പരിശുദ്ധാത്മാവ് നമുക്ക് ആരാണ്?

 

Sunday Shalom, 06 November 2013
Written by  ഫ്രാൻസിസ് മാർപാപ്പ 

പരിശുദ്ധാത്മാവിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുവാനാണ് ഞാൻ തുനിയുന്നത്. എന്നെ ശ്രവിക്കുന്ന നിങ്ങളെല്ലാം പരിശുദ്ധാത്മാവിനെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടുള്ളവരാണ്. പക്ഷേ, ക്രൈസ്തവരിൽ ഏറെപ്പേർക്കും പരിശുദ്ധാത്മാവ് ആരാണ്, എന്താണ് എന്ന് അറിഞ്ഞുകൂടാ. വിശ്വാസത്തിലെ അറിയപ്പെടാത്ത ഒന്നായിട്ടാണ് പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ പലപ്പോഴും നാം പരിഗണിക്കുന്നത്. എന്നാൽ നമ്മിൽ പ്രവർത്തനനിരതമായിരിക്കുന്ന ദൈവമാണ് പരിശുദ്ധാത്മാവ്; ക്രിസ്തു നമ്മുടെ പാപങ്ങളിൽനിന്നും ദുർഭഗാവസ്ഥയിൽനിന്നും എങ്ങനെയാണ് നമ്മെ രക്ഷിച്ചതെന്ന് അവിടുന്ന് നമ്മെ ഓർമപ്പെടുത്തുന്നു. ആ ഓർമയില്ലാതെ ക്രൈസ്തവൻ യഥാർത്ഥ ക്രൈസ്തവൻ ആയിരിക്കുകയില്ല, പകരം ഒരു വിഗ്രഹാരാധകൻ, സാഹചര്യങ്ങളുടെ തടവുകാരൻ, ചരിത്രമില്ലാത്ത ഒരാൾ ഒക്കെയായി മാറും. പരിശുദ്ധാത്മാവ് വിശ്വാസത്തിന്‍റെ ചരിത്രവും ദൈവം തന്ന സമ്മാനങ്ങളും ഒരു ക്രൈസ്തവനെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നു. അവിടുത്തെ കൃപയില്ലെങ്കിൽ വിശ്വാസികൾ വിഗ്രഹാരാധനയിലേക്ക് വഴുതിവീഴാൻ കൂടുതൽ സാധ്യതയുണ്ട്. ദൈവകൃപയെ ഓർക്കേണ്ടതും പ്രത്യേകം പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്നു, കാരണം താൻ വിശുദ്ധിക്കുള്ള നൊബേൽ സമ്മാനം നേടിയെന്ന് ഒരാൾ ചിന്തിക്കുന്നതുവഴി അഹങ്കാരം മനസിൽ ഇഴഞ്ഞുകയറും. അതിനാൽ വിശ്വാസികളെല്ലാം പരിശുദ്ധാത്മാവ് തരുന്ന ഓർമക്കായി പ്രാർത്ഥിക്കണം. അതുവഴി തങ്ങൾ അടിമകളായിരുന്നുവെന്നും കർത്താവാണ് തങ്ങളെ രക്ഷിച്ചതെന്നും അവർ മറക്കാതിരിക്കും.

യൂദാസും നമ്മളും
സ്വാർത്ഥത രൂപം പൂണ്ട യൂദാസിനെക്കുറിച്ചോർക്കാം. യൂദാസിനെപ്പോലെ സ്വാർത്ഥരായ ആളുകൾ കൊടുക്കുക എന്നതോ സ്‌നേഹം എന്നതോ എന്താണെന്ന് മനസിലാക്കുന്നില്ല, മാത്രമല്ല അവർ ഒറ്റപ്പെട്ട്, വഞ്ചകരായിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു. നാം യഥാർത്ഥത്തിൽ യേശുവിനെ പിഞ്ചെല്ലാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കിൽ മറ്റുള്ളവർക്കു നല്കാനുള്ള ഒരു ദാനമാണ് ജീവിതം എന്ന മട്ടിൽ ജീവിക്കണം. നമുക്കുവേണ്ടിത്തന്നെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കാനുള്ള നിധിയാണതെന്ന് കരുതരുത്. ദാനം എന്നാൽ എന്താണർത്ഥമാക്കുന്നതെന്ന് യൂദാസ് ഒരിക്കലും മനസിലാക്കിയിരുന്നില്ല. മറിയം മഗ്ദലേന വിലയേറിയ സുഗന്ധദ്രവ്യം യേശുവിന്‍റെ പാദങ്ങളിൽ പൂശിയപ്പോൾ അത് ദരിദ്രർക്കുവേണ്ടി ചെലവാക്കാമായിരുന്നില്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ വിമർശിക്കുന്നിടത്ത് അത് നമുക്ക് വ്യക്തമായി കാണാൻ കഴിയും. ദാരിദ്ര്യത്തെ ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്രമായി കാണുന്ന ഭാഗം ആദ്യമായി ഞാൻ ബൈബിളിൽ കണ്ടെത്തുന്നത് അവിടെയാണ്.

സ്വാർത്ഥനായ ഒരാൾ എപ്പോഴും ഒറ്റയ്ക്കാണ്. പക്ഷേ, സ്‌നേഹത്തിനുവേണ്ടി തങ്ങളുടെ ജീവിതം നല്കുന്നവർ ഒരിക്കലും തനിയെയല്ല, അവരെപ്പോഴും സമൂഹത്തിലാണ്; ഒരു കുടുംബത്തിന്‍റെ ഭാഗമാണ്. സ്വന്തം ജീവിതം ദാനം ചെയ്യുന്നവൻ അത് വീണ്ടും കണ്ടെത്തും, അതിന്‍റെ പൂർണതയിൽ. എന്നാൽ യൂദാസിനെപ്പോലെ ജീവിതം തന്‍റേതായിമാത്രം സൂക്ഷിക്കുന്നവർക്ക് ഒടുവിൽ അത് നഷ്ടപ്പെടും. അതിനായി, വിനയത്തോടെയും സൗമ്യതയോടെയും മറ്റുള്ളവരെ സ്‌നേഹിക്കാൻ തക്ക വലിയ ഹൃദയവും സ്‌നേഹിക്കാൻ കഴിവുള്ള ഒരു തുറന്ന ഹൃദയവും തരണമേയെന്നും സ്വാർത്ഥതയിൽനിന്ന് മോചിപ്പിച്ച് എല്ലായ്‌പോഴും ഞങ്ങളെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കണമേ എന്നും പരിശുദ്ധാത്മാവിനോട് പ്രാർത്ഥിക്കാം.
പണത്തിനും ആഡംബരത്തിനുംവേണ്ടിയുള്ള പ്രലോഭനത്തിൽ വീഴാതെ ദൈവജനത്തെ ശുശ്രൂഷിക്കാനായി വൈദികരെയും മെത്രാൻമാരെയും ഓർത്ത് പ്രാർത്ഥിക്കണം. ഇടയൻമാർ എപ്പോഴും ചെന്നായ്ക്കൾക്കെതിരെ ജാഗ്രതയുള്ളവരായിരിക്കണം, അജഗണത്തെ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുകയും വളർത്തുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരാകണം. ദൈവവും ആത്മീയനിയന്താവും, ആത്മീയനിയന്താവും  ജനവും തമ്മിലുള്ള സ്‌നേഹത്തിന്‍റെയും സംരക്ഷണത്തിന്‍റെയും ബന്ധത്തിലൂടെയാണത് വരുന്നത്. നമ്മെപ്പോലെതന്നെ വൈദികരും മെത്രാൻമാരും പാപികളാണ്, അധികാരത്തിനും സമ്പത്തിനും വേണ്ടിയുള്ള അത്യാഗ്രഹം അവർക്കും ഉണ്ടായേക്കാം. അങ്ങനെ സംഭവിക്കുമ്പോൾ ജനങ്ങൾ അവരെ സ്‌നേഹിക്കുകയില്ല.

നാം എങ്ങനെയുള്ള ക്രൈസ്തവരാണ്?
തങ്ങളുടെ വിശ്വാസജീവിതത്തിൽ വളരെ സുഖമെന്ന് കരുതി മുന്നോട്ടുപോകുന്നവർക്ക് അലോസരമാകാനും അവരുടെ സുഖകരമായ അവസ്ഥയിൽനിന്ന് മാറ്റി സഭയെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്ന അപ്പോസ്‌തോലികതീക്ഷ്ണതയാൽ നിറയ്ക്കാനും പൗലോസ് ശ്ലീഹായ്ക്ക് കഴിവുണ്ടായിരുന്നു. ആ തീക്ഷ്ണതയ്ക്ക് എപ്പോഴും 'ഭ്രാന്തി'ന്‍റെ ഛായയുണ്ടായിരിക്കും, പക്ഷേ അതൊരു 'ആത്മീയ ഭ്രാന്താ'ണ്, ആരോഗ്യകരവും. അതൊരുപക്ഷേ നമ്മെ ശിക്ഷിക്കപ്പെടലിലേക്ക് നയിച്ചേക്കാം, എങ്കിലും നാം സൗകര്യപ്രദമായ സ്ഥാനത്തിരിക്കുന്ന 'ബാക്ക് സീറ്റ് ക്രിസ്ത്യാനികൾ' ആകരുത്. അങ്ങനെയുള്ളവർ വളരെ മര്യാദയുള്ളവരായിരിക്കും, എല്ലാക്കാര്യങ്ങളും നന്നായി ചെയ്യും. പക്ഷേ, സ്വന്തം ജീവിതംകൊണ്ടുള്ള സുവിശേഷപ്രഘോഷണംകൊണ്ട് അപ്പോസ്‌തോലികതീക്ഷ്ണതയാൽ മറ്റുള്ളവരെ സഭയിലേക്ക് നയിക്കാൻ അവർക്ക് കഴിയുകയില്ല.

കർത്താവ് നാം എപ്പോഴും മുന്നോട്ട് പോകാനാണ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. വളരെ സുഖകരവും ശാന്തവുമായ ജീവിതത്തിൽ നാം അഭയം കണ്ടെത്തണമെന്ന് അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. അതേസമയം, അധികാരത്തിനോ എന്തെങ്കിലും സ്വന്തമാക്കാനോ ഉള്ള അഭിവാഞ്ചയല്ല അപ്പോസ്‌തോലിക തീക്ഷ്ണത. അത് ക്രിസ്തുവിനെ അറിയുന്നതിലൂടെ, പ്രത്യേകിച്ചും വ്യക്തിപരമായി യേശുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുന്നതിലൂടെയും ഹൃദയം കൈമാറുന്നതിലൂടെയും, ലഭിക്കുന്ന ഒന്നാണ്.

സഭാജീവിതത്തിൽ എല്ലാം ശാന്തമായി പോകുമ്പോഴും നമ്മെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന; ജനം സുവിശേഷത്തിനായി ദാഹിക്കുന്ന, എന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍റെ പുറംപ്രദേശങ്ങളിലേക്കിറങ്ങാൻ കൃപ നല്കുന്ന അപ്പോസ്‌തോലികതീക്ഷ്ണത തരണേ എന്ന് പരിശുദ്ധാത്മാവിനോട് പ്രാർത്ഥിക്കണം. നാമെല്ലാവരും പാപികളാണെന്നതല്ല പ്രശ്‌നം, ക്രിസ്തുവിന്‍റെ സ്‌നേഹത്താൽ രൂപാന്തരപ്പെടാൻ നമ്മെത്തന്നെ വിട്ടുകൊടുക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് യഥാർത്ഥപ്രശ്‌നം. യേശുവുമായിട്ടുള്ള കണ്ടുമുട്ടലിൽ വിശുദ്ധ പത്രോസ് എങ്ങനെ സ്‌നേഹത്തിൽ പക്വത പ്രാപിച്ചു എന്നത് ശ്രദ്ധിക്കണം.
 മഹാനായ ഈ മനുഷ്യൻ, പത്രോസിന് കുറവുകളുണ്ടായിരുന്നു. നമുക്കും കുറവുകളുണ്ട്. എന്നാൽ, അതിലല്ല പ്രശ്‌നമിരിക്കുന്നത്, സ്വയം മനസിലാക്കിയിട്ടും അതിനെക്കുറിച്ച് സ്വയം ലജ്ജിക്കാനോ പശ്ചാത്തപിക്കാനോ നാം തയാറാവുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രശ്‌നം. പത്രോസ് പാപിയായിരുന്നു. പക്ഷേ, സത്യസന്ധനായിരുന്നു. എല്ലാവരും പാപികളാണ്. പക്ഷേ, കാപട്യമില്ലാത്തവരായിരിക്കണം.

മെത്രാനായി ഉയർത്തിയപ്പോൾ താനതിന് യോഗ്യനല്ലെന്ന് മനസിലാക്കി ആത്മീയമായി വളരെയധികം ക്ലേശിച്ച ഒരു വൈദികനെ ഞാനോർക്കുന്നു. കുമ്പസാരക്കാരൻ അദ്ദേഹത്തെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ''പത്രോസ് എല്ലാം ചെയ്തിട്ടും മാർപാപ്പയായെങ്കിൽ താങ്കൾ ധൈര്യമായി മുന്നോട്ട് പോവുക!'' നമ്മുടെ ബലഹീനതകളോടും പാപങ്ങളോടുംകൂടെതന്നെ. നാം അനേകം തവണ ദൈവവുമായി കണ്ടുമുട്ടുക വഴി പക്വതയിലേക്ക് വളരാൻ കർത്താവ് ഇടയാക്കുന്നു.