന്ത ചൊല്ലാൻ തുടങ്ങി. സമയം രാത്രിയായി. റ്റി.റ്റി.ആർ ടിക്കറ്റ് പരിശോധന കഴിഞ്ഞു പോയി. ട്രെയിൻ കേരളം വിട്ടുകഴിഞ്ഞിരുന്നു. പരിഷ്‌കൃതവേഷധാരികളായ, നെറ്റിയിൽ പൊട്ടും കൈയിൽ ചുവന്ന ചരടുമുള്ള ഏതാനും യുവാക്കൾ ചുറ്റിക്കറങ്ങി നടക്കുന്നതു കണ്ടു. ഞങ്ങൾ പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അല്പസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവരുടെ നോട്ടവും നടപ്പും അത്ര പന്തിയല്ലെന്നു തോന്നിത്തുടങ്ങി. കുറെക്കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ അഞ്ചുപേർ ഞങ്ങളുടെ ബോ ഗിയിലേക്ക് അലക്ഷ്യമായി കടന്നുവന്നു. അടുത്ത സീറ്റിലിരുന്നുകൊണ്ട് ആരാണ്, എങ്ങോട്ടു പോകുന്നു എന്നൊക്കെ ചോദിച്ചു. അത്യാവശ്യം മറുപടി പറഞ്ഞിട്ട് ഞങ്ങൾ കൊന്തചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു. മുകളിലത്തെ ഞങ്ങളുടെ ബർത്തിൽ കയറി അവർ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

സൂട്ട്‌കേസുമായി വന്ന അപരിചിത
അവിടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവരുടേതായ ഭാഷയിൽ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി. അല്പം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവർ എന്തൊക്കെയോ തിന്നുകയും അതിന്‍റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ പെൺകുട്ടികളുടെ നേരെ എറിയുകയും ചെയ്തു. അവരുടെ നോട്ടവും പെരുമാറ്റവും മ്ലേച്ഛമായി തുടങ്ങി. അപകടത്തിന്‍റെ അലാറം ഞങ്ങളുടെ ഉള്ളിൽ മുഴങ്ങി. അവരുടെ ആഭാസത്തരങ്ങൾ ഒന്നിനൊന്നിനു വർദ്ധിച്ചുവരികയാണ്. അപ്പോഴേക്കും രാത്രി പത്തുമണിയായി. ഞങ്ങൾക്കു കാണാവുന്നിടത്തെങ്ങും യാത്രക്കാരില്ല. എന്‍റെ ഹൃദയം ഭയംകൊണ്ടു പിടയുകയാണ്. പെൺകുട്ടികൾ നാലുപേരും ഞാനും തൊട്ടുതൊട്ടിരിക്കുകയാണ്. ഇരിക്കുന്നിടത്തുനിന്നും ഒന്നനങ്ങാൻപോലും എനിക്കു സാധിക്കുന്നില്ല. പെൺകുട്ടികളെ തനിച്ചാക്കിയിട്ടു എഴുന്നേല്ക്കാനോ ഒരടി മുന്നോട്ടു വയ്ക്കാനോ മനസു വന്നില്ല. കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന മറാട്ടി ഭാഷ കുറച്ച് അറിയാവുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് അവരുടെ സംസാരം കുറച്ചൊക്കെ മനസിലായി. മൂന്നു മാസത്തെ ചെലവിനായി എല്ലാവരുടെയുംകൂടിനല്ലൊരു തുകയും എന്‍റെ കൈവശമുണ്ട്. മനസിന്‍റെ വെപ്രാളത്തിലും ഞങ്ങൾ കൊന്ത ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അതുമാത്രമാണ് ഞങ്ങൾക്ക് ആശ്രയം. മുകളിൽ നിന്നും പലവിധ അപസ്വരങ്ങൾ കേൾക്കാം. ഞങ്ങൾ താഴേക്കു നോക്കിയിരുന്നു ജപമാല ചൊല്ലുകയാണ്. അടുത്ത നിമിഷം എന്താണു സംഭവിക്കുക എന്നൊരു നിശ്ചയവുമില്ലാത്ത അവസ്ഥ. ഞങ്ങൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കിയാലും ആരും കേൾക്കാത്തവിധം പെരുമഴയും തുടങ്ങി. നിസ്സഹായതയുടെ നീർക്കയങ്ങളിലേക്കു ഞങ്ങളുടെ മനസ് താഴുമ്പോൾ ഒരു സ്ത്രീതോളിൽ ബാഗും കൈയിൽ സൂട്ട്‌കേസുമൊക്കെയായി ഓടിയലച്ചു ഞങ്ങളുടെ ബോഗിയിലേക്കു വന്ന് എന്‍റെ അടുത്തിരുന്ന പെൺകുട്ടിയോടു 'മാറിയിരിക്കൂ' എന്നു പറഞ്ഞു ത ള്ളിമാറ്റിക്കൊണ്ട് എന്നോടു ചേർന്നിരുന്നു.

അവ്യക്തമായ ടിക്കറ്റ്
എന്‍റെ ഹൃദയം പിടഞ്ഞു. മുകളിലിരിക്കുന്നവരുടെ സംഘത്തിൽ പെട്ടതാണോ? എന്തിനാണിങ്ങനെ തള്ളിക്കയറി ഇരിക്കുന്നത്? ഒട്ടേറെ സംശയങ്ങൾ എന്‍റെ മനസിനെ വിഭ്രാന്തിയിലാഴ്ത്തുമ്പോൾ ആ സ്ത്രീ എന്‍റെ തോളിൽ തട്ടിത്തട്ടി ''സിസ്റ്റർ എന്തിനാ പേടിക്കുന്നത്? ഞാനല്ലേ കൂടെയുള്ളത്'' എന്നു പറഞ്ഞു. പക്ഷേ, എന്‍റെ മനസിന്‍റെ ശാന്തി വീണ്ടും നഷ്ടപ്പെടുകയാണ്. ആ സ്ത്രീയുടെ മുഖത്തേക്ക് ഒന്നു ശരിയായി നോക്കാനുള്ള ധൈര്യംപോലും എനിക്കില്ല. കുലീനത്വവും അന്തസുമുള്ള കരുത്തുറ്റ ഒരു സ്ത്രീയാണ്. വലിയ പദവിയുള്ള ഒരു രാജസ്ഥാനി സ്ത്രീയെപ്പോലെ തോന്നി. ഇവർ എവിടെനിന്നാണ് വരുന്നത്? എന്തിനാ വന്നത്... നൂറുനൂറു ചിന്തകൾ മനസിനെ മഥിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നെങ്കിലും ഒന്നും ഉരിയാടാതെ ഞങ്ങൾ കൊന്ത ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ''മലയാളിയാണോ?'' എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ ''അതെ'' എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഉടനെ അവർ മലയാളത്തിൽ സംസാരിച്ചുതുടങ്ങി. ''നിങ്ങൾ എങ്ങോട്ടാണു പോകുന്നത്? ''മുംബൈ'' എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ ''ഞാനും അങ്ങോട്ടാണ്'' എന്നുപറഞ്ഞ് അവരുടെ ടിക്കറ്റ് എടുത്തു കാണിച്ചു. അതു നോക്കാനോ കാണാനോ കഴിവില്ലാത്ത അവസ്ഥയിലായിരുന്നു ഞാൻ. ടിക്കറ്റിൽ നോക്കിയെങ്കിലും ഞാൻ ഒന്നും കണ്ടില്ല. എന്നോടു പേരു ചോദിച്ചു. അവരുടെ പേരു ചോദിച്ചപ്പോൾ രത്‌നമ്മാൾ എന്നു പറഞ്ഞു. കൂടുതലൊന്നും ചോദിക്കാനുള്ള മനസാന്നിധ്യമുണ്ടായില്ല.

മലയാളിയായ വിദേശി
ഞങ്ങളുടെ അവസ്ഥ ശരിക്കും മനസിലാക്കിയിട്ടെന്നപോലെ ''നിങ്ങൾ ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ? ഇത്രയും സമയമായിട്ടും എന്താ കഴിക്കാത്തത്? പൊതിയെടുക്ക്, ഞാൻ വെള്ളം കൊണ്ടുവരാം'' എന്നുപറഞ്ഞ് അവർ ഓടിപ്പോയി വെള്ളം കൊണ്ടുവന്നു. ഞങ്ങൾക്കു വിശപ്പും ദാഹവുമില്ല. ഉള്ളതു ഭയം മാത്രം. എങ്കിലും അല്പം ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. ബാക്കി കളയാനായി ഞാൻ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ, ''സിസ്റ്റർ അവിടെ ഇരിക്കൂ'' ഞാൻ കൊണ്ടുപോയി കളയാം എന്നുപറഞ്ഞ് എല്ലാവരുടെയും ബാക്കി ശേഖരിച്ചുകൊണ്ടുപോയി കളഞ്ഞിട്ടു വന്നു. ഇതൊക്കെ എന്തിനാണാവോ? മനസിൽ സംശയം. ഞങ്ങൾ വീണ്ടും കൊന്ത ജപിച്ചു തുടങ്ങി. ''ഇതെന്താണു സിസ്റ്ററേ?'' എന്നു ചോദിച്ച് എന്‍റെ കൈയി ൽനിന്നും കൊന്ത വാങ്ങി തിരിച്ചും മറിച്ചുമൊക്കെ നോക്കി. എന്നിട്ടു തിരിച്ചു തന്നുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു: ''ഇതു നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസം.'' പിന്നീടു കുട്ടികളുടെ പേരു ചോദിച്ചു. ശരിയായ പേരല്ല ഞാൻ പറഞ്ഞത്. പേടിച്ചും സംശയിച്ചുമാണ് അവരോടിടപെട്ടത്. അടുത്തിരുന്ന പെൺകുട്ടി അല്പം ഉറക്കം തൂങ്ങിയപ്പോൾ ആ സ്ത്രീ തന്‍റെ മടിയിലേക്ക് അവളെ ചായ്ച്ചു കിടത്തി. എനിക്കു പേടി തോന്നി. എന്തിനാണോ? ഇവർ ശത്രുവോ മിത്രമോ? അറിഞ്ഞുകൂടാ. ആത്മാർത്ഥസ്നേഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു വിശ്വാസം നേടിയശേഷം കെണിയിൽ പെടുത്തുന്നവരുടെ കഥകൾ ഏറെ കേട്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ.
വീണ്ടും സ്‌നേഹപൂർവം അവർ എന്നോടു ഫോൺനമ്പർ ചോദിച്ചു. കൊടുക്കണോ വേണ്ടയോ? ഇത്രയും സ്‌നേഹത്തോടെ, കരുതലോടെ വർത്തിക്കുന്ന സ്ഥിതിക്ക് എങ്ങനെ പറയാതിരിക്കും. പറഞ്ഞു. അവരുടെ ഫോൺ നമ്പർ തന്നു. ഞങ്ങൾ മുംബൈയിലെ ജെ.ജെ. മെഡിക്കൽ കോളജിലേക്കാണു പോകുന്നതെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ, എനിക്കു അവിടെയെല്ലാവരെയും നല്ല പരിചയമുണ്ട്. എന്തു സഹായവും ഞാൻ ചെയ്തുതരാം. ഒന്നും പേടിക്കേണ്ട എന്നു പറയുകയും ചെയ്തു. ഇത്രയുമൊക്കെയായപ്പോൾ ആ സ്ത്രീയോടു കുറേ വിശ്വാസം തോന്നിത്തുടങ്ങിയെങ്കിലും ഉള്ളു തുറക്കാൻ മടിച്ചു. ''മലയാളിയാണോ?'' എന്നു ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ ''ഞാൻ മലയാളിയും വിദേശിയുമാണ്'' എന്നവർ പറഞ്ഞു. കണ്ടാൽ മലയാളിയുടെ മട്ടൊന്നുമില്ലായിരുന്നു.

ജീവൻ തിരിച്ചുകിട്ടിയ അനുഭവം
ആ സ്ത്രീ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾത്തന്നെ മുകളിലിരുന്ന യുവാക്കളുടെ പൈശാചികഭാവവും രീതിയും മാറി. പിന്നീട് അവർ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേയില്ല. അവരുടെ സ്വകാര്യസംഭാഷണത്തിൽ മുഴുകി. ക്രമേണ രണ്ടുപേർ ഉറക്കത്തിലാണ്ടു. മൂന്നുപേർ ഇരുന്നു സംസാരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളെ ഒരുവിധം സ്വസ്ഥരാക്കിയശേഷം ആ സ്ത്രീ വളരെ ആധികാരികതയോടെ, ആജ്ഞാഭാവത്തിൽ അവരുടെ ഭാഷയിൽ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലെ പെൺകുട്ടിക്ക് അല്പം മനസിലായി. ''ഇറങ്ങിപ്പോകിനെടാ'' എന്നാണവർ പറഞ്ഞത്. ഏതായാലും അനുസരണയുള്ള പട്ടിക്കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ, ഉറങ്ങിയവരെയും തട്ടിയുണർത്തി അവർ ചാടിയിറങ്ങി സ്ഥലം വിട്ടു. അതോടെ ഞങ്ങളുടെ സംശയങ്ങളെല്ലാം അകന്നു.

ജീവൻ തിരിച്ചു കിട്ടിയ അനുഭവം.
ഈ സ്ത്രീ ഞങ്ങളെ രക്ഷിക്കാനെത്തിയവളാണെന്ന തിരിച്ചറിവ് ഞങ്ങൾക്കുണ്ടായി. വേടന്‍റെ വലയിൽപ്പെട്ട മാടപ്രാക്കളെപ്പോലെ ഭയചകിതരായി, മനസും ശരീരവും തളർന്ന്, ജീവച്ഛവംപോലെയായ ഞങ്ങളെ തൊട്ടുണർത്തി, ഒരമ്മയെപ്പോലെ ഭക്ഷണം കഴിപ്പിച്ച് മനസിൽ ആശ്വാസത്തിന്‍റെയും പ്രതീക്ഷയുടെയും തിരിനാളങ്ങൾ കൊളുത്തി, ശത്രുവലയിൽ നിന്നും ഞങ്ങളെ അത്ഭുതകരമായി മോചിപ്പിച്ച ആ സ്ത്രീയോടുള്ള സ്‌നേഹത്താലും നന്ദിയാലും ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയം തുടിച്ചു. ഇനി മനസു തുറന്നു സംസാരിക്കാം എന്നു ഞങ്ങൾ വിചാരിച്ചു. അപ്പോൾ ഒരു ഫോൺ വന്നു. ഞങ്ങളുടെകൂടെ വരാനുള്ള സഹപാഠികളായ ആൺകുട്ടികളുടെ ഫോൺ. അവർ സ്റ്റേഷനിലുണ്ട്. ഉടനെ ട്രെയിനിൽ കയറും. ഞങ്ങൾക്കു സന്തോഷമായി. ആ സ്ത്രീ ചോദിച്ചു: ''ആരാ വിളിച്ചത്?'' ഞങ്ങൾ കാര്യം പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞു: ''ഇനി നിങ്ങൾക്കു കൂട്ടുകാരായല്ലോ. ഒന്നും പേടിക്കാനില്ല. ഞാൻ പോകട്ടെ.'' എന്‍റെ തോളിൽ വാത്സല്യപൂർവം തട്ടിക്കൊണ്ട് ''സിസ്റ്റർ ഒന്നും പേടിക്കേണ്ട'' എന്നു പറഞ്ഞവർ ബാഗും സാധനങ്ങളുമായി എഴുന്നേറ്റു. നിർബന്ധപൂർവം ഞാൻ സൂട്ട്‌കേസ് എടുത്തു കൂടെയിറങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും ട്രെയിൻ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നതെന്നു ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ എന്‍റെ ഫാമിലി എസ് 7 ൽ ഉണ്ട്. അങ്ങോട്ടാണു ഞാൻ പോകുന്നതെന്നും ഭർത്താവും മകനും അവിടെ ഉണ്ടെന്നും പറഞ്ഞു. ദൈവമേ, ഭർത്താവിനെയും മകനെയും വിട്ടിട്ട് ഈ സ്ത്രീ രാത്രിയിൽ ഞങ്ങളെ തേടിയെത്തി സഹായിച്ചല്ലോ എന്നു ഞാൻ അതിശയത്തോടെ വിചാരിച്ചു. നന്ദി പറഞ്ഞതു പോരെന്നു തോന്നി ഞാൻ വീണ്ടും പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ''ഞാൻ പോട്ടെ, മുംബൈയിൽ വച്ചു കാണാം. എന്തെങ്കിലും ആവശ്യമു ണ്ടെങ്കിൽ വിളിച്ചാൽ മതി'' എന്നു പറഞ്ഞ് തിടുക്കത്തിൽ പോയി. അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളുടെ സഹപാഠികളും എത്തി. സന്തോഷത്തോടെ അവരോടൊപ്പം ട്രെയിനിലേക്കു തിരിച്ചുകയറി.

നിലവിലില്ലാത്ത നമ്പർ
ഞങ്ങളുടെ യാത്രാവിവരങ്ങൾ ചോദിച്ച അവരോട് കുറെയൊക്കെ ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു. പ്രത്യേകിച്ചും ഞങ്ങളുടെ സഹായത്തിനെത്തിയ സ്ത്രീയുടെ കാര്യം. ഞങ്ങൾ പറഞ്ഞു: ''മുംബൈയിൽ ഇറങ്ങിയാലുടൻ നമുക്ക് ആസ്ത്രീയെ കണ്ടു നന്ദി പറയണം.'' എത്ര വലിയ അപകടത്തിൽനിന്നാണ് അവർ രക്ഷിച്ചത്. ധീരസാഹസികയായ ആ നല്ല സ്ത്രീയെ കാണാൻ ആൺകുട്ടികളും വലിയ താല്പര്യം കാണിച്ചു.

ട്രെയിൻ മുംബൈയിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഞങ്ങളെല്ലാവരും ആദ്യംതന്നെ പുറത്തിറങ്ങി. എസ് 7 ബോഗിയെ ലക്ഷ്യമാക്കി ഞങ്ങൾ വേഗത്തിൽ നടന്നു. അവിടെനിന്നും ആളുകൾ ഇറങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നാലുപാടും നോക്കിയിട്ടും രത്‌നമ്മാളിനെ കാണുന്നില്ല. റ്റി.റ്റി.ആറിനെ കണ്ടു ചോദിച്ചു, ഈ ബോഗിയിൽ രത്‌നമ്മാൾ എന്നൊരു സ്ത്രീയും കുടുംബവും ഉണ്ടായിരുന്നോ? ലിസ്റ്റിൽ നോക്കിയിട്ട് അങ്ങനെ ഒരാളില്ല. മറ്റു വല്ല ബോഗിയിലുമായിരിക്കുമെന്നു പറഞ്ഞ് അയാൾ പോയി. അവസാന സ്റ്റേഷനായിരുന്നതുകൊണ്ട് ട്രെയിൻ അവിടെ കിടക്കുകയാണ്. ഞങ്ങൾ പല ബോഗിയിലെയും ലിസ്റ്റു പരിശോധിച്ചു. ഒരിടത്തും അങ്ങനെയൊരു പേരു കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.  ഫോൺ വിളിച്ചപ്പോൾ അങ്ങനെ ഒരു നമ്പർ ഇല്ലെന്നായിരുന്നു മറുപടി. ''ഇതെന്തൊരു മറിമായം'' അപ്പോൾ പെൺകുട്ടികൾ ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു: ''സിസ്റ്ററേ, അതു മാതാവായിരുന്നു, മാതാവുതന്നെ.'' എന്‍റെയും കണ്ണുകൾ തുറന്നു. ബോധം തെളിഞ്ഞു. അതു മാതാവു തന്നെയായിരുന്നു. അല്ലാതെ ഏതു സ്ത്രീയാണ് രാത്രിയിൽ ഇങ്ങനെ ഓടിക്കയറി വരിക. ഇതുപോലെയൊക്കെ സഹായിക്കുക. നമ്മൾ നിരന്തരം കൊന്തചൊല്ലുകയല്ലായിരുന്നോ? മാതാവു സഹായിക്കാൻ വന്നതാണ്, ഞങ്ങൾക്കുറപ്പായി.

സിസ്റ്ററിനെയും കൂട്ടരെയും സഹായിക്കാനെത്തിയ ആ നല്ല സ്ത്രീ മാതാവല്ലാതെ ആര്? ബുക്കു ചെ യ്ത സീറ്റിൽ ഭർത്താവിനോടും മകനോടുമൊത്തു യാത്ര ചെയ്യുന്ന ഒരു  സ്ത്രീ രാത്രിയിൽ, ട്രെയിൻ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ പെട്ടിയും സാധനങ്ങളുമായി മറ്റൊരു ബോഗിയിൽ ഓടിയെത്തുക എന്നത് യുക്തിസഹമല്ല... ഒരു സ്ത്രീയും അങ്ങനെ പോകില്ല. ആരാണ് തീർത്തും അപരിചിതരും അന്യരുമായവരോട് ഇത്ര സ്‌നേഹവാത്സല്യത്തോടെ, ധാരണയോടെ വർത്തിക്കുക. ആ സ്ത്രീ യുടെ സാന്നിധ്യം ഉണ്ടായപ്പോൾ ത്തന്നെ ആ യുവാക്കളുടെ പൈശാചികതയും ആഭാസരീതികളുമൊക്കെ അപ്രത്യക്ഷമായത് എന്തുകൊണ്ട്? അവർ അസാധാരണക്കാരിയും അജയ്യയെന്നും മനസിലാക്കിയതുകൊണ്ടാകുമല്ലോ യാതൊരു എതിർപ്പുമില്ലാതെ ആ സംഘം അതിവേഗം സ്ഥലംവിട്ടത്. മുകളിലിരുന്നവരെപ്പറ്റി സിസ്റ്റർ ഒന്നും പറയാതെ തന്നെ എല്ലാം മനസിലാക്കിയതെങ്ങനെ? യാതൊരു സങ്കോചവുമില്ലാതെ അവരോടു കാർക്കശ്യത്തോടെ സംസാരിക്കാനും ഇറക്കിവിടാനും കരുത്തുള്ള സ്ത്രീ ആരായിരിക്കും? പിശാചിന്‍റെ തല തകർത്തവളായ പരിശുദ്ധ കന്യകാമേരി തന്നെ. ആവശ്യക്കാരെ സഹായിക്കാൻ തിടുക്കത്തിൽ പോവുന്ന മേരിയെ നമുക്കറിയാം. ഇളയമ്മയായ ഏലീശാമ്മയെ ശുശ്രൂഷിക്കാൻ തിടുക്കത്തിലാണല്ലോ അവൾ പോയത് (ലൂക്കാ 1:39).

ജപമാല ചൊല്ലി സഹായം തേടുന്ന മക്കളെ എവിടെയും എപ്പോഴും എങ്ങനെയും സഹായിക്കാനും രക്ഷിക്കാനും മാതാവ് ഓടിയെത്തും. ഏവർക്കും സഹായഹസ്തം നീട്ടുന്ന, സംരക്ഷണമേകുന്ന നിത്യസഹായമാതാവിനെ നമ്മുടെ ജീവിതയാത്രയിൽ സഹയാത്രികയായി സ്വീകരിക്കാം.

My Son, you are Forgiven

Written by  Fr. Rufus Pereira
Shalom Times english, 07 August 2013

I was surprised to see this couple, the leaders of a large prayer group in the Archdiocese of Bombay, who had been knocking at my door early that morning at the retreat house in Bandra, a suburb of Mumbai. On my blank refusal to leave my 200 retreatants and accompany them to the hospital, they began to plead their case.

Their son Joseph was sick and had been undergoing medical treatment at home. But after two weeks of medication he was not getting any better. Their family doctor finally acknowledged that he could do nothing more. He was not even able to diagnose the precise nature of his sickness, which baffled him. He recommended him to be admitted to this renowned hospital, where he would be under the care of the topmost specialists of the city. But here too, after he had gone through every diagnostic testing and been administered all kinds of medicine for a further two weeks, those eminent doctors owned up that they too could do nothing more. They too were unable to diagnose the young man’s illness and hence did not know how to treat him.

After coming to know all this, Joseph felt so disheartened and dejected that he told his parents, “I must see Fr. Rufus today.” I made it clear to them, when they approached me, that I could not absent myself from the retreat even for a short time. But they kept coming back again and again, saying that their son would not take no for an answer, and pleading that I come to the hospital - however late the hour. I finally consented to come at the end of the day’s program, at about 10.30 pm. Seeing him in the ICU (intensive care unit) surrounded by all those sophisticated medical apparatus, I deduced that he must be very, very sick, and that is why he had called for me. But when I asked him, “What do you want? Why did you call me?” he answered to my great astonishment, “I want to make my confession!”

I was taken aback at first by this unusual request, since I had assumed that he had wanted me to come and pray over him for healing. Then I grew somewhat infuriated that he had dragged me all the way from the retreat in Bandra, instead of arranging for a priest in the parish where the hospital was situated to come and hear his routine confession. But on second thoughts, I cooled down and said to myself, “Perhaps, that is what he wants, and more important, what he needs.” And when he made his confession - it was a sincere and thorough confession of his whole life - I knew then that that was what he needed and therefore wanted.
I was about to leave his ICU private room, when there suddenly flashed into my mind the Gospel narrative of the healing of the paralyzed man. Whenever I refer to this Gospel incident during a retreat, I make it a point to ask the participants, “What did Jesus first say to the paralyzed man?” The unanimous answer I receive everywhere is, “Your sins are forgiven!” To their disappointment and chagrin, I tell them that this answer is equally wrong! I repeat the question, and with bated breath they wait for my answer to my own question, “The first thing that Jesus told this sick helpless creature was, ‘MY SON’.” And after a pause, I resume and tell them, “Then only did Jesus continue saying, ‘Your sins are forgiven’ (Mk 2:1-12).

For even though Jesus knew that this man was burdened by sin and needed the experience of God’s forgiveness, he also knew that he was oppressed by in a way the greater burden of guilt and needed also the assurance of God’s forgiving love. For God has sent Jesus to save the world, and NOT to condemn it (Jn 3:17).  Jesus has indeed come not just to forgive our sins, but to free us from sin’s greatest consequence, the burden of guilt.

It was therefore without the previous hesitation and with a new assurance that I returned to the sick bed. Looking up to heaven I prayed, “Lord, after you told the paralyzed man, ‘My son, your sins are forgiven’, you did not stop there; but you continued and said, ‘Get up, take up your bed, and go home’. Lord, you are the same: yesterday, today and forever. And so, in imitation of you, I am not going to stop after telling this modern paralytic, in your name and in the name of your church, ‘Your sins are forgiven’. I am going to continue and do what you did 2000 years ago, knowing fully well that what happened then will likewise happen now. I then looked down at the sick man and said, “Now that God has forgiven you your sins, I would like to pray for your physical healing too.”

It was his turn now to stare at me in surprise. He had not asked me to pray for healing before. Nor did he ask me to do so even now. It was I who took the initiative and made the suggestion. And after praying for some time, with his sister Jenny, a youth leader of the charismatic renewal in Bombay, I was so sure that what happened in the Gospel story then would happen even now, that I had the nerve to tell him, “Now move”. Before that he could not move his body, because of the intense pain. Now he moved. “Sit up”, I said. He sat up in his bed. “Get out of your bed.” He got out. “Bend over.” He bent over. “Walk about.” He walked about. Only I did not tell him, as Jesus did, “Take up your bed and go home.” For that was not his bed. And the next day he was discharged from the hospital.

About a year later, I happened to recognize Joseph as a participant of the retreat that I was giving at Vinayalaya Retreat House, Andheri, Mumbai. When at the end of my first day’s talk on God’s initiative of forgiving love and man’s response of repentance, I retold the above incident, I remarked in passing that the young man whose testimony I had related was present here for this retreat, and that if he wished to confirm or change, add to or subtract from what I had said, - he was free to do so. He got up at once, came on to the platform and facing the audience who looked at him with a sort of wonder, said only one sentence: “When I honestly repented and humbly confessed my sins to God and the Church, with the full assurance of God’s forgiving love in the Sacrament of Confession, I knew deep within myself that I was already even physically healed. - Even now I feel that there was really no need of Father having prayed over me for a physical healing”.

It is therefore through our repentance that we open ourselves to God’s forgiveness, that brings with it the experience of the warm embrace of the Father crying out with out joy, ‘My son, my daughter, was dead and is now alive.
 

ലോകാവസാനം എന്നാണ്?

Written by  ഫാ.ഹ്യൂഷേ 
കോഴിക്കോട് സോഫിയാ ബുക്‌സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'അന്തിക്രിസ്തുവിന്‍റെ ആഗമനം' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ നിന്ന്

ലോകാവസാനത്തെക്കുറിച്ചും അതിനുമുന്നോടിയായ അടയാളങ്ങളെക്കുറിച്ചും അത് എപ്പോഴാണ് സംഭവിക്കുമെന്നതിനെക്കുറിച്ചും നമുക്ക് മനസിലാക്കുക പ്രയാസമാണ്. ദൈവത്തിന്‍റെ പദ്ധതികളെ വ്യക്തമായി വ്യാഖ്യാനിക്കുക എന്നുപറയുന്നത് മനുഷ്യന്‍റെ പരിമിതമായ ബുദ്ധിക്ക് സാധ്യമായ കാര്യമല്ല. ''ഏത് ഉപദേശകൻ അവിടുത്തേയ്ക്ക് പ്രബോധനം നല്കി'' എന്ന് ഏശയ്യാ പ്രവാചകൻ (40:13) ചോദിക്കുന്നു.

ലോകത്തിന്‍റെ അവസാനം എന്നാണ് സംഭവിക്കുക എന്ന ചോദ്യത്തിന് ഈശോ തന്‍റെ ശിഷ്യൻമാർക്ക് വളരെ വ്യക്തമായി നല്കുന്ന ഉത്തരമിതാണ്; ''ആ ദിവസത്തെക്കുറിച്ചോ മണിക്കൂറിനെക്കുറിച്ചോ പിതാവിനല്ലാതെ മറ്റാർക്കും, സ്വർഗത്തിലെ ദൂതൻമാർക്കോ പുത്രനുപോലുമോ അറിഞ്ഞുകൂടാ'' (മത്താ. 24:36).

നമ്മുടെ മരണം എപ്പോഴാണ് സംഭവിക്കുന്നത് എന്ന് നമു ക്ക് അറിയാത്തതുപോലെ അത്രയും രഹസ്യമായി ലോകാവസാനത്തിന്‍റെ സമയവും സൂക്ഷിക്കപ്പെടാൻ ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
ആ സമയത്തെക്കുറിച്ച് വ്യക്തമായ സൂചനകൾ ലഭിക്കുവാൻ നാം ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ പ്രഭാഷകൻ നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു; ''നിന്നെ ഏൽപിച്ചതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുക; നിഗൂഢമായത് നിനക്കാവശ്യമില്ല'' (3:22). സ്വന്തം മരണത്തിനുവേണ്ടി ഭയമെന്യേ ഒരുങ്ങിയിരിക്കുന്നവക്ക് ലോകാവസാനത്തെയും ഭയക്കേണ്ടതില്ല. മാത്രമല്ല ദൈവം തന്‍റെ പദ്ധതിയിൽ ഇക്കാര്യം രഹസ്യമാക്കിയിരിക്കുന്നതിന് പല നന്മകളുമുണ്ട്. ഭയാനകവും സകലതും മാറ്റിമറിക്കുന്നതുമായ ആ ദിവസത്തെക്കുറിച്ചുളള വ്യക്തമായ അറിവ് ഉളളിൽ ഭയം ജനിപ്പിക്കുന്നതിനും എല്ലാം സംഭവിക്കുന്നതിന് അൽപം മുൻപ് മാത്രം ഒരുങ്ങിയാൽ മതി എന്ന തെറ്റായ ചിന്തയ്ക്കും ഇടം നല്കുമെന്നല്ലാതെ മറ്റ് ഗുണമൊന്നും ചെയ്യുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

ലോകാവസാനത്തെക്കുറിച്ചുളള ഊഹങ്ങൾ എക്കാലത്തും സംഭവിച്ചിട്ടുളളതുപോലെ തെസലോനിക്കാക്കാരുടെയിടയിലും ഗുരുതരമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾക്ക് കാരണമായി എന്ന് നാം വായിക്കുന്നു. ''കർത്താവിന്‍റെ ദിവസം വന്നുകഴിഞ്ഞുവെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്ന പ്രവചനത്താലോ പ്രസംഗത്താലോ ഞങ്ങളുടേതെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്ന ലേഖനത്താലോ നിങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് ചഞ്ചലചിത്തരും അസ്വസ്ഥരുമാകരുത്. ആരും നിങ്ങളെ ഒരു വിധത്തിലും വഞ്ചിക്കാതിരിക്കട്ടെ'' (2 തെസ. 2:1-3).

എ.ഡി. 1000 ൽ വെളിപാടുപുസ്തകത്തിൽ നല്കിയിരിക്കുന്ന (20:2-15) പ്രവചനങ്ങളെക്കുറിച്ച് തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനങ്ങളുമായി വന്ന ചില മതവിരോധികൾ ലോകാവസാനം സമീപിച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് പ്രഘോഷിച്ച് വിശ്വാസികളെ വഴിതെറ്റിച്ചതായി ചരിത്രം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്.

തിരുവചനങ്ങളിൽ നല്കിയിരിക്കുന്ന പ്രവചനങ്ങളിൽ നിന്ന് സാത്താൻ ധാരാളം ഫലം കൊയ്യുന്നുണ്ട്. കാരണം തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ നല്കപ്പെടുകയും അങ്ങനെ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടവ സംഭവിക്കാതിരിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ യഥാർത്ഥ വ്യാ ഖ്യാനങ്ങൾക്കുപോലും പ്രസക്തി നഷ്ടപ്പെടുകയും തിരുവചനത്തിൽ നല്കിയിരിക്കുന്ന മുഴുവൻ പ്രവചനങ്ങളെയും അവിശ്വസിക്കുന്നതിനും പ്രാധാന്യമില്ലാത്തവയായി തളളിക്കളയുന്നതിനും അത് കാരണമാവുകയും ചെയ്യുന്നു.

വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിൻ ഇതിനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നതിപ്രകാരമാണ്; ''ക്രിസ്തുവിന്‍റെ രണ്ടാമത്തെ ആഗമനത്തെക്കുറിച്ച് വിവേചനാരഹിതമായി പ്രഘോഷിക്കുന്നവന് തെറ്റുപറ്റുന്നു. കാരണം ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ആഗമനസമയം വ്യക്തമാക്കിക്കഴിഞ്ഞ് അവൻ പ്രസ്തുത സമയത്ത് വരുന്നില്ലെങ്കിൽ, പ്രവചിക്കപ്പെട്ട സമയം തെറ്റിയിരിക്കും എന്ന അനുമാനത്തിലേക്കാവില്ല വിശ്വാസികൾ നയിക്കപ്പെടുക. മറിച്ച്, അവിടുത്തെ രണ്ടാമത്തെ ആഗമനം ഉ ണ്ടാകുകയില്ല എന്ന കാഴ്ചപ്പാടിലേക്കും പ്രവചനങ്ങളെല്ലാം തെറ്റാണ് എന്ന അനുമാനത്തിലേക്കുമാവും. ഇത് വിശ്വാസജീവിതത്തിൽ ഗുരുതരമായ വീഴ്ചകൾക്ക് കാരണമാവുകതന്നെ ചെയ്യും.''

സഭാപിതാക്കൻമാരിൽ ചിലരുടെ ലോകാവസാനത്തെക്കുറിച്ചുളള കാഴ്ചപ്പാടുകളും വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ നല്കിയിരിക്കുന്ന വെളിപാടുകളും തമ്മിൽ വൈരുദ്ധ്യമുളളതായി ചിലപ്പോൾ നമുക്ക് തോന്നാം. അവരുടെ വാക്കുകളും ലോക ചരിത്രത്തിന്‍റെ മാനദണ്ഡങ്ങളുമനുസരിച്ച് ലോകാവസാനം വളരെ മുൻപ് തന്നെ സംഭവിക്കേണ്ടതായിരുന്നു.

പഴയനിയമത്തിലെ പ്രവാചകൻമാർ യുഗാന്ത്യം അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നതായി പല ഭാഗങ്ങളിലും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ''കർത്താവിന്‍റെ മഹാദിനം അടുത്തിരിക്കുന്നു. അതിവേഗം അത് അടുത്തുവരുന്നു'' എന്ന് സെഫാനിയ (1:14) പ്രവാചകനും, ''ഇതാ അവസാനം അടുത്തു. ഇതാ, അത് എത്തിക്കഴിഞ്ഞു'' എന്ന് എസക്കിയേൽ (7:6) പ്രവാചകനും എഴുതുന്നു. ''സകലത്തിന്‍റെ യും അവസാനം സമീപിച്ചിരിക്കുന്നു'' എന്ന് വിശുദ്ധ പത്രോസിന്‍റെ ഒന്നാം (4:7) ലേഖനത്തിലും, ''ഇത് അവസാന മണിക്കൂറാണ്. അന്തിക്രിസ്തു വരുന്നു എന്ന് നിങ്ങൾ കേട്ടിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഇത് അവസാന മണിക്കൂറാണെന്ന് അതിൽ നിന്ന് നമുക്കറിയാം'' എന്ന് യോഹന്നാന്‍റെ ഒന്നാം ലേഖനത്തിലും (2:18) നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. ഈശോയുടെ വാക്കുകൾ തന്നെ ഇവിടെ സ്മരിക്കാവുന്നതാണ്; ''ഇതെല്ലാം സംഭവിക്കുന്നതുവരെ ഈ തലമുറ കടന്നുപോവുകയില്ല'' (മത്താ. 24:34, ലൂക്ക. 21:32).

പൗരസ്ത്യ സാമ്രാജ്യത്തിന്‍റെ അധ:പതനവും അതിനോടനുബന്ധിച്ച കലാപങ്ങളും ദർശിച്ച് ലോകാവസാനത്തിന്‍റെ അടയാളങ്ങളാണതെന്ന് മഹാനായ വിശുദ്ധ ഗ്രിഗറി പറഞ്ഞിരുന്നു. അവസാന നാളുകളിലെ സംഭവങ്ങൾക്കാണ് താൻ സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നതെന്ന് വിശുദ്ധ അമ്പ്രോസും എഴുതി. ആര്യൻ പാഷണ്ഡതകളും അതിനോടനുബന്ധിച്ച പീഡനങ്ങളുമുണ്ടായപ്പോൾ അത് അവസാനത്തെ പരീക്ഷണമാണെന്ന് വിശുദ്ധ ഹിലാരിയും സൂചന നല്കി. വിശുദ്ധ സിപ്രിയൻ വളരെ വ്യക്തമായി തന്‍റെ പുസ്തകത്തിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നു; 'പീഡനങ്ങളുടെ കാലം നമ്മുടെ മേൽ ആഗതമായിരിക്കുന്നു. അന്തിക്രിസ്തുവിന്‍റെ കാലം സമീപിച്ചിരിക്കുന്നു. യുദ്ധസജ്ജരായി നമുക്ക് നമ്മെത്തന്നെ ഒരുക്കാം.'

തിരുവചനങ്ങളും ചരിത്രത്തിൽ യഥാർത്ഥത്തിൽ സംഭവിച്ചതും സഭാപിതാക്കൻമാരുടെ പഠനങ്ങളും കൂട്ടിയോജിപ്പിക്കുക എന്നത് പ്രയാസകരമായ കാര്യമാണ്. യോഹന്നാൻ പ്രതിപാദിച്ച അവസാന മണിക്കൂർ ആരംഭിച്ചിട്ട് ഇന്ന് രണ്ടായിരത്തോളം വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു. പിതാക്കൻമാരുടെ വാക്കുകൾക്കതീതമായി ലോകം ഇന്നും നിലനിൽക്കുന്നു. തിരുവചനങ്ങളിലെ പ്രവചനങ്ങൾ അവിശ്വസിക്കുന്നതിനും  സഭാപിതാക്കൻമാരെ തെറ്റുപറ്റിയവർ എന്ന് മുദ്രകുത്തുന്നതിനും ഇത് കാരണമാവില്ലേ? അങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത് തിന്മയാണെന്ന് തിരുവചനങ്ങൾത്തന്നെ നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

''ദൈവം തന്‍റെ വചനങ്ങളിൽ എന്നും വിശ്വസ്തനാണ് ''(സങ്കീ. 144:13). അവിടുന്ന് വീണ്ടും ഇത് ഉറപ്പിച്ചുപറയുന്നു; ''ആകാശവും ഭൂമിയും കടന്നുപോ കും, എന്നാൽ എന്‍റെ വചനങ്ങൾ കടന്നുപോവുകയില്ല'' (മത്താ. 24:35). വിശുദ്ധ പത്രോസിന്‍റെ വാക്കുകൾ ഇക്കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് കൂടുതൽ വ്യക്തത നമുക്ക് നല്കുന്നുണ്ട്; ആദ്യം തന്നെ നിങ്ങൾ ഇത് മനസിലാക്കണം: ''അധമവികാരങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെട്ടു ജീവിക്കുന്ന നിന്ദകർ നിങ്ങളെ പരിഹസിച്ചുകൊണ്ട് അവസാനനാളുകളിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും. അവർ പറയും; അവന്‍റെ പ്രത്യാഗമനത്തെക്കുറിച്ചുളള വാഗ്ദാനം എവിടെ? എന്തെന്നാൽ പിതാക്കൻമാർ നിദ്രപ്രാപിച്ച നാൾ മുതൽ സകലകാര്യങ്ങളും സൃഷ്ടിയുടെ ആരംഭത്തിലുണ്ടായിരുന്ന സ്ഥിതിയിൽത്തന്നെ തുടരുന്നല്ലോ... പ്രിയപ്പെട്ടവരെ, കർത്താവിന്‍റെ മുമ്പിൽ ഒരു ദിവസം ആയിരം വർഷങ്ങൾ പോലെയും ആയിരം വർഷങ്ങൾ ഒരു ദിവസം പോലെയുമാണ് എന്ന കാര്യം നിങ്ങൾ വിസ്മരിക്കരുത്. കാലവിളംബത്തെക്കുറിച്ച് ചിലർ വിചാരിക്കുന്നതുപോലെ, കർത്താവു തന്‍റെ വാഗ്ദാനം പാലിക്കുന്നതിൽ താമസം വരുത്തുന്നില്ല. ആരും നശിച്ചുപോകാതെ എല്ലാവരും അനുതപിക്കണമെന്ന് അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നതുകൊണ്ട് നിങ്ങളോട് ദീർഘക്ഷമകാണിക്കുന്നുവെന്നേയുളളൂ'' (2 പത്രോ. 3:3-9).

ലോകം കാത്തിരുന്ന കർത്താവിന്‍റെ ഒന്നാമത്തെ ആഗമനം തികച്ചും നല്ലതും അനിവാര്യവുമായിട്ടുകൂടി പ്രവചനങ്ങളിൽ വ്യക്തമാക്കിയതിനെക്കാൾ ഏകദേശം നാലായിരം വർഷങ്ങൾക്കുശേഷമാണ് സംഭവിച്ചത് എന്ന് നാം മനസിലാക്കണം. രണ്ടാമത്തെ ആഗമനത്തെക്കുറിച്ചെന്നതുപോലെതന്നെയുളള പ്രവചനങ്ങൾ ആദ്യത്തെ ആഗമനത്തിനും നല്കപ്പെട്ടിരുന്നു. 'ഇതാ അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു' എന്നു പറഞ്ഞ് ഏശയ്യ പ്രവാചകൻ നടത്തിയ പ്രവചനങ്ങളും 'അൽപസമയത്തിനുളളിൽ' എന്നു പറഞ്ഞ് ഹഗ്ഗായി പ്രവാചകൻ പ്രവചിച്ചവയും സംഭവിച്ചത് ഏകദേശം എഴുനൂറുവർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷമാണെന്നും നമുക്ക് ചരിത്രം പരിശോധിച്ചാൽ കാണുവാൻ സാധിക്കും.

സഭാപിതാക്കൻമാർ യുഗാന്ത്യത്തെക്കുറിച്ച് നടത്തിയ പരാമർശങ്ങൾ തികച്ചും സത്യമായിരുന്നു. അവർ ദർശിച്ച പീഡനത്തിന്‍റെയും വേദനയുടെയും രംഗങ്ങൾ യുഗാന്ത്യത്തിന്‍റെ അടയാളങ്ങൾ തന്നെയായിരുന്നു. വിശ്വാസികളുടെ പ്രത്യാശയെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി യഥാർത്ഥ ലക്ഷ്യം എടുത്തുകാണിക്കുന്നതിൽ എന്താണ് തെറ്റുളളത്. മരണകരമായ ഒരു അസുഖത്തിന് സാധ്യമായ എല്ലാ പ്രതിവിധികളും പരീക്ഷിക്കുവാനും പ്രയോഗിക്കുവാനും വൈദ്യൻമാർ തയ്യാറാകാറുണ്ടല്ലോ. അതിനാൽത്തന്നെ യുഗാന്ത്യത്തെക്കുറിച്ച് പ്രവചനങ്ങൾ നടത്തിയ സഭാപിതാക്ക ൻമാർക്ക് തെറ്റുപറ്റിയെന്നോ, അവർ വിവേകരഹിതരായി പ്രവർത്തിച്ചുവെന്നോ നമുക്ക് പറയാനാവില്ല. കാലത്തിന്‍റെ അടയാളങ്ങളെ അവർ വിവേചിക്കുകയും സകലതും ക്രമപ്പെടുന്നതിനുവേണ്ടി അവർ തീക്ഷ്ണമായി പ്രാർത്ഥിക്കുകയും മാധ്യസ്ഥം വഹിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നിരിക്കണം.
 
യുഗാന്ത്യത്തിന്‍റെ മുന്നോടികളിൽ ചിലത് അടയാളങ്ങളാണ്. ഇവയിൽ പെടുന്നവയാണ് അതികഠോരമായ പീഡനങ്ങളും വിശ്വാസത്യാഗവും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവയുടെ സ്ഫുരണങ്ങൾ എക്കാലത്തും പ്രത്യക്ഷപ്പെടാവുന്നവയാണ്. എന്നാൽ ലോകം മുഴുവൻ സുവിശേഷം പ്രസംഗിക്കപ്പെടും, അന്തിക്രിസ്തു പ്രത്യക്ഷപ്പെടും എന്നിങ്ങനെയുളളവ യുഗാന്ത്യത്തിന്‍റെ സ്വഭാവവുമായി ബന്ധമുളളവയാണ്. അടയാളങ്ങളൊന്നും യുഗാന്ത്യത്തെ നിശ്ചയിക്കുന്നവയല്ല, മറിച്ച് സൂചിപ്പിക്കുന്നവയാണ്.

നാലുതരത്തിലുളള അടയാളങ്ങൾ നമുക്കിവിടെ കാണുവാൻ സാധിക്കും. 
 
1. നിത്യമായ പീഡനങ്ങൾ: ''ഇവയ്‌ക്കെല്ലാം മുമ്പ് അവർ നിങ്ങളെ പിടികൂടുകയും പീഡിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. അവരുടെ സിനഗോഗുകളിലും കാരാഗൃഹങ്ങളിലും നിങ്ങളെ ഏൽ പിച്ചുകൊടുക്കും. എന്‍റെ നാമത്തെപ്രതി രാജാക്കൻമാരുടെയും ദേശാധിപതികളുടെയും മുമ്പിൽ അവർ നിങ്ങളെ കൊണ്ടുചെല്ലും... അവർ നിങ്ങളിൽ ചിലരെ കൊല്ലുകയും ചെയ്യും. എന്‍റെ നാമം നിമിത്തം നിങ്ങളെ എല്ലാവരും ദ്വേഷിക്കും'' (ലൂക്കാ 21:12-17).
ഈ പ്രവചനം സഭയുടെ ആരംഭം മുതൽ പൂർത്തിയായിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. അന്തിക്രിസ്തുവിന്‍റെ ആഗമനത്തോടുകൂടി ഇതിന്‍റെ സമാപ്തിയാവും.
2. സഭയ്ക്കുളളിലുളള വേദനകൾ: യേശു പറഞ്ഞു: ''ആരും നിങ്ങളെ വഴിതെറ്റിക്കാതിരിക്കാൻ സൂക്ഷിച്ചുകൊളളുവിൻ. പലരും എന്‍റെ നാമത്തിൽ വന്ന്, ഞാൻ ക്രിസ്തുവാണ് എന്ന് പറയുകയും അനേകരെ വഴിതെറ്റിക്കുകയും ചെയ്യും'' (മത്താ. 24:4).
സഭയ്ക്കുളളിൽ പല പാഷണ്ഡതകളും വിഭജനങ്ങളും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ കൂടുതൽ കഠിനമായ ഒന്ന് വരാനിരിക്കുന്നതേയുളളൂ.

3. രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുളള മഹായുദ്ധങ്ങൾ: ''നിങ്ങൾ യുദ്ധങ്ങളെപ്പറ്റി കേൾക്കും. അവയെപ്പറ്റിയുളള കിംവദന്തികളും...ജനം ജനത്തിനെതിരായും രാജ്യം രാജ്യത്തിനെതിരായും ഉണർന്നെഴുന്നേൽക്കും'' (മത്താ. 24:6-7).
നിരന്തരമായ യുദ്ധങ്ങൾക്ക് ചരിത്രം സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. അന്തിക്രിസ്തു നടത്തുന്ന ഭയാനകമായ യുദ്ധങ്ങളോടുകൂടി അതിനും അവസാനമാകും.
4. പ്രപഞ്ചശക്തികൾ ഇളകും: ''ക്ഷാമങ്ങളും ഭൂകമ്പങ്ങളും പല സ്ഥലങ്ങളിലും ഉണ്ടാകും'' (മത്താ. 24:7). ആകാശത്തിലും ഭൂമിയിലും അത്ഭുതകരങ്ങളായ അടയാളങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടും.
നമ്മുടെ നാഥന്‍റെ പ്രവചനങ്ങളെല്ലാം ചരിത്രത്തിൽ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇത്തരത്തിലുളള വേദനകൾ അവസാനനാളുകളിൽ അതിന്‍റെ അത്യുച്ചിയിലെത്തും. മനുഷ്യന് അസഹ്യമായ വേദനകളുടെ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ അവസാനനാളുകളിൽ നേരിടേണ്ടതായി വരും.
ഇത്തരത്തിലുളള അടയാളങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുമ്പോൾ നാം വിശ്വാസത്തിന്‍റെ കണ്ണുകളുയർത്തി അവയെ വീക്ഷിക്കണം. സകലതും സംഭവിക്കുമ്പോഴും ഈശോ പറയുന്നു: ''ഇതെല്ലാം ഈറ്റുനോവിന്‍റെ ആരംഭം മാത്രമാണ്'' (മത്താ. 24:8). എന്നാൽ ഈറ്റുനോവിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതോടുകൂടി ''നീചൻമാർക്കെതിരെ യുദ്ധം ചെയ്യാൻ സൃഷ്ടിമുഴുവൻ കർത്താവിന്റെ പക്ഷത്ത് അണിനിരക്കും'' (ജ്ഞാനം 5:20).

ഇതിൽക്കൂടുതൽ വ്യക്തമായി എപ്പോഴാണ് ലോകാവസാനം സംഭവിക്കുക എന്നതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാനാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ആറായിരം വർഷങ്ങളാണ് ഭൂമുഖത്തിന്‍റെ കാലാവധി എന്ന് ചില സഭാപിതാക്കൻമാരും ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞരും അനുമാനിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് നാമെന്താണ് പറയുക. വിശുദ്ധ ജസ്റ്റിൻ, വിശുദ്ധ ഐറീൻ, വിശുദ്ധ ഹിലാരി, വിശുദ്ധ ജെറോം എന്നിവർ ഈ അഭിപ്രായത്തോട് യോജിക്കുന്നവരാണ്. ആറു  ദിവസം കൊണ്ട് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ലോകം നശിപ്പിക്കുവാനും ആറു ദിവസങ്ങൾ എടുക്കും എന്നവർ വാദിക്കുന്നു. പത്രോസ് ശ്ലീഹാ തന്‍റെ ലേഖനത്തിൽ 'കർത്താവിന് ഒരു ദിവസം ആയിരം വർഷങ്ങൾ പോലെയാണ്' എന്ന് രേഖപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടല്ലോ. വിശുദ്ധ അഗസ്റ്റിനും, ദൈവശാസ്ത്രജ്ഞൻമാരിൽ ബെല്ലർമീനും  ഈ പഠനത്തോട് യോജിക്കുന്നു. എന്നാൽ വിശുദ്ധ അമ്പ്രോസും മറ്റ് പല സഭാപിതാക്കൻമാരും ഇതിന് മതിയായ പ്രാധാന്യം നല്കുന്നില്ല.

കണക്കുകളിലൂടെയും ഊഹങ്ങളിലൂടെയും അന്തിക്രിസ്തുവിന്‍റെയും യുഗാന്ത്യത്തിന്‍റെയും വർഷവും തിയതിയും നിശ്ചയിക്കുന്നത് അനുകരണീയമായ കാര്യമല്ല. കർത്താവിന്‍റെ പ്രത്യാഗമനത്തെക്കുറിച്ച് നാം മനസിലാക്കേണ്ടത് ഇതു മാത്രമാണ്; ''കർത്താവിന്‍റെ ദിനം കളളനെപ്പോലെ വരും'' (2 പത്രോ. 3:10). ''ആ ദിവസത്തെക്കുറിച്ചോ, മണിക്കൂറിനെക്കുറിച്ചോ, ആർക്കും അറിയില്ല''(മത്താ. 24:36). തീർച്ചയുളള ഒരു വസ്തുത, കർത്താവിന്‍റെ ദിവസം ആഗതമാകും എന്നുളളത് മാത്രമാണ്. പഴനിയമ പ്രവാചകൻമാരും വെളിപാടുപുസ്തകവും വളരെ വ്യക്തമായി ഇക്കാര്യങ്ങൾ വിവരിക്കുന്നുണ്ട്.

അവസാനമായി രണ്ടുകാര്യങ്ങളാണ് നാം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടത്; അന്തിക്രിസ്തുവിന്‍റെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടലിനെയും ഈശോയുടെ രണ്ടാം വരവിനെയും ഒരു തരത്തിലും നിഷേധിക്കുവാൻ തിരുവചനപഠനങ്ങളുടെയും സഭാപഠനങ്ങളുടെയും വെളിച്ചത്തിൽ നമുക്ക് സാധിക്കുകയില്ല. രണ്ടാമത്, അവയുടെ സമയവും ദിവസവും കൃത്യതയോടെ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നതിൽ നിന്നും നാം പിന്മാറണം. നമ്മുടെ കർത്താവ് നല്കിയ ഉപമയിലെ വിവേകമതികളായ കന്യകമാരെപ്പോലെ എപ്പോഴും മണവാളന്‍റെ ആഗമനത്തെ കാത്തിരിക്കുക എന്നതാണ് ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ ഉത്തരവാദിത്വം.