അങ്ങയുടെ തിരുവിഷ്ടംസ്വർഗത്തിലെപ്പോലെ ഭൂമിയിലുമാകണമേ

Shalom Times, 06 September 2013
Written by  ടോബി മണിമലേത്ത് 

പറുദീസയിൽ ദൈവം മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചത് സ്വർഗോന്മുഖനായിട്ടാണ്. ദൈവത്തിന്റെ വാക്കുകേൾക്കാതെ അനുസരണക്കേടു കാട്ടി മനുഷ്യൻ പാപം ചെയ്തു. മാമ്മോദീസയിലൂടെ ക്രിസ്തുവിന്റെ യോഗ്യതകളാൽ നാം വീണ്ടും സ്വർഗോന്മുഖരാകുന്നെങ്കിലും, തിന്മയിലേക്കുള്ള ചായ്‌വ് ഇന്നും മനുഷ്യനിലുണ്ട്. അതിനെ പോരാടി തോ ല്പിക്കേണ്ടത് നാം തന്നെയാണ്. അതിനായി പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ സഹായം നമുക്ക് വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമെന്താണ്? ഒന്നാമത്, ദൈവത്തിന്റെ പരിശുദ്ധിയും മഹത്വവും നമ്മിലൂടെ വെളിപ്പെടണം. രണ്ട്, സഹോദരരുടെ രക്ഷ നമ്മിലൂടെ പൂർ ത്തിയാകണം.
ആരെങ്കിലും എന്നെ അനുഗമിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ 'സ്വയം പരിത്യജിച്ച്' തന്റെ കുരിശുമെടുത്ത് എന്നെ അനുഗമിക്കട്ടെ എന്നാണ് വചനം പറയുന്നത്. ക്രിസ്തുവിനെ അനുഗമിക്കാൻ അനേകർ തയാറാകാറുണ്ട്. പക്ഷേ പാതിവഴിയിൽ പരാജയപ്പെടുന്നതിന്റെ കാരണം ആദ്യത്തെ വ്യവസ്ഥ പാലിക്കുന്നില്ല എന്നതു തന്നെയാണ്. സ്വയം പരിത്യജിക്കാതെ സർവ സ്വാർത്ഥതയോടും കൂടി യേശുവിനെ പിൻചെല്ലുവാൻ ഇറങ്ങും. കുരിശെടുക്കാൻ വയ്യാതെ നാം വഴിയിൽ തളർന്നുവീഴുകയും ചെയ്യും. സ്വന്തം കുരിശുകൾ വഹിക്കാനുള്ള ശക്തി നമുക്ക് നല്കുന്നത് സ്വയംപരിത്യാഗമാണ്. ഈ സത്യം തിരിച്ചറിയുകയും ജീവിതത്തിൽ പ്രാവർത്തികമാക്കുകയും ചെയ്യാതെ യേശുവിനെ അനുഗമിച്ചാൽ നാം തളർന്നുപോകും. സ്വയം പരിത്യജിച്ചവന് കുരിശ് വേദനിക്കില്ല. മരിച്ചവന് എവിടെയാണ് ദുഖവും ഭാരവും... അവനെന്ത് പരിഭവം, പരാതി. ക്രിസ്തുവിനെപ്രതി മരിച്ചവരായിരിക്കുക, സ്വയത്തിനും സ്വാർത്ഥതയ്ക്കും. രണ്ട് അനുഗ്രഹങ്ങളാണ് നല്കപ്പെടുക, ഈ ലോകത്തിൽ പീഡനങ്ങളും വരാനിരിക്കുന്ന കാലത്ത് നിത്യജീവനും.

'നിത്യജീവൻ പ്രാപിക്കാൻ ഞാൻ എന്തു നന്മയാണു പ്രവർത്തിക്കേ ണ്ടത്?' എന്ന ചോദ്യവുമായി ഒരു യുവാവ് യേശുവിനെ സമീപിച്ചു. (മത്താ. 19:16). ചർച്ചകൾക്കൊടുവിൽ ക്രിസ്തു അവന്റെ കുറവ് കണ്ടുപിടിച്ചു, ''നീ പൂർണനാകാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കിൽ, പോയി നിനക്കുള്ളതെല്ലാം വിറ്റ് ദരിദ്രർക്ക് കൊടുക്കുക. അപ്പോൾ സ്വർഗത്തിൽ നിനക്ക് നിക്ഷേപമുണ്ടാകും. പിന്നെ വന്ന് എന്നെ അനുഗമിക്കുക'' (മത്താ. 16:21).   യേശുവിന് തെറ്റിയില്ല. യുവാവ് സങ്കടത്തോടെ തിരിച്ചുപോയി. ക്രിസ്തു അഭിലഷിക്കുന്നത് പൂർണമായ പിൻചെല്ലലാണ്. അവിടെ യാതൊന്നും പിന്നോട്ട് വലിക്കാൻ പാടില്ല. ''കലപ്പയിൽ കൈവച്ചിട്ടു പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കുന്ന ഒരുവനും സ്വർഗരാജ്യത്തിനു യോഗ്യനല്ല'' (ലൂക്കാ. 9:62).

ഏലിയാ പ്രവാചകനെ അനുഗമിക്കാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ ഏലീഷാ പ്രവാചകൻ സ്വന്തം കലപ്പ കത്തിച്ചുകളഞ്ഞു, കാളയെ കൊന്നു (1 രാജാ.19:21).  ഇനി ഒരു തിരിച്ചുപോക്കില്ലെന്ന് ഏലീഷാ മനസിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. അങ്ങനെ അനുഗമിച്ചതുകൊണ്ട് ഏലിയായുടെ ഇരട്ടിപ്പങ്ക് അഭിഷേകവുമായിട്ടാണ് ഏലീഷാ ശുശ്രൂഷ ചെയ്യുന്നത്. പത്രോസിനെപ്പോലെ വലയും വള്ളവും ഒളിച്ച് സൂക്ഷിക്കുന്നവർക്ക് അബദ്ധം പറ്റും. പൂർണമനസോടെ ശുശ്രൂഷ ചെയ്യുന്നില്ലെങ്കിൽ പരാജയം ഉറപ്പാണ് എന്നുള്ളത് തന്നെയാണ് കാരണം. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ പ്രസക്തിയില്ല.

ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുക
''കർത്താവേ, കർത്താവേ എന്ന് എന്നോടു വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുന്നവനല്ല, എന്റെ സ്വർഗസ്ഥനായ പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടം നിറവേറ്റുന്നവനാണ്, സ്വർഗരാജ്യത്തിൽ പ്രവേശിക്കുന്നത്'' (മത്താ. 7:21). ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുന്നതാണ് പ്രാർത്ഥിക്കുക മാത്രം ചെയ്യുന്നതിനെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠം. ഡോമിനിക് സാവിയോ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. റെക്ടറച്ചൻ വന്നു ചോദിച്ചു, 'ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ മരിക്കുവാൻ പോകുകയാണെങ്കിൽ എന്തുചെയ്യും?' പലരും പല ഉത്തരങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ചിലർ കുമ്പസാരിക്കാൻ പോകും, മറ്റു ചിലർ വീട്ടിലേക്ക് ഓടും, മാതാപിതാക്കളെയും സഹോദരങ്ങളെയും കാണും എന്നൊക്കെ. ഡോമിനിക് സാവിയോയുടെ ഊഴം വന്നപ്പോൾ പറഞ്ഞു, 'ഞാൻ ഇപ്പോൾ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതുപോലെ കളിക്കും. കാരണം, അതാണ് കളിക്കേണ്ട സമയത്ത് എന്നിൽനിന്ന് ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നത്.'

എല്ലാ സമയത്തും നാം ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പ്രവൃത്തി ദൈവഹിതമാണെന്ന് പറയാൻ നമുക്ക് കഴിയുമോ? മരണം മുന്നിൽക്കാണുമ്പോൾ നല്ലവരാകുവാൻ ഓടുന്നവരാണ് മിക്കവരും. ദൈവഹിതം മാത്രം നിറവേറ്റുന്നവർ മരണത്തെ പേടിക്കേണ്ടതില്ല. മരിക്കുമെന്ന അവസ്ഥ വരുമ്പോഴാണ് ജീവിതത്തിൽ പ്രധാനപ്പെട്ടതെന്ന് കരുതുന്ന കാര്യങ്ങളിലേക്ക് കടക്കുന്നതെങ്കിൽ നാം സ്വർഗരാജ്യത്തിൽനിന്ന് എത്രയോ അകലെയാണ്.

ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുക എല്ലായ്‌പ്പോഴും അത്ര സുഖമുള്ള കാര്യമാകണമെന്നില്ല. മറിയത്തിന്റെ ജീവിതമെടുക്കുക. വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചിരുന്ന പെൺകുട്ടി ഗർഭിണിയാണെന്നുള്ള വാർത്ത. കല്ലെറിഞ്ഞ് കൊല്ലപ്പെടേണ്ട കുറ്റമാണ്. അവൾ തെറ്റൊന്നും ചെയ്തിട്ടുമില്ല. പ്രതിശ്രുത വരനും കുടുംബാംഗങ്ങളും നാട്ടുകാരും എന്തു വിചാരിക്കുമെന്ന് അവൾ കരുതിയില്ല. ദൈവം എന്ത് ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം നോക്കി. യഹൂദനിയമമൊക്കെ നല്ലവണ്ണം അറിയാമായിരുന്ന അവൾക്ക് വേണമെങ്കിൽ മാലാഖയുടെ ആധികാരികതയെ ചോദ്യം ചെയ്യാമായിരുന്നു. വ്യാജദർശനമായി അതിനെ തള്ളിക്കളയാമായിരുന്നു.

നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലാണ് ഇത്തരമൊരു പ്രതിസന്ധിയുണ്ടാകുന്നതെങ്കിൽ ആദ്യം നാം മാലാഖയെ കാര്യം പറഞ്ഞ് മനസിലാക്കും. വരാൻ പോകുന്ന ഭവിഷ്യത്തുകളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കും. സന്ദേശങ്ങളെ നിരാകരിക്കും. കാരണം, ഇതു വലിയ നേട്ടങ്ങളൊന്നുമല്ല കൊണ്ടുവരുന്നത്. നിന്ദനവും അപമാനവും ഭീതിയുമാണ്. ദൈവം നല്ലതുമാത്രമേ തരൂ എന്നു നമ്മുടെ മനസിനെ പഠിപ്പിക്കണം.

ആത്യന്തികമായി നന്മയേതെന്ന് ദൈവത്തിനു മാത്രമേ അറിയൂ എന്ന് മറിയത്തിനറിയാമായിരുന്നു. അവൾ വിശ്വസിച്ചത് ദൈവത്തിലാണ്, സന്ദേശത്തിന്റെ മാഹാത്മ്യത്തിലല്ല. നമ്മിൽനിന്നും എത്രയോ വിഭിന്നയാണ് മറിയം. 'ഫിയാത്' അവൾ പറഞ്ഞു, അപ്രകാരം സംഭവിക്കട്ടെ. ജോസഫിനോട് ചോദിക്കട്ടെ, മാതാപിതാക്കളോട് ചോദിക്കട്ടെ എന്നൊന്നും അവൾ പറഞ്ഞില്ല. സ്വന്തം ഉദരത്തിൽ ആരുടെയും സ്വാധീനമില്ലാതെ ഉരുത്തിരിയുന്ന കുഞ്ഞ് തന്നെ അവൾക്ക് സാക്ഷ്യമായിരുന്നു. ആരും മനസ്സിലാക്കിയെന്നുവരില്ല, പക്ഷേ, ദൈവതിരുമുൻപിൽ താൻ കുറ്റക്കാരിയല്ലല്ലോ. ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം നിറവേറട്ടെ എന്നുമാത്രമായിരുന്നു അവളുടെ പ്രാർത്ഥന. കേവലം വാക്കിൽ ഒതുങ്ങുന്നതായിരുന്നില്ല ആ സമ്മതം. ജീവിതം മുന്നോട്ട് പോയി... ഒടുവിൽ മകന്റെ ചേതനയറ്റ ശരീരം കുരിശിൽനിന്നിറക്കി മടിയിൽ കിടത്തിയപ്പോഴും ആ കണ്ണുകളിൽ നിരാശയുണ്ടായിരുന്നില്ല... അവൾ പറഞ്ഞു 'ഫിയാത്.' ദൈവഹിതം നിറവേറ്റാനുള്ള തീക്ഷ്ണത അവളെ സ്വർഗത്തോളം ഉയർത്തി, സ്വർഗത്തിന്റെയും ഭൂമിയുടെയും രാജ്ഞിയായി.

അമ്മയുടെ രൂപീകരണം വിജയം കണ്ടതിന്റെ ഫലമായിരുന്നു പന്ത്രണ്ടാം വയസിൽ ദേവാലയത്തിൽ കണ്ടെത്തിയപ്പോഴുള്ള യേശുവിന്റെ പ്രതികരണം. 'എന്റെ പിതാവിന്റെ കാര്യങ്ങളിൽ ഞാൻ വ്യപൃതനാകേണ്ടതല്ലയോ?' പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് ഈ ബോധ്യം പകർന്നുനല്കാൻ നമുക്കാവുന്നുണ്ടോ?

സ്വർഗത്തിന്റെ വാതിൽ എവിടെയാണ്?
കാനായിലെ കല്യാണവിരുന്നി ലും സമരിയാക്കാരി സ്ത്രീയുമായുള്ള സംഭാഷണത്തിലും ഗത്സമേനിയിലുമെല്ലാം പിതാവിന്റെ ഹിതം നിറവേറ്റാനുള്ള യേശുവിന്റെ വ്യഗ്രത നാം കാണുന്നുണ്ട്. ഒരുവൻ പറഞ്ഞു, നിന്റെ നാമത്തിൽ ഞാൻ പിശാചുക്കളെ ബഹിഷ്‌കരിച്ചു, രോഗികളെ സൗഖ്യപ്പെടുത്തി, വചനം പ്രഘോഷിച്ചു... ഉത്തരം എന്താണ്, അനീതി പ്രവർത്തിക്കുന്നവരേ അകന്നുപോകുവിൻ. യേശുവിന്റെ നാമത്തിന് ശക്തിയുണ്ട്. അത് ആർക്കും ഉപകരിച്ചേക്കാം. പക്ഷേ, സ്വർഗരാജ്യത്തിലേക്കുള്ള വാതിലല്ല അത്ഭുതങ്ങൾ. നിങ്ങളറിയാത്ത ഭക്ഷണം എനിക്കുണ്ട് എന്ന് യേശുപറയുമ്പോൾ ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുന്നതിൽ സംതൃപ്തമാകുന്ന ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചാണ് യേശു സംസാരിക്കുന്നത്.
രാത്രിതോറും പ്രാർത്ഥനയിൽ യേശു പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടം ആരാഞ്ഞു... ദൈവഹിതം അറിയാനുള്ള വഴി പ്രാർത്ഥനയാണ്. തന്റെ പിതാവിൽനിന്ന് കേട്ടതാണ് താൻ പറയുന്നതെന്ന് ഈശോ പറയുമായിരുന്നു. ദൈവത്തിൽനിന്നു ശ്രവിച്ചതാണ് ഞാൻ പ്രസംഗിക്കുന്നതെന്നും സംസാരിക്കുന്നതെന്നും നമ്മിൽ ആർക്കാണ് പറയാനാവു ക? നമുക്കൊക്കെ 'ഇൻസ്റ്റന്റായി' ദൈവഹിതം അറിയണം. അതിനുവേണ്ടി നാം പലപ്പോഴും പരക്കം പായുന്നു. ജീവിതം ദൈവത്തിന് സമർപ്പിക്കുന്നതിനെക്കാളുപരി, ചില കാര്യങ്ങളിൽ ദൈവത്തിന്റെ അനുവാദമുണ്ടോ എന്നറിയുകയാണ് നമ്മുടെ ലക്ഷ്യം. ദൈവം അനുവദിച്ചാൽ മനഃസാക്ഷിക്കുത്തില്ലാതെ ജീവിക്കാമല്ലോ... ദൈവഹിതം അനുസരിച്ചുള്ള ജീവിതം ത്യാഗത്തിന്റെയും വേദനയുടെയും കുരിശിന്റെയും വഴിയാണെന്ന് നാം മറന്നുപോകുന്നു. സ്വന്തം ഇഷ്ടം നിറവേറ്റാനുള്ള ഉദ്യമത്തിനിടയിലാണ് ആദിമാതാപിതാക്കൾക്ക് വീഴ്ച സംഭവിച്ചത്. രണ്ടാം ആദവും ഹൗവയും ഇതിനെതിരെ തിരിച്ചുനടക്കുകയാണ്, ദൈവഹിതം അണുവിട വ്യത്യാസമില്ലാതെ നിറവേറ്റിക്കൊണ്ട്...

ദൈവഹിതം നിറവേറ്റുവാൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടും എന്തുകൊണ്ട് നമുക്ക് വിഷമങ്ങളെ നേരിടേണ്ടി വരുന്നു എന്ന് ആരെങ്കിലും ചോദിച്ചേക്കാം. പാപം പെരുകുമ്പോൾ പ്രകൃതിപോലും നമുക്ക് കൂട്ടുനില്ക്കില്ല. യുദ്ധവും ക്ഷാമവും ഭൂകമ്പവും പട്ടിണിയും ദാരിദ്ര്യവും പ്രകൃതിദുരന്തങ്ങളുമുണ്ടാകുമ്പോൾ മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിൽനിന്നകലുന്നതിന്റെ അടയാളങ്ങളാണവ. ഫ്രാൻസിസിനെയും അന്തോനീസിനെയുമൊക്കെ പ്രകൃതിപോലും സ്‌നേഹിച്ചു, അവർ പ്രകൃതിയെയും... പിതാവുമായി ഗാഢബന്ധത്തിലാകുമ്പോൾ പ്രകൃതിയും, ശത്രുക്കൾപോലും നമ്മോട് ഇണങ്ങിക്കഴിയുമെന്ന് വചനം പറയുന്നു.

പാപം എന്ന വാക്ക് ഇംഗ്ലീഷിൽ 'ടകച' ആണ്. മർമഭാഗത്ത് നില്ക്കുന്നത് 'ക' തന്നെ. സ്വന്തം ഇഷ്ടം ചെയ്യുന്നതാണ് പാപം. ദൈവഹി തം നിറവേറ്റുന്നതാണ് പരിശുദ്ധി. ദൈവഹിതം നിറവേറ്റാതെ സ്വ ന്തം ഇഷ്ടം മാത്രം ചെയ്തിട്ട്, എ ത്ര നല്ലവരായി പ്രവർത്തിച്ചാലും ആരും വിശുദ്ധരാകില്ല. തന്റെ ഹൃദയത്തിനിണങ്ങിയവൻ എന്ന് ദാവീദിനെക്കുറിച്ച് വചനം പറയുവാൻ കാരണമുണ്ട്. തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പട്ടപ്പോഴും, യുദ്ധത്തിനിറങ്ങിയപ്പോഴും, വേട്ടയാടപ്പെട്ടപ്പോഴും, എന്തിനേറെ തെറ്റുപറ്റി വീണുപോയപ്പോഴും ദാ വീദ് ദൈവത്തിന്റെ ഹിതമറിയുവാൻ ശ്രമിച്ചു. മറ്റൊരു രാജാവായിരുന്നെങ്കിൽ നാഥാൻ പ്രവാചകൻ കുറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ അവന്റെ തലയെടുക്കുമായിരുന്നു... അതിനു ള്ള അധികാരവും ശക്തിയും ദാവീദിനുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ദൈവത്തിന്റെ മനസറിഞ്ഞപ്പോൾ ദാവീദ് ചാക്കുടുത്ത് ചാരം പൂശി പ്രാർത്ഥനയിലേക്കും ഉപവാസത്തിലേക്കും തിരിഞ്ഞു.

കാപട്യമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ
ദൈവം സകലതും നന്മയ്ക്കായി മാറ്റുമെന്ന് വിശ്വസിക്കണം. ''ദൈ വത്തെ സ്‌നേഹിക്കുന്നവർക്ക്, അവിടുത്തെ പദ്ധതിയനുസരിച്ച് വിളിക്കപ്പെട്ടവർക്ക്, അവിടുന്ന് സകലവും നന്മയ്ക്കായി പരിണമിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് നമുക്കറിയാമല്ലോ'' (റോമാ 8:28). മഴയും കാറ്റുമുണ്ടാകുമ്പോൾ നാം മേൽക്കൂരയ്ക്കു കീഴിലേക്കാണ് ഓടിപ്പോകുന്നത്. അതുപോലെ ദൈവത്തിൽ ശരണം പ്രാപിക്കുവാൻ നമുക്കാവണം.

സാവൂൾ രാജാവും രാജ്യത്തെ മുഴുവൻ പട്ടാളവും കൊല്ലുവാൻ വേണ്ടി വേട്ടയാടിയ മനുഷ്യനായിരുന്നു ദാവീദ്... ഒളിത്താവളങ്ങളിൽനിന്ന് ഒളിത്താവളങ്ങളിലേക്ക് ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് പല സങ്കീർത്തനങ്ങളും ദാവീദ് രചിച്ചത്. ''വിനാശത്തിന്റെ കൊടുങ്കാറ്റ് കടന്നുപോകുവോളം ഞാൻ അങ്ങയുടെ ചിറകിൻ കീഴിൽ അഭയം തേ ടുന്നു'' (സങ്കീ. 57:1). സാവൂളിനെ ഭയന്ന് ഗുഹയിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ പാടിയത് എന്നാണ് വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം ഇതിന് ആമുഖം നല്കുന്നത്. ദാവീദ് പാടിയത് കണ്ണുനീരോടെയായിരിക്കണം. നാമൊക്കെ വെറുതെ പ്രാർത്ഥിച്ചുപോകുന്ന സങ്കീർത്തനങ്ങളൊക്കെ ദാവീദ് ഹൃദയത്തിൽ തട്ടി എഴുതിയതാണ്. മിക്ക സങ്കീർത്തനങ്ങളുടെയും ആരംഭത്തിൽ സാഹചര്യം നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. 63 -ാം സങ്കീർത്തനത്തിൽ യൂദാ മരുഭൂമിയിൽ വച്ചു പാടിയത് എന്ന് ആമുഖം നല്കിയിട്ടുണ്ട്. അവിടെ നാം വായിക്കുകയാണ്, ''ഉണങ്ങിവരണ്ട ഭൂമിയെന്ന പോലെ എന്റെ ശരീരം അങ്ങയെ കാണാതെ തളരുന്നു'' (63:1). ജീവിതഗന്ധിയായിരുന്നു ദാവീദിന്റെ പ്രാർത്ഥനകളൊക്കെയും, കാപട്യമില്ലാത്ത മനുഷ്യൻ.

ദൈവത്തിൽ വിലയം പ്രാപിക്കുവോളം നമ്മുടെ ഹൃദയം അസ്വസ്ഥമായിരിക്കും. അഗസ്തീനോസ് തന്റെ ജീവിതത്തിലെ സകല പ്രശ്‌നങ്ങൾക്കുമുള്ള ഉത്തരം കണ്ടെത്തുന്നത് ഇവിടെയാണ്. സാത്താൻ നമ്മെക്കുറിച്ച് കാണുന്ന സ്വപ്നങ്ങൾ നിറവേറുവാൻ നാം നിന്നുകൊടുക്കരുത്. നമ്മുടെ സ്വാഭാവിക മനസ് സ്വാർത്ഥമാണ്, ഭൗതിക സന്തോഷത്തിനുവേണ്ടി ദാഹിക്കുന്നതാണ്. അത് പിശാചിന് കൂ ട്ടുനിൽക്കുമെന്ന് നാം മനസിലാക്കണം. അതിനെ അതിജീവിച്ച് പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ ശക്തിയാൽ ജീവിക്കണം. നിത്യമായതിന് പിന്നാലെ പോകാത്ത സകലരുടെയും നാശം സുനിശ്ചിതമാണ്. നശിക്കുന്നതെ ല്ലാം നമ്മെയും നശിപ്പിക്കും. നശ്വരമായതെല്ലാം നമ്മുടെ അനശ്വരതയെ അപകടത്തിലാക്കും. ശരീരത്തിന്റെ വാസനകൾ പലപ്പോഴും ഭൗമികമാണ്. കാരണം മണ്ണിൽനിന്നുത്ഭവിച്ചത് മണ്ണിനോട് പ്രതിബദ്ധത കാട്ടുന്നത് സ്വഭാവികം.

''നിങ്ങളുടെ ശരീരങ്ങളെ വിശുദ്ധവും ദൈവത്തിന് പ്രീതികരവുമായ  സജീവബലിയായി സമർപ്പിക്കുവിൻ. ഇതായിരിക്കണം നിങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥമായ ആരാധന'' (12:1). യഥാർത്ഥ ആരാധന അർപ്പിക്കാതെ നാം എന്തുചെയ്താലും ദൈവം സന്തോഷിക്കില്ല. ജഡത്തി ന്റെ മോഹങ്ങളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തരുത്. ഒരു ചെടി ഒന്നുകിൽ വളരും അല്ലെങ്കിൽ കരിയും. രണ്ടുമല്ലാത്ത ഒരു 'മിഡിൽ വേ' ഉണ്ടെന്ന് കരുതരുത്. ഒന്നാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്ന കുട്ടി, വലിയ പ്രശ്‌നങ്ങളൊന്നുമില്ലാ തെ ആ ക്ലാസിൽ തന്നെ ഇരിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാൽ അതു വിജയമല്ലെന്ന് നമുക്കറിയാം. ഇതുപോലെയാണ് ആത്മീയ ജീവിതവും, പുരോഗതിയില്ലെങ്കിൽ പരാജയം തന്നെ. നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള ദൈവഹിതം വിശുദ്ധിയിൽ നാം അനുദിനം വളരണമെന്നുതന്നെയാണ്. സ്വന്തം ഇഷ്ടമോ, ദൈവത്തിന്റെ ഇഷ്ടമോ എന്നുള്ള തിരഞ്ഞെടുപ്പാണ് വേണ്ടത്. രണ്ടുംകൂടി ഇടകലർത്തിയ ജീവിതം രണ്ടുവള്ളത്തിൽ കാൽവച്ച് യാത്ര ചെയ്യുന്നതിന് തുല്യമാണ്.

ദൈവേഷ്ടം  തിരിച്ചറിയുന്നതെങ്ങനെ?
എങ്ങനെയാണ് ദൈവഹിതം തിരിച്ചറിയുക? പലരും ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യമിതാണ്. ആദ്യം എന്റെ ഹിതം തിരിച്ചറിയുക... ഇത് വളരെ എളുപ്പമാണ്. രണ്ടാമത് സാത്താൻ ഒരു പ്രവൃത്തിയിൽനിന്ന് എന്താണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്നു നോക്കുക. ശേഷം സാത്താ ന്റെ ഹിതമോ നമ്മുടെ ഹിതമോ വകവയ്ക്കാതെ ദൈവത്തിന്റെ സ്വരത്തിനായി കാതോർക്കുക. ദൈവവചനത്തിന്റെയും ആ ത്മീയവ്യക്തികളുടെയും സഹായം തേടുക. നമ്മുടെ ഹിതത്തെ ബലിപീഠത്തിൽ ഒരു കാഴ്ചവസ്തുപോലെ സമർപ്പിക്കുക. സ്വന്തം ആഗ്രഹങ്ങളെയും വികാരങ്ങളെയും അടക്കിവയ്ക്കാതെ ദൈവഹിതം തെളിഞ്ഞുവരില്ല. അല്ലാത്തപക്ഷം സ്വന്തം ഹിതം ദൈവഹിതമായി തെറ്റിദ്ധരിക്കാനിടയാകും.

ചോദിക്കുന്നവന് കൊടുക്കുക, അപഹരിക്കുന്നവനോട് തിരികെ ചോദിക്കരുത്, അടിക്കുന്നവന് മറുചെവിട് കാട്ടിക്കൊടുക്കണം... ഇതൊക്കെ വചനം വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ദൈവഹിതങ്ങളാണ്. വചനം അനുശാസിക്കുന്ന ദൈവഹിതങ്ങളെ മാറ്റിനിർത്തിയശേഷം ദൈവഹിതം തേടി നടക്കുന്ന അനേകരുണ്ട്. ക്ഷമയുടെയും പങ്കുവയ്ക്കലിന്റെയും സുവിശേഷം അനുസരിക്കണം.
'സ്വർഗത്തിലെപ്പോലെ ഭൂമിയിലും അവിടുത്തെ ഹിതം നിറവേറണമേ' എന്നാണ് പ്രാർത്ഥന. സ്വർഗത്തെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുക. അവിടെ മാലാഖമാരും വിശുദ്ധരുമുണ്ട്. ആരോടും ദൈവം ഒന്നും വിളിച്ചുപറയുന്നില്ല. അതു ചെയ്യുക, ഇതു ചെയ്യരുത് എന്ന നിർദേശങ്ങളൊന്നും അവിടെയില്ല. മിഖായേൽ, നീ എന്തു പണിയാണു കാണിച്ചത് എന്ന് ദൈവം ചോദിക്കാറില്ല. റഫായേൽ എന്തുകൊണ്ടിത് ചെയ്തില്ല, എന്ന ചോദ്യവുമുണ്ടാകില്ല. മാലാഖമാരും വിശുദ്ധരും അപ്പോഴപ്പോൾ ദൈവഹിതം അറിയുന്നു. സ്വഭാവികമായി അവർക്കത് വെളിപ്പെട്ടുകിട്ടുന്നു. നന്മചെയ്യാനുള്ള വ്യഗ്രതയും തീക്ഷ്ണതയും ദൈവഹിതമാണ്. ആരും തനിച്ച് സ്വർ ഗത്തിൽ പോകില്ല, തനിച്ച് നരകത്തിലും പോകില്ല. പലരെ കൂട്ടിയാണ് നാം സ്വർഗത്തിൽ പോകുക; നമ്മുടെ പ്രവൃത്തികളാൽ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരുമായി... പലരെ കൂട്ടിയാവും നരകത്തിലേക്കുമുള്ള യാത്ര; ഒരാളുടെ പ്രവൃത്തികളാൽ തിന്മയിലേക്ക് നയിക്കപ്പെട്ടവരെയും കൂട്ടി... ഒരു വ്യക്തി കൂടെയുള്ളവരെ താൻ പോകുന്നിടത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകും. നന്മചെയ്യുവാനുള്ള തീക്ഷ്ണതയാൽ നാം നിറയണം.

(സോഫിയാ ബുക്‌സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'ആബാ' എന്ന പുസ്തകത്തിൽനിന്ന്).